V for Valentino

-στον μόδιστρο-



Πάει και ο Valentino. Θα συνταξιοδοτηθεί.
-Και τώρα που θα ράψω εγώ το δαντελένιο νυφικό μου? Τι συμφορά με βρήκε?-

Tέλος πάντων, θα το σχεδιάσω εγώ και όλα ΟΚ. Το θέμα είναι ότι πραγματικά στεναχωρήθηκα που μετά από 45 χρόνια και μια αναδρομική στη Ρώμη, ο κοντός μαυρισμένος μόδιστρος με την τραβηγμένη φάτσα θα φύγει από την πιάτσα. Παντού διαβάζω για τις διάσημες πελάτισσες. Jacky O, Grace Kelly ή από πιο σύγχρονες Kate Blanchett, το μισό Hollywood και τα ρέστα. Τεσπά, δεν μετράει αυτό. Όλοι έχουν τις φανατικές τους. Εμένα αυτό που κάνει κλικ είναι γενικότερο.



Κάτι ότι είχε μια εμμονή με την κομψότητα, με τα κλασσικά θηλυκά ρούχα (αυτά που λέμε classy), με τους κοριτσίστικους φιόγκους, με τις δαντέλες κάτι ότι ήξερε ποια χρώματα είναι ωραία και πάνω σε ποιον... άσε που μπορούσε να βρει το "ωραίο κόκκινο".
-Και τώρα τι θα φοράω εγώ όταν μεγαλώσω? Τι μοίρα βαριά με χτύπησε?-

Το οποίο ωραίο κόκκινο απαιτεί μαεστρία. Εύκολα μπορεί να βγει βυζαντινός πολυέλεος (θυμηθείτε τους καλοκαιρινούς γάμους που παραβρεθήκατε), ξέκωλο, πιο μπορντώ παρά κόκκινο, πιο πορτοκαλί παρά κόκκινο, πιο φούξια παρά κόκκινο undsoweiter undsoweiter. Και υπάρχουν άπειρα κόκκινα "κατακόκκινα". Που κάνουν αρκετά δύσκολη την επιλογή του αγνού, καθαρόαιμου κόκκινου.



Αnyway, γιατί βγάζω διάλεξη για το κόκκινο? Δεν είμαι τόσο φανατική άλλωστε. Ίσως λόγω της δυσκολίας να το βρεις "όπως πρέπει". Ένα άλλο πράγμα όμως που θαυμάζω είναι ότι ξέρει να χειρίζεται τα πιο κλασσικά πράγματα με άνεση. Το μαύρο, το άσπρο, το μπεζ, τις δαντέλες, τα σατέν, τα πλισέ, τους φιόγκους (που λέγαμε), practically τα πάντα. Kαι μου αρέσει που τα ρούχα του δεν "φωνάζουν", χωρίς να είναι και "τρομαγμένα", aka κομψά με την έννοια του booooooring.




Kρίμα. Όμως όλα έχουν ένα τέλος.
άσχετο: Πόσες πλαστικές να κάνει πια? Και γιατί έχουν όλοι φαγωθεί να μοιάζουν με τις πελάτισσές τους?

tribute: fall-winter 2006-07



-και για τη ιστορία του πράγματος, ένα
who's who-