φθινόπωρο

OK. Πέρασε κάμποσος καιρός από το προηγούμενο post. Μερικές φορές ήθελα να γράψω και δεν προλάβαινα, μερικές δεν μου έβγαινε, άλλες δεν είχα διάθεση. Ο Σεπτέμβρης είναι μήνας αλλαγών. Εγώ τουλάχιστον έτσι τον έχω δει. Και έχω βάλει μπροστά ένα σωρό μεγαλεπήβολα πλάνα που θα χρειαστούν καιρό για να αποδώσουν καρπούς. Πάντα ήμουν τύπος που μου άρεσε να κάνω πλάνα. Να ονειρεύομαι το πως θα κάνω εκείνο, το άλλο. Επίσης είμαι οργανωτική και αποφασιστική. Θα το πάρω απόφαση, θα το βάλω κάτω, να το μελετήσω, πως μπορεί να γίνει, πόσο θα κοστίσει, πως θα το κάνω, τι θα χρειαστεί, τι μπορεί να πάει στραβά και πως θα το αποφύγω. Επειδή όμως δεν είμαι χολυγουντιανή υπερπαραγωγή, όλα αυτά σκιάζονται από το συνεφάκι που λέγεται "ανυπομονησία".

Είμαι ανυπόμονη ως εκεί που δεν παίρνει, πράγμα που με "βαραίνει". Συνεχώς σκέφτομαι τα σχέδιά μου, μέχρι να μου βγουν έχω μια φάτσα "είμαι αλλού", δεν μπορώ να συμμετέχω σε καμμία συζήτηση χωρίς να έχω στο πίσω μέρος του κεφαλιού μου "τα δικά μου". Η φίλη μου η Λ. που είχε να με δει καιρό μου είπε προχτές το αμίμητο "εσύ όλο πλάνα κάνεις και όλο κάτι ετοιμάζεις - το κάνεις και μετά πάλι τα ίδια - τρια χρόνια τώρα δεν σε έχω δει και να μου πεις ότι απλά αράζεις". Και να φανταστεί κανείς ότι φέτος θέλω να μην κουραστώ όσο πέρυσι. Ήθελα να χαλαρώσω και να κάνω "δουλειά υποδομής" όπως τη βαφτίζω. Μα όλα ζητάνε το χρόνο σου.

Παρεπιπτώντως, στο περιοδικό Ελληνικές Κατασκευές του επόμενου μήνα, που θα βγεί στα περίπτερα γύρω στις 10 Οκτωβρίου θα γίνει μια δημοσίευση για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό του Δημαρχείου Ιωαννίνων. Ελπίζω το μικρό μας -designs & model- να ξεχωρίσει. Aνυπομονώ να το δω σε γυαλιστερό χαρτί. :)