αναμνηστικά Πελοποννήσου #4: ακρωτήριο Ταίναρο

Ο καιρός είναι συννεφιασμένος και λέτε να περάσετε τη μέρα γυρίζοντας τη Μέσα Μάνη. Παίρνεις το χάρτη, πας σε όλους τους κίτρινους δρόμους και καθ’οδόν για την Πάλιουρο, μετά το Γερολιμένα, κοντά στο Ταίναρο. Η Πάλιουρος ΟΚ, η ταμπέλα πριν όχι.


Δεν το ήξερα ότι στην αρχαιότητα πίστευαν πως στο Ταίναρο ήταν μια πύλη του Άδη. Εγώ την Αχερουσία ήξερα. Και κάποτε μου είχε πει ένας καθηγητής μου και για την Ανάβυσσο (!?!). Μα πόσες επιτέλους ήταν οι πύλες του Άδη? Google it. Δεν βγάζω άκρη. Αχερουσία πρώτη και Ταίναρο δευτερεύουσα παίζουν σχεδόν παντού. Κατά τα άλλα, πρέπει όπου έπαιζε σπηλιά (ή τα Ελευσίνια Μυστήρια) να υπήρχε και «πύλη καθόδου». Τεσπά και στο ένα και στο άλλο σημείο υπήρχαν νεκρομαντείο. Στον Αχέροντα έχω πάει. Πολύ ωραία αρχαία. Εδώ? Πάμε Ταίναρο λοιπόν.

To τοπίο ήταν άγριο παντού. Μα τέτοιο πράγμα όχι. Παντού πέτρα. Όχι σε μεγάλα κομμάτια. Σαν σπασμένη, σκόρπια παντού τριγύρω.



Όταν φτάνουμε βλέπουμε ότι από το νεκρομαντείο έχουν απομείνει μόνο κάποιες βάσεις τοίχων, χαμένες μέσα στο τοπίο, έτσι που δεν φαίνονται καλά καλά. Πίσω μας ένα σωρό τροχόσπιτα και αυτοκίνητα (μα που ήταν όλοι αυτοί? μόνο στα σπήλαια του Διρού είχαμε δει περισσότερα αυτοκίνητα). Μπροστά μας τα ερείπια μιας εκκλησίας, αφιερωμένης στους Αγίους Ασωμάτους (no comments) ξαναχτισμένης στους βυζαντινούς χρόνους πάνω στο αρχεία ναό του Ποσειδώνα. Φαίνεται πως εδώ ταύτιζαν τον Άδη με τον Ποσειδώνα, δεν εξηγείται αλλιώς. Και ανάμεσά μας δυο τρύπες στη γη. Τι τρύπες? Από τίπτοα έως πολλά. Πως να ξέρει και κανείς. Δεν υπήρχε ούτε ένα φυλλάδιο να πάρει κανείς.





Ομολογώ ότι μόλις μπήκα στα ερείπια ψιλοσκιάχτηκα. Στο ιερό, δυο μαρμάρινα μέλη από αρχαίους κίονες και πάνω τους διάφορα: χρήματα, χάντρες, κοχύλια. Σε μια κόχη αριστερά, ένα κρεμμύδι, δυο-τρια στεφάνια, ένα καντηλάκι.
Μην είναι σατανισταί? Μην είναι παγανισταί?
Hello? This is the 21st century!!! Αν είναι δυνατόν.





To μονοπάτι χαραγμένο στα βράχια δεξιά δεν το περπατήσαμε ποτέ. Νύχτωνε και είπαμε να φύγουμε να μη μας πιάσει η νύχτα σε αυτούς τους υπέροχους -αν τους οδηγείς την ημέρα- δρόμους, μα που μπορούν να γίνουν full of surprises τη νύχτα.



Για όσους πάνε στο μέλλον στην περιοχή σημειώνω ότι το προαναφερθέν μονοπάτι δεν πάει μόνο σε μια σπηλιά που θεωρούσαν πως είναι η πύλη του Άδη, μα και στη μύτη του ακρωτηρίου. Στο φάρο του νοτιότερου σημείου της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αυτό λένε οι οδηγοί δηλαδή. Γιατί για να πω την αλήθεια δεν δίνω δεκάρα για αυτές τις μοιραίες ατάκες. Προτιμώ να προσπαθήσω να μεταβιβάσω αυτή τη τραχιά διαύγεια που σου διαπερνάει την ψυχή όταν βλέπεις αυτό το μοναδικό τοπίο. Θα ήθελα να πάω και το χειμώνα..