αλυσιδωτή αντίδραση (?) Remap KM

Το κείμενο αυτό φαίνεται ότι κυκλοφορεί με email τις τελευταίες μέρες. Έχει εμφανιστεί σε διάφορα sites εκτός του link που δίνω (π.χ. indymedia). Τι λέει?

Χοντρά χοντρά, ότι λόγω μιας έκθεσης με τίτλο Remap KM (Κεραμεικός-Μεταξουργείο) κάποιοι καλλιτέχνες πήγαν σε παρατημένα σπίτια που έμεναν μουσουλμάνοι μετανάστες και για διάφορους λόγους αυτοί εξαναγκάστηκαν σε φυγή. Πίσω από όλο αυτό κρύβεται μια μεγάλη εταιρεία που έχει αγοράσει γη στην περιοχή και ήθελε με το πρόσχημα αυτό να "καθαρίσει την περιοχή" για να ανέβουν οι τιμές.

Γιατί το ανεβάζω? Απάντηση σε σύγχιση.

Κατ'αρχήν κρατήστε την αμφοβολία μου για το αν όσα περιγράφει η υπογράφουσα κυρία Ελένη Τζιρτζιλάκη (αρχιτεκτόννισα / btw τι κακόηχη λέξη!) ισχύουν ή είναι η εντελώς δική της θεώρηση της πραγματικότητας. Υπό την έννοια ότι "βλέπουμε ότι θέλουμε". Ένα μίγμα από Ξανθόπουλο, φιλανθρωπία, νεφελοκοκκυγίες καλλιτεχνών, Δονκιχωτισμό και Κακιές Εταιρείες Που Δεν Κατονομάζουμε (Κ.Ε.Π.Δ.Ε.). Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αν φύγουν οι μετανάστες δεν θα ανέβουν οι τιμές. Απλώς αυτό έχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει. Βλ. και λήμμα Γκάζι.

Κατά δεύτερον σημειώστε παρακαλώ ότι η -συμπαθής σε κόμη- υπογράφουσα του περί ου ο λόγος άρθρου είναι και η ίδια μέλος μιας ομάδας (το όνομα της οποίας αναφέρεται στο άρθρο) αντίστοιχα φλου αρτιστίκ φίλινγκ με αυτούς τους ανάλγητους που κατηγορεί δια αναισθησίαν. Ποιος δεν θυμάται το "happening" της ομάδας αυτής (αστικό κενό? ομάδα στον τρόμο του κενού? Δίκτυο Νομαδικής Αρχιτεκτονικής? δεν θυμάμαι ποιος τίτλος ήταν σε ισχύ τότε) πριν λίγα χρόνια σε μια ταράτσα απέναντι από το Γαλλικό Ινστιτούτο? Ήταν μετά το τέλος μιας σειράς διαλέξεων που μας κάλεσαν να δούμε την live αναμετάδοση στο αίθριο του Ινστιτούτου. Αν ήθελα να είμαι χαλαρή και generous θα έλεγα "άσε τα παιδιά να κάνουν τα δικά τους, δεν πειράζουν κανέναν". Αν ήθελα να βγάλω άκρη από ότι έβλεπα θα ήταν αδύνατον και θα άρχιζα να γελάω πριν σηκωθώ και πάω για κανένα ποτό με τους φίλους. Έπραξα το δεύτερο απογοητευμένη καθώς δεν κατάλαβα τι στο καλό γίνεται. Και να ήμουν και καμμιά αδιάβαστη? Ποτέ. Μου το απαγόρευε ο εγωισμός μου.

Με μερικά από όσα γράφει η κυρία Τζιρτζιλάκη συμφωνώ. Π.χ. είναι κρίμα να φεύγουν ακήν κακώς άνθρωποι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Μα -ερωτώ- έφυγαν γιατί "και μετά ήρθαν οι καλλιτέχνες" ή "γιατί τα αγόρασε όλα μια εταιρεία"? Αν τα αγόρασε η εταιρεία καλώς κάνει και τους διώχνει. Δυστυχώς δεν τους ανήκουν οπότε sooner or later το αυτό θα συμβεί. Τώρα για τα σκοτεινά συνωμοσιολογικά σενάρια περί καλλιτεχνών/ΔΕΗ/ και τα ρέστα λυπάμαι Ι dont buy it. Και I dont buy it γιατί η ΔΕΗ κόβει το ρεύμα σε όποιον δεν πληρώνει-τελεία. Κάτι άλλο δεν κατάλαβα από το κείμενο απότε και μένω εδώ. Όποιος κατάλαβε ας μου το σφυρήξει.

Ως χαριτωμένη καλλιτεχνική ιδιοτροπία μπορώ να το πάρω όλο αυτό. Γιατί ενώ συμπαθώ την υπογράφουσα πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί ενώ έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει (άλλοτε τον "χώρο με την αρχιτεκτονική έννοια", άλλοτε τους μουσουλμάνους μετανάστες κλπκλπ) επιλέγει μια τέτοια μέθοδο. Αν θες με κάποιον τρόπο να βελτιώσεις το αστικό/ή μη τοπίο γύρω σου ή

α. κάνεις αρχιτεκτονική
ή
β. βγάζεις λεφτά με οιοδήποτε (χωρίς ηθικολογίες, τζιχάντ φάση) τρόπο και αγοράζεις τις περιοχές που θεωρείς σε κίνδυνο για να τις σώσεις από το κακό
ή
γ. προσπαθείς να συμπαρασύρεις πολλούς μπας και σε ακούσουν όσοι έχουν τη δύναμη να κάνουν τα ανωτέρω 2
ή τέλος
δ. μπας και το κάνεις μόδα και σε ακούσουν όσοι έχουν τη δύναμη να κάνουν τα ανωτέρω 2 και μαζί και όλοι οι άλλοι.

Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι τα "α" και "β" για την κ.Τζιρτζιλάκη δεν είναι the case γιατί τότε δεν θα υπήρχε πρόβλημα, τότε μάλλον στοχεύει στο γ. Το "γ" όμως κατά 99% δεν ισχύει, λυπάμαι. Life has spoken που λέει ο ποιητής. -Το 1% το αφήνω για την αντίρρηση του πράγματος.-

Το "δ" όμως, που θα ήτo μια κάποια λύσις, να χρησιμοποιήσεις τα όπλα αυτού που πολεμάς δηλαδή, είναι ταυτόχρονα και το πρόβλημα. Γιατί οι Κ.Ε.Π.Δ.Ε. πάνε να αγοράσουνε στο Μεταξουργείο? Γιατί εμείς οι ψαγμένοι, οι καλλιτεχνοαρχιτεκτονόφατσες ιχνηλάτες των νέων "τάσεων" περιφερόμαστε ανάμεσα στους μετανάστες με τα laptop και τα iPod στα χέρια, "βιώνουμε" το χώρο (ε ρε Kreuzberg τιμημένο) δίπλα σε άστεγους και κάθε λογής κατατρεγμένους, κάνουμε happening στις ταράτσες και τους ακάλυπτους για να "οικειοποιηθούμε τους χαμένους χώρους της πόλης". Εμείς οι sui generis ουτοπιστές γράφουμε επικές εργασίες με τίτλους όπως "ο Ελαιώνας - μια τρύπα στον χάρτη της Αθήνας", διπλωματικές όπως "ξενώνας αρχιτεκτόνων και καλλιτεχνών στο Μεταξουργείο", συζητήσεις όπως "Μπορεί να γίνει ο Ελαιώνας το city της Αθήνας και ο Κολωνός το νέο Κολωνάκι?", συμβουλεύουμε ως πολεοδόμοι δήμους και κράτος τι να κάνει για να αναπτύξει καινούργιες περιοχές μπλαμπλα.

Να μην τα κάνουμε? Αντίφαση. Διότι θα ήταν ουτοπία και αυτό. Γιατί?

Γιατί in my opinion, αυτή είναι η εξέλιξη της ζωής κ.Τζιρτζιλάκη. Οι καλλιτέχνες πάντα θα έλκονται από την παρακμή, οι οραματιστές πάντα θα εφευρίσκουν νέους τρόπους να βελτιώσουν (ή και να αξιοποιήσουν αν θέλετε) μέρη των πόλεων και οι μετανάστες/οι παράνομοι/οι πουτάνες/τα πρεζάκια/ όσοι δεν έχουν χρήματα/στον ήλιο μοίρα ή έχουν συμφέρον να ζουν στην παρακμή τέλος πάντων, θα βρίσκουν νέα σημεία στην πολή που θα "οικειοποιούνται". Αυτά θα φτηναίνουν, θα βρωμίζουν και θα παρακμάζουν και κάποια χρόνια μετά, εκεί οι πολεοδόμοι θα ανακαλύπτουν την ευκαιρία για να υλοποιήσουν τα οραματικά τους projects και οι μεσίτες το νέο bon fillet. Και το αυτό. Ξανά και ξανά. Ούτε η μια πλευρά ούτε η άλλη θα πάψει να υπάρχει ξαφνικά. όπως δεν θα πάψει και η σκληρότητα ή η αδικία απέναντι στα πιο αδύναμα μέλη. Και φυσικά ούτε και αυτοί οι ευγενείς που προσπαθούν να βοηθήσουν λίγο την κατάστασή τους.


ιστορική παρένθεση: η ουτοπική "walking city" (1964) της ομάδας Archigram (3d αναπαράσταση)

Anyway. Ίσως είμαι λίγο σκληρή. Θα είναι που έχω βαρεθεί τις πράξεις με το tag "κάτι ήταν κάτι το΄φαγε" ή του τύπου "να οργανωθούμε, να οργανωθούμε" όταν όλοι ξέρουν να μιλάνε πολύ. Να μου πεις κακώς κατακρίνω το κειμενάκι. Αν δεν υπήρχε αυτό, δεν θα έκανα post εγώ τώρα, θα έκανα?

ps: για λόγους ηθικής τάξεως, η συγγραφέας του κειμένου ενημερώθηκε για το κείμενο αυτό με σχετικό σχόλιο