λίγο κρασί, λίγο λιμάνι και το αγόρι μου

(σε διαφορετικούς χρόνους)

εναλλακτικός τίτλος: το τρελό weekend της φανταρογκόμενας



Η φανταρογκόμενα είναι μια κατηγορία από μόνη της. Το βασικό της χαρακτηριστικό είναι ότι δεν πρόκειται να βαρεθεί ποτέ. Παίρνω παράδειγμα από τον εαυτό μου.

chapter 1: έχεις καιρό να βγεις μόνη σου

Παρασκευή απόγευμα τρέχω να ετοιμαστώ μετά το γραφέιο για γάμου συναδέλφου. Ο γάμος θα γινόταν στον Πειραιά. Κομμωτήριο για μαλλί τρελής, ντύσιμο με ρυθμό υστερικής, χάσιμο εκκλησίας με ύφος «μα εδώ λέει ο χάρτης». Στον Πειραιά, περπάτημα στα στενά προς την εκκλησία με 2 συναδέλφους. Από τελειωμένο κωλόμπαρο βγαίνουν 3 τύποι που φωνάζουν πίσω μας: «πω, πω γυναίκες! Ελάτε εδώ ρε κορίτσια, που θα βρείτε καλύτερα?». Στην επιστροφή προς το αυτοκίνητο μετά το μυστήριο, οι ίδιοι τύποι αποφασίζουν να μας πάρουν από πίσω με το παπάκι λέγοντας διάφορα πίσω από τα κλειστά μας τζάμια. Έτσι η υπογράφουσα είχε την πρώτη της επαφή με τον άντρα τον Πειραιώτη. Και τις διεκδικητικές του ορμόνες.

Την δεύτερη την είχε 15 λεπτά μετά, στον κοντινό χώρο δεξίωσης. Με καυλοπυρέσσοντα νεαρό από αυτοκίνητο και τη δέουσα απάντηση.

Στο γάμο τα πέρασα εξαιρετικά. Είχα καιρό να περάσω τόσο ωραία. Όταν είσαι σε μια ομάδα συναδέλφων που όλοι έχετε κουραστεί πολύ, θέλετε να πιείτε, να χορέψετε και να διασκεδάσετε και κάνετε και καλή παρέα το αποτέλεσμα είναι ένα: χορός από τις 1 ως τις 5 χωρίς σταματημό, γέλια, πλάκα και κουρασμένα πόδια. Αποκαλύφθηκαν οι πέφτουλες, έγιναν πλάκες, κουβέντιασαν ακόμη και όσοι δεν είχαν κουβεντιάσει ποτέ. Στο φινάλε ως χορευταρού μεν, νταλκαδιασμένη δε, γκόμενα φαντάρου, έκλεισα τη βραδιά με «τα δαχτυλίδα» στον αέρα, τις γόβες ιπτάμενες αριστερά και δεξιά και τα μυαλά στα κάγκελα.

chapter 2: έχεις πολύ καιρό να βγεις μόνη σου, δεν ξύπναγες τουλάχιστον λίγο νωρίτερα?

Μια μέρα ύπνου μετά (με διαλείματα για φαγητό και μπάνιο) ξυπνάς μισή ώρα πριν την παράσταση που έχεις κλείσει να πας, με φίλους (και συνblogger) θεσσαλονικείς. Ντύνεσαι και βάφεσαι με τυφλό σύστημα, βουτάς ένα ταξί και ξεχνάς ότι φαίνεται το μισό σου μπούτι στον ταρίφα (που btw έχει κλείσει τις πίσω ασφάλειες για να μπορείς να κάτσεις μόνο μπροστά). Αγουροξυπνημένη, μαζεύεις το παλτό σου όπως όπως και ψάχνεις να πάρεις τηλέφωνο τον αγαπημένο σου ώσπου να φτάσεις στο θέατρο. Φευ! Δεν απαντά. Ο πέφτουλας οδηγός αρχίζει να πετάει ατάκες του στυλ: «δεν το σηκώνει ε? / εγώ θα το σήκωνα αμέσως / είσαι παντρεμένη?/ γιατί όχι? δεν σε παντρεύεται? / τι θα πει δεν θες ακόμη? / τι δουλειά κάνει / μαλακίες/ θέλεις να με παντρευτείς?κλπ ». Μόνο στο τέλος τα έχω πάρει με την νύστα μου που δεν μου έκοψε αμέσως, να του πω πως είμαι παντρεμένη και έχω 4 παιδιά , να ξεμπερδεύω.


chapter 3: μια βραδιά στο Λεβερκούζεν

Mια βραδιά φαγητού και clubbing με φίλους μετά, ένα μεσημέρι με φαγητό και σόγια, η φανταρογκόμενα πτώμα από τους χορούς τα φαγητά και τις διαδρομές σε όλη την Αθήνα, μιλάει με τον καλό της που ευτή την ημέρα θα μεταφερθεί από τα νότιοδυτικά της Ελλάδας στα βοριοανατολικά. Και τι έκπληξη! Θα έχει 4ωρη αναμονή στην Αθήνα, θέλεις να περάσεις να τον δεις? Θέλεις, θέλεις. Εφόσον δεν επιτρέπεται στην μάζα των χακιφορούντων να ξεπεράσουν τα σύνορα του Σταθμού Λαρίσης, το σημείο συνάντησης ορίζεται εκεί. Φοράς κάτι απλό και κομψό, από πάνω ένα ζεστό παλτό, στα χέρια μια σακούλα με ένα Aγιωργίτικο Ρεπάνη(σιγά μην τη βγάλουμε ξεροσφύρι!), ένα και μοναδικό πλαστικό ποτήρι, μοναδικό απομεινάρι κάποιου party, δυο βιβλία και οι κυριακάτικες εφημερίδες σε τσάντα. Στην οποία τσάντα έχει βολευτεί και ένα ανοιχτήρι. Επόμενη στάση everest. Δυο hot dogs στην τσάντα μετά, φτάνεις στο σταθμό Λαρίσης όπου όλος ο εσωτερικός χώρος είναι τίγκα στον φαντάρο. Πέντε βαθμούς Κελσίου και εσύ στριμώχνεσαι σε μια ωραιότατη outdoors γωνία με του εκεί fast food με τον αγαπημένο σου, τα hot dogs σας, τον Ρεπάνη, το ανοιχτήρι, τα ασημένια NIKE, τα τσιγάρα, τους μετανάστες , τους φαντάρους. Μια βραδιά στο Λεβερκούζεν. Παρόλη την υποτιθέμενη πίκρα, εγώ περνάω εξαιρετικά, αν εξαιρέσεις το κρύο που μετά το μισάωρο γίνεται σαφές. Φίλος στο τηλέφωνο με κοροιδεύει «η γυναίκα της Πίνδου», αλλά εγώ το απολαμβάνω όσο τίποτα. Κάτι ο αγαπημένος, κάτι το cult, κάτι που το χακί θα φορεθεί πολύ ΚΑΙ φέτος φίλες μου, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα για ένα ωραιότατο (και αξέχαστο) βράδυ Κυριακής.