χειμώνας στα Γιάννενα

Δυο μέρες στα Γιάννενα για την επίβλεψη σπιτιού που σχεδίασα.



Χειμώνας. Λατρεύω το χειμώνα εδώ. Η βροχή κάνει έναν υπόκωφο ήχο όταν πέφτει στα πεσμένα φύλλα. Το πρωί η ομίχλη πέφτει στην πόλη. Μέχρι τις 12 το μεσημέρι τόσο ο δρόμος προς τα Γιάννενα, ο κάμπος των Ιωαννίνων και τα προάστια της πόλης είναι βυθισμένα σε ένα σύννεφο.

Σαν σε όνειρο.

Όνειρο τολκινικό. Που όμως δεν είναι τόσο ωραίο αν μένεις εδώ μόνιμα ή αν έχεις προγραμματίσει να έρθεις/φύγεις με την πρωινή πτήση της Ολυμπιακής. Κανένας άσχετος δεν πέρνει την πτήση αυτή. Όλοι με την aegean το μεσημέρι πηγαινοέρχονται.

Το πρώτο βράδυ με βρίσκει με έναν καμένο νεαρό ταβερνιάρη στο "μαγαζί" του χωριού, να τρώω και να πίνω τσίπουρα μαζί του όσο περιμένω να ζεστάνει το σπίτι. Άνοιξα το καλοριφέρ μόλις έφτασα. Πήρε μπροστά στους 5 βαθμούς. Ανόητες ιστορίες σε ένα τέτοιο επιβλητικό περιβάλλον. Τι γελοίος. Το συνειδητοποιώ για άλλη μια φορά. Τα Γιάννενα, όπως τόσες άλλες πόλεις χωρίζονται σε 2 φυλές ανθρώπων. Υπάρχει μια μερίδα εξαιρετικά μορφωμένη ή εξαιρετικά εργατική, που θέλει να κάνει πράγματα για τον εαυτό της, για την πόλη, για τον τόπο. Από business μέχρι λογοτεχνικές βραδιές και μαθηματικούς διαγωνισμούς, την ομάδα αυτή δεν θα τη συναντήσεις στο δρόμο. Και υπάρχει μια άλλη, μια ομάδα που είναι του μόνιμου αράγματος, του καφέ και τσιγάρου, της λογικής "μας φταίνε όλα". Που δεν καταλαβαίνει ότι ο κόσμος προοδεύει, προχωράει. Και επιμένουν με τις ανταύγειες (το concept φαντάσου, όχι τις ίδιες τις ανταύγεις), την trendoμαγκιά ή τις υπηρεσίες σε αναντίστοιχες τιμές να αναρωτιούνται που βρίσκονται συχνά πίσω από τις εξελίξεις. Όχι ότι τις κυνήγησαν και ποτέ αλλά λέμε. Τα ίδια άλλωστε υποθέτω ότι συμβαίνουν και στις περισσότερες επαρχιακές πόλεις.

Τα βλέμματα μου κάνουν πιο μεγάλη εντύπωση. Από το μπλαζέ βλέμμα του τρεντόβλαχου, βλέμμα κρυμμένο πίσω από τη φράντζα πάνω από τo űber ensamble και πάνω από τη βαριά προφορά ως το ζαρωμένο καχύποπτο κακιασμένο βλέμμα της γριάς που ήρθε από το χωριό πριν 30 χρόνια και μένει πια στην πόλη. Βλέμμα συνοφρυωμένο και σκοτεινό έτσι, χωρίς λόγο. Kαι μόνιμo! Κούρασέ μας. Και από το χαλαρό βλέμμα της έφηβης που ανάμεσα στο φροντιστήριο, το νέο κινητό και τους έρωτες ονειρεύεται ποια δουλειά της αρέσει καλύτερα για να κάνει στο μέλλον, όσο περνάει τον καιρό της απαγορεύοντας στους καθηγητές να παρκάρουν στο προαύλιο που θέλει να παίζει μπάσκετ, ως το άγρυπνο βλέμμα αυτού που βλέπει τα όνειρά του να γίνονται πράξη, μέσα από δουλειά, οργάνωση και όραμα και δεν καλοπιστεύει ότι μέσα σε αυτό το μπάχαλο αν είσαι καλός επαγγελματίας θα πετύχεις.

Μέσα σε όλα αυτά -και μετά τα μικροπροβλήματα με τους χτίστες μας που δεν πιστεύουν στα μάτια τους ότι ένα σχέδιο μπορεί να μην τους αφήνει περιθώρια για αυτοσχεδιασμούς- πάω για μια βόλτα. Κενό δύωρο και βόλτα στο κάστρο. Στη δεύτερη ακρόπολη. Το Ιτς Καλέ.





Ο καιρός με φτιάχνει. Ένα κρασί στην εκεί καφετέρια, λίγες σημειώσεις για ένα πιθανό μελλοντικό website και δρόμο για φαγητό.

Η επόμενη μέρα είναι ακόμη πιο βαριά. Ξαναθυμάμαι το διαγωνισμό του δημαρχείου των Ιωαννίνων. Ήθελα να΄ξερα ποιος συνάδελφος -εκτός τόπου και χρόνου- πρότεινε κτίρια να ενώνονται δια της υπαιθρίας οδού εδώ. Ο καιρός αυτός κρατάει μέχρι το Πάσχα. Μην πω και τον Ιούνιο για να'μαστε σίγουροι. Η μεσημεριανή μου πτήση τελικά θα γίνει. Ένα "παράθυρο" του καιρού θα το επιτρέψει. Η τελευταία εικόνα, με το αχνό ουράνιο τόξο, αποπνέει δύναμη. Λατρεύω την Ήπειρο.