καρότα

Τις προάλλες θύμωσα. Θύμωσα πολύ. Με τον εαυτό μου. Τον τελευταίο καιρό κάθομαι παραπάνω στη δουλειά. Πολύ παραπάνω και πολύ καιρό. Εκείνη τη μέρα το παράκανα. Ήταν η συσσωρευμένη πίεση, ήταν και η γιορτή μου, ήταν και οι πινακίδες που μου πήρε η δημοτική αστυνομία γιατί πάρκαρα παράνομα και το ποτήρι ξεχείλισε. Άρχισα να κλαίω γοερά στη μέση του δρόμου. Μάταια προσπαθούσε ο Δ. να με ηρεμήσει. Σταμάταγα για 5 λεπτά και ξανάρχιζα. Μετά θύμωσα με τον εαυτό μου και που έκλαιγα. Παιδί είμαι?

Το έχω παρατηρήσει. Η φιλοδοξία μου στη δουλειά με οδηγεί πολλές φορές στο να μην μπορώ να βάλω μια τελεία. Να τραβήξω τη γραμμή. Λες και τελειώνει ποτέ η δουλειά ή λες και θα σώσω τον κόσμο εγώ. Παίρνω πολλά πράγματα επάνω μου διότι είμαι ικανή, οργανωτική, γρήγορη στον εντοπισμό λαθών και στη λήψη αποφάσεων. Το ξέρω, μου το έχουν πει και το βλέπω. Επίσης θέλω τα πράγματα να γίνονται σωστά και είμαι λεπτολόγος. Υπομονετική όχι, λεπτολόγος ναι. Και κάπου εκεί την πατάω. Μου ζητάνε με διάφορους τρόπους να μείνω παραπάνω, να κάνω και αυτό, να διορθώσω και εκείνο. Το ζητάνε και σε άλλους μα εκείνοι κάποια στιγμή είτε διότι είναι πιο αργοί είτε διότι κάποια στιγμή φεύγουν, δεν το κάνουν πάντα. Πράγματι, τους τελευταίους τρεις μήνες είμαι “in deep shit”. Ο θυμός μου έγκειται στο ότι όλα αυτά τα έχω ξαναπεράσει. Και τα ίδια λάθη τα έχω ξανακάνει. Τις μεθόδους τις ξέρω. Και τα «καρότα», και την ευγενική παράκληση, και την επίκληση της υπευθυνότητας, του κατεπείγοντος, της υποχρέωσης ή οτιδήποτε άλλο. Μα ενώ αντιστέκομαι για ένα διάστημα κάποια στιγμή ενδίδω. Και όταν ο κόμπος φτάσει στο χτένι ΜΠΑΜ. Αυτή τη φορά προσπάθησα παραπάνω. Παραπονέθηκα 4 φορές. Ήρεμα, θυμωμένα, κουρασμένα. Με humor, με επιχειρήματα, με λογική. Έχω που έχω διάφορα στο νου μου για το μέλλον μου σαν αρχιτέκτονας. Τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι μήπως δεν θέλω να είμαι αρχιτέκτονας. Μπορεί να είναι παροδικό. Τώρα που το σκέφτομαι με την απόσταση των 5 ημερών, μάλλον είναι παροδικό. Οι δικοί μου κανόνες πάντως είναι άλλοι. Εν πάσει περιπτώσει θα δείξει.

Εκείνο το βράδυ όμως, αποφάσισα να συνεχίσω να κλαίω όσο μου κάνει κέφι. Για την οιαδήποτε μαλακία είχα κάνει στον εαυτό μου και με είχε οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση. Και έβαλα μια σημείωση στο μυαλό μου. Να θυμάμαι κάθε φορά που πάει να συμβεί κάτι τέτοιο αυτό το πισογύρισμα. Nα λέω ένα απλό «όχι, δεν μπορώ». Κολάω πολλές φορές με πράγματα ή καταστάσεις. Μα αν τα διαγράψω, τέλος. Δεν ξαναγυρίζω.

Τώρα που το σκέφτομαι, σε κρίση αυτοψυχανάλυσης, μάλλον με το "δεν μπορώ" χαλιέμαι παρά με το "όχι". Και αυτό διότι πιστεύω ότι σχεδόν τίποτα δεν είναι αδύνατον και όποιος θέλει πολύ να κάνει κάτι, μια χαρά μπορεί να το κάνει. Όμως όλα έχουν ένα κόστος. Σε χρόνο, ψυχική ηρεμία, whatever. Αυτό το challenge του "μπορώ" και "δεν μπορώ" είναι που με κουρδίζει. Το δικό μου, ολοδικό μου καρότο. Αυτό και η μεγάλη μου απέχθεια στο να εξελιχθώ ποτέ σε μια άχρωμη νοικοκυρά, σε μια γκρινιάρα υπάλληλο που βαριέται τη ζωή της πίσω από ένα γραφείο, κάτι... Μάλλον πρέπει να το δω καθαρά εγωιστικά και αυτή την αγωνία να τη στρέψω να δουλεύει υπέρ μου. Στο κάτω κάτω δικιά μου είναι, ότι θέλω την κάνω. Λες αντ'αυτού να εξελιχθώ σε μια flat businesswoman? Ουφ, τα υπαρξιακά δεν μου πάνε τέλη Ιουλίου. Yet είναι εκεί μπροστά μου. Ώρα για διακοπές.

Τις τελευταίες δυο μέρες όταν είμαστε σε συναντήσεις το παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου. Με κοιτάνε στα μάτια. Γιατί άραγε? Περιμένουν λύσεις, ιδέες, προτάσεις και αυτό που ξέρω να κάνω καλά: να υπόσχομαι πολλά και να τα παραδίδω εγκαίρως. Θυμάμαι εκείνο το βράδυ, δεν χαμογελάω πολύ όπως συνήθως, μιλάω στακάτα και δίνω τα τρια πρώτα.