SATC 801: ένα όχι στον Μichelangelo

Ήταν ένα από τα ένδοξα βράδια που η Εθνική μας έπαιζε στο euro. Σάββατο. Είχα μόλις ξεμπερδέψει από μια εβδομάδα γεμάτη τρεξίματα στο Πλαίσιο για να πάρω το νέο μου υπολογιστή, τσακωμούς με έναν ανόητο που θα τον έφερνε στο σπίτι (κάτι κομπιούτορες έχω να φέρω) και δεν ειδοποίησε για την ώρα, έναν νεαρό λατίνο κουβαλητή που χάζεψε τόσο με την υπογράφουσα όσο και με το σπίτι της (μερσί), μια λάθος παραλαβή, μπλαμπλα... και απολάμβανα τώρα μια πιτσούλα συντροφιά με την παρέα μου κάπου στα νότια προάστια. 11 παρά χτυπάει το κινητό μου. Αριθμός άγνωστος.

Ναι, γεια σας. / Γεια. / Τι κάνετε? / Ποιος είναι παρακαλώ? / Εεεε, εγώ είμαι. / Ποιος εσείς? Αν δεν μου πείτε το όνομά σας θα σας το κλείσω. Και πως τολμάτε να με παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα?

Είχα καταλάβει τη φωνή. Ήταν ο νεαρός λατίνος κουβαλητής που όταν είδε πως τα είχα πάρει κρανίο τόσο με το boss του όσο και με την λάθος παραγγελία προσφέρθηκε να μου γράψει 2 τηλέφωνα για να πάρω να λύσω το πρόβλημά μου. Έπιασε ένα μαρκαδόρο-πινέλο που έχω για σκίτσα, παραξενεύτηκε και με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Στην απάντηση ότι είμαι αρχιτέκτονας, πάτησα φαίνεται κάποια χορδή καλλιτεχνικού απωθημένου. Άρχισε να μου λέει την ιστορία του. Τον λέγαν Μιχελάνχελο. Όπως ο ζωγράφος λέει και δείχνει περιχαρής το βιβλίο στη βιβλιοθήκη. Ναι, το κατάλαβα απαντώ στεγνά εκνευρισμένη από τη φάση με τον υπολογιστή και τον αλαφροίσκιωτο μπροστά μου. Κρίμα το παιδί όμως. Αποφασίζω να διορθώσω. Πρωτότυπο όνομα, συμπληρώνω. Τι το’θελα? Πήρε μπροστά. Ήταν κάπου από τη Λατινική Αμερική και δεν είναι μόνο κουβαλητής. Είναι και χορευτής. Μα δεν είσαι πολύ μικρός για να δουλεύεις? Είμαι 17 λέει. Μα δεν είναι παράνομο? όχι, όχι, νόμιμος είμαι, λέει τρομαγμένος. Τέλος πάντων, δεν είχα διάθεση για κουβέντες. Άντε γεια. Όχι, είμαι χορευτής, επιμένει. Χορεύει τα τάδε βράδια στο τάδε club. Να πάω. Ξέρω να χορεύω? Ναι, ξέρω του λέω. Να έρθεις. Ξέρεις που είναι? Ξέρω. Δεν είμαι fan όμως αυτών των clubs πλέον, τα βαρέθηκα. Άντε γεια τώρα. Σάββατο βράδυ.

Και πως τολμάτε να με παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα?

Εεεε, από το Πλαίσιο σας παίρνω./ Νυχτιάτικα? Δουλεύετε τέτοια ώρα? Εγώ και πολύς άλλος κόσμος όχι. / Ε, να τώρα τελειώσαμε κάτι παραδόσεις. / Καλά, καληνύχτα. Είναι ενοχλητικό ξέρετε να παίρνετε τέτοια μέρα και ώρα. / Ναι, συγνώμη, συγνώμη, έχετε δίκιο./ Το ξέρω. /Συγνώμη. Όλα καλά με τον υπολογιστή? /Ναι. Χαίρετε. / Ο Μιχελάνχελο είμαι. / Ναι, το κατάλαβα. Καληνύχτα.

Αγαπητέ αναγνώστη, ας υποθέσουμε πως είσαι ο Μιχελάνχελο και θέλεις να ρίξεις γκόμενα που γνώρισες με τέτοιο τρόπο. Αν θέλεις να έχεις μια, έστω μια πιθανότητα :

α. Δεν παίρνεις Σάββατο βράδυ. Δείχνεις ότι είσαι ένας ταλαίπωρος λύσσας και ότι θεωρείς την άλλη μια απελπισμένη χωρίς παρέες και χωρίς πλάνα για το σαββατόβραδο όταν είναι ήδη 11παρά.

β. Δεν λες «δουλεύαμε μέχρι τώρα». Δεν είναι η-εν αγνοία της- υποψήφια γκόμενα η μαμά σου. Και δεν είναι καθόλου promising ένας ταπεινός βιοπαλαιστής που στάζει ιδρώτα στις 11 το βράδυ και ξεψαχνίζει τα τιμολόγια παραδόσεων του αφεντικού του, με τις ορμόνες στο ταβάνι.

γ. Αν παρόλα αυτά τα κάνεις όλα ετούτα, οφείλω να ομολογήσω ότι το θάρρος και ο ελαφρύς τσαμπουκάς είναι μια αρετή που εκτιμάται στο γυναικείο φύλο. Μα ατρόμητος όπως λανσάρεσαι μην κάνεις το βήμα μισό. Μην πεις, «πήρα να δω για τον υπολογιστή». Ξέρω γιατί πήρες. Πες την αλήθεια. Έχεις πολύ περισσότερες πιθανότητες. Οι μισές δουλειές, ιδίως όσες έχουν να κάνουν με κομπλιμέντα, δεν συγκινούν καμμία. Καμμία άνω των 17 that is.