κάτι περισσότερο από ένα Barbie car

Συζήτηση πάνω από το μεσημεριανό φαγητό στο γραφείο.

Όσες έρχονται με αυτοκίνητο λένε ότι επειδή έχει πολύ κίνηση, βάφονται στα φανάρια. Έχουν δεξιά το νεσεσέρ και μόλις σταματήσουν πιάνουν το concealer, την πούδρα, τη μάσκαρα. Το ένα μάτι στον καθρέφτη, το άλλο στο φανάρι. Με το που ανάψει, τα πετάνε στο διπλανό κάθισμα και βάζουν πρώτη. Γελάμε. Σκέψου θέαμα που προσφέρουμε με το μισό concealer κάτω από τα μάτια ή στα σπυράκια, χωρίς την πούδρα, λέει η Α. ξεκαρδισμένη. Δεν λες ότι χαζεύουν οι γύρω και περνάει η ώρα τους πιο έυκολα? προσθέτει η Φ.

Η πρακτική και εφευρετική Ε. όμως επαναφέρει την ομήγυρη στην τάξη: Το θέμα είναι πως ξαναβρίσκεις ότι πέταξες και πως δεν χάνεις καν το χρόνο να το αφήσεις στο κάθισμα του συνοδηγού. Τι εννοείς?
Να, θα ήταν ωραίο να ανοίγει το μεταλλικό καπάκι του λεβιέ των ταχυτήτων και να έχεις εκεί π.χ. την πούδρα!
LOLOLOL!!
Kαι στο τιμόνι με ένα κουμπί να αποκαλύπτονται οι θήκες για τις σκιές! πετάγεται η Μ.
Και να είναι συνδεδεμένες με ελατήρια ώστε μόλις ανάψει πράσινο και τις αφήσεις να πάνε μόνες τους στη θέση τους! προσθέτει η Φ.
Ή να πετάγεται από κάτω από το cd μια παραλληλόγραμμη θήκη που χωράνε όλα! αντεπιτίθεται η Μ.
Και να βάζεις όλη τη σειρά του Dior ας πούμε, συμπληρώνει η Α.
Για να μην πω ότι θα βγάζει ειδική θήκη ο Dior που θα κουμπώνει τέλεια στις υποδοχές του τάδε αυτοκινήτου, καταλήγει η Ε.

Παύση.



Το Barbie Car, περιγράφουμε ένα Barbie Car, λένε όλες ανάμεσα από γέλια.
Sorry το Barbie Car το είδα, μόνο ροζ είναι, δεν πήρα χαμπάρι πουθενά να περιλαμβάνει τέτοια gadgets, πετάγομαι.
Εν χορώ:
Tότε να το φτιάξουμε! Τι τέλεια ιδέα! LOLOLOL!!!

σαρδάμ αγνώστου προελεύσεως

Τις τελευταίες μέρες δεν γράφω " gmail ".
Γράφω " gamil ".

εθνική εορτή

Πλάνο παρέλασης σήμερα:

Στρατιωτικοί παρελαύνουν γυαλισμένοι, κορδωμένοι υπερήφανα, καλοζυγισμένοι περνώντας μπροστά από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η μπάντα παιανίζει από πίσω. Ο εκφωνητής μιλάει για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, για μάχες και οπλαρχηγούς.

Και ξαφνικά το πλάνο καταλαμβάνει ένα γαλάζιο γυαλιστερό μπαλόνι-δελφίνι που ανεβαίνει αργά και κυματιστά προς τα πίσω και χάνεται. Για μια στιγμή νόμισα πως άκουγα το "don't worry be happy".

Τι αναπάντεχα όμορφη μίξη εικόνων!

5η επέτειος blogging

Πριν λίγες μέρες το breathe ή datascape έκλεισε τα 5 του χρόνια. Τα post τα τελευταία 2 χρόνια γίνονται αραιότερα κυρίως λόγω άλλων υποχρεώσεων μα εκπλήσσομαι που έφτασε μέχρι εδώ κάτι που ξεκίνησε τόσο αυθόρμητα.

Ακόμη θυμάμαι που τους πρώτους 6 μήνες παρακολουθούσα καθημερινά όλα τα (20 max) ελληνικά blogs και που στέλναμε email ο ένας στον άλλον όταν ανακαλύπταμε κάποιον καινούργιο! Από τότε οι λεωφόροι των blogs γίνονται όλο και πιο crowded. Όπως είναι φυσικό από αυτό ξεπηδάνε και διαμάντια και αδιάφοροι και ανάξιοι λόγου, μα η κατάσταση είναι ακόμη ενδιαφέρουσα. Όχι με τον τρόπο της άγριας χαράς της αρχής, μα με ένα πιο ήρεμο, ισορροπημένο τρόπο. Οι bloggers αλλάζουν. Τώρα που το σκέφτομαι θα είχε πλάκα ένα postάκι πάνω στο πως εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Χρόνια πολλά !!

καλές τέχνες (part 2)

Ένα μήνα πριν. Έχω πάει με παρέα για να δούμε τον Σ.Κ., συνάδελφο αρχιτέκτονα και συνεργάτη στο γραφείο που τραγουδάει για άλλο ένα βράδυ σε νυχτερινό κέντρο της Ιεράς Οδού.

Μπέρδεμα? Ο Σ. έχει δυο επαγγελματικές αγάπες: την αρχιτεκτονική και το τραγούδι. Για την αρχιτεκτονική τον βλέπουμε καθημερινά. Για το τραγούδι, που να φανταζόμασταν η παρέα συνεργατών που πήγαμε να τον δούμε, για τι μιλάμε. Γνωρίζαμε ότι στο τραγούδι είναι πολύ καλός, ότι το έχει σπουδάσει χρόνια στο Ωδείο Αθηνών, όπως και πιάνο και κιθάρα και πως ενώ του αρέσει πολύ, τον απωθεί ως επαγγελματικός χώρος. Επειδή όμως αγάπη είναι αυτή και δεν κόβεται τελείως, συνεργάζεται με τον Μίμη Πλέσσα στις συναυλίες του.

Αρχίζοντας το πρόγραμμα ομολογώ ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν τον είχαμε ξανακούσει να τραγουδάει. Είχαμε ακούσει πως είναι πολύ καλός και περιμέναμε να κλείσουμε τη βραδιά λέγοντας "μπράβο, πολύ ωραία φωνή έχεις Σ.". Φυσικά, για να γράφω αυτό το post, δεν εγίνε αυτό.

Με το που εμφανίζεται στη σκηνή -λυσσάμε εμείς από κάτω- και ακούω την πρώτη λέξη μένω σιωπηλή. Αν είναι δυνατόν. Ο άνθρωπος αυτός που βλέπεις όλη μέρα σε ένα γραφείο πιο πέρα είναι μεταμορφωμένος. Ένιωσα λίγο σαν να παίρνω μάτι σε κάτι ολοδικό του, κάτι πολύ βαθύ. Εκεί στη σκηνή έβγαζε ένα κομμάτι από την ψυχή του. Και το έβγαζε με μια φωνή που με άφηνε άναυδη. Δεν γνωρίζω πολλά από μουσική και ζηλεύω τις καλές φωνές γιατί δεν έχω μια τέτοια ενώ πολύ θα το ήθελα. Αλλά η φωνή που άκουγα είχε το εύρος ενός hardcore επαγγελματία τραγουδιστή του τύπου Φραγκούλης με την ευαισθησία και τη συναισθηματική διαπερατότητα ενός Πάριου. Αναφέρομαι σε έλληνες τραγουδιστές γιατί τα κομμάτια ήταν ελληνικά και με αυτους μπορούσα να τον συγκρίνω ευκολότερα. Το εντυπωσιακότερο όμως ήταν άλλο. Ο Σ. ένας ψηλός νέος άντρας, πολύ όμορφος, με αρρενωπή ομορφιά, λίγο μετά τα 30, εκτός από καλός αρχιτέκτονας, καλλίφωνος και κουραστικά σεμνός είχε και ικανότητες showman! Στεκόταν στη σκηνή σαν να είναι ο φυσικός του χώρος, μπορούσε να σταθεί εκεί, να κινηθεί, να έχει επικοινωνία με το κοινό και να "παίζει" με τους από κάτω. Στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια, είχαμε λυσσάξει: φωνάζαμε σαν να είχαμε μπροστά μας τον Σάκη.

Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε να συζητάμε ενθουσιασμένους μαζί του. Νομίζω είναι θέμα χρόνου να του γίνει κάποια σοβαρή πρόταση. Νιώθαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που αναδύεται. Εκείνος αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο με σεμνότητα και ελαφριά δυσπιστία. Κάτσε να γίνει και βλέπουμε, λέει.

Τις επόμενες μέρες στη δουλειά τον πειράζουμε ότι είναι πολύ ωραίος στη σκηνή και πολύ επικοινωνιακός, έχει γίνει ποτέ τίποτα άξιο λόγου από fans? H γυναίκα του τι λέει? Γιατί ο Σ, εκτός από νέος, ωραίος, αρχιτέκτονας, καλλίφωνος και εξαιρετικός επί σκηνής, είναι και πολύ καλός οικογενειάρχης. Ναι, τελικά είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Στη ηλικία αυτή τα κάνει όλα και συμφέρει. Σπάνιο πραγματικά. Έχει μια όμορφη γυναίκα με την οποία είναι πολύ αγαπημένοι, ένα αγοράκι ενάμιση έτους και την προηγούμενη εβδομάδα απέκτησε και μια μπέμπα.

Του εύχομαι να του ζήσουν, να είναι πάντα καλά και να μην πάψει να εκπλήσσει.