Wednesday, March 04, 2009

καλές τέχνες (part 2)


Ένα μήνα πριν. Έχω πάει με παρέα για να δούμε τον Σ.Κ., συνάδελφο αρχιτέκτονα και συνεργάτη στο γραφείο που τραγουδάει για άλλο ένα βράδυ σε νυχτερινό κέντρο της Ιεράς Οδού.

Μπέρδεμα? Ο Σ. έχει δυο επαγγελματικές αγάπες: την αρχιτεκτονική και το τραγούδι. Για την αρχιτεκτονική τον βλέπουμε καθημερινά. Για το τραγούδι, που να φανταζόμασταν η παρέα συνεργατών που πήγαμε να τον δούμε, για τι μιλάμε. Γνωρίζαμε ότι στο τραγούδι είναι πολύ καλός, ότι το έχει σπουδάσει χρόνια στο Ωδείο Αθηνών, όπως και πιάνο και κιθάρα και πως ενώ του αρέσει πολύ, τον απωθεί ως επαγγελματικός χώρος. Επειδή όμως αγάπη είναι αυτή και δεν κόβεται τελείως, συνεργάζεται με τον Μίμη Πλέσσα στις συναυλίες του.

Αρχίζοντας το πρόγραμμα ομολογώ ότι οι περισσότεροι από εμάς δεν τον είχαμε ξανακούσει να τραγουδάει. Είχαμε ακούσει πως είναι πολύ καλός και περιμέναμε να κλείσουμε τη βραδιά λέγοντας "μπράβο, πολύ ωραία φωνή έχεις Σ.". Φυσικά, για να γράφω αυτό το post, δεν εγίνε αυτό.

Με το που εμφανίζεται στη σκηνή -λυσσάμε εμείς από κάτω- και ακούω την πρώτη λέξη μένω σιωπηλή. Αν είναι δυνατόν. Ο άνθρωπος αυτός που βλέπεις όλη μέρα σε ένα γραφείο πιο πέρα είναι μεταμορφωμένος. Ένιωσα λίγο σαν να παίρνω μάτι σε κάτι ολοδικό του, κάτι πολύ βαθύ. Εκεί στη σκηνή έβγαζε ένα κομμάτι από την ψυχή του. Και το έβγαζε με μια φωνή που με άφηνε άναυδη. Δεν γνωρίζω πολλά από μουσική και ζηλεύω τις καλές φωνές γιατί δεν έχω μια τέτοια ενώ πολύ θα το ήθελα. Αλλά η φωνή που άκουγα είχε το εύρος ενός hardcore επαγγελματία τραγουδιστή του τύπου Φραγκούλης με την ευαισθησία και τη συναισθηματική διαπερατότητα ενός Πάριου. Αναφέρομαι σε έλληνες τραγουδιστές γιατί τα κομμάτια ήταν ελληνικά και με αυτους μπορούσα να τον συγκρίνω ευκολότερα. Το εντυπωσιακότερο όμως ήταν άλλο. Ο Σ. ένας ψηλός νέος άντρας, πολύ όμορφος, με αρρενωπή ομορφιά, λίγο μετά τα 30, εκτός από καλός αρχιτέκτονας, καλλίφωνος και κουραστικά σεμνός είχε και ικανότητες showman! Στεκόταν στη σκηνή σαν να είναι ο φυσικός του χώρος, μπορούσε να σταθεί εκεί, να κινηθεί, να έχει επικοινωνία με το κοινό και να "παίζει" με τους από κάτω. Στα διαλείμματα ανάμεσα στα τραγούδια, είχαμε λυσσάξει: φωνάζαμε σαν να είχαμε μπροστά μας τον Σάκη.

Το τέλος της βραδιάς μας βρήκε να συζητάμε ενθουσιασμένους μαζί του. Νομίζω είναι θέμα χρόνου να του γίνει κάποια σοβαρή πρόταση. Νιώθαμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι που αναδύεται. Εκείνος αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο με σεμνότητα και ελαφριά δυσπιστία. Κάτσε να γίνει και βλέπουμε, λέει.

Τις επόμενες μέρες στη δουλειά τον πειράζουμε ότι είναι πολύ ωραίος στη σκηνή και πολύ επικοινωνιακός, έχει γίνει ποτέ τίποτα άξιο λόγου από fans? H γυναίκα του τι λέει? Γιατί ο Σ, εκτός από νέος, ωραίος, αρχιτέκτονας, καλλίφωνος και εξαιρετικός επί σκηνής, είναι και πολύ καλός οικογενειάρχης. Ναι, τελικά είναι ο άνθρωπος ορχήστρα. Στη ηλικία αυτή τα κάνει όλα και συμφέρει. Σπάνιο πραγματικά. Έχει μια όμορφη γυναίκα με την οποία είναι πολύ αγαπημένοι, ένα αγοράκι ενάμιση έτους και την προηγούμενη εβδομάδα απέκτησε και μια μπέμπα.

Του εύχομαι να του ζήσουν, να είναι πάντα καλά και να μην πάψει να εκπλήσσει.

|

2 Comments:

At 3/06/2009, Blogger mitsaras said...

Όλα καλά, μέχρι το σημείο με την ευαισθησία και τη συναισθηματική διαπερατότητα του άρχοντα του κιτς, καπετάν Βαρθακούρη. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα βέβαια... :-)

Είναι πραγματικά αξιοζήλευτο να μπορεί κανείς να είναι πραγματικά καλός σε παραπάνω από ένα πράγματα.

 
At 3/06/2009, Blogger evee said...

lolol @ καπετάν Βαρθακούρη!!
Μπα δεν είμαι φαν του Πάριου. Νομίζω όμως πως έχει μεγάλη γκάμα στα συναισθηματικά η φωνή του.

Είναι πράγματι αξιοζήλευτο να κάνει κανείς όλα αυτά, ναι. Αυτό όμως που ζηλεύω περισσότερο είναι αυτούς που τα κάνουν όλα, αλλά παράλληλα καταφέρνουν και προφυλλάσουν τον εαυτό τους από την εξόντωση.

Εμπειρία.

 

Post a Comment

<< Home