ο Vangelis και η Σρι Λάνκα

Αγαπητέ κόσμε, για τη BARTFEST, την περίφημη έκθεση της Bartlett School of Architecture έχω ξαναμιλήσει. Για την επική συμμετοχή του MSc μας επίσης. Τώρα θα μιλήσω για τον πονοκέφαλο των τελευταίων ημερών. Πρέπει να βρισκόμαστε όλοι στην έκθεση με βάρδιες, γιατί τα μηχανήματα υπερθερμαίνονται και θέλουν επανεκκίνηση και οι postcards από τα project μας γίνονται ανάρπαστες και κάποιος πρέπει να τις ανανεώνει. Η βάρδια είναι 5 ώρες και 15’. Όλοι θα έκαναν από 2 βάρδιες. Εγώ προσφέρθηκα να τις κάνω κοντά κοντά να ξεμπερδεύω. Νόμιζα πως θα κουραστώ και θα βαρεθώ από άλλα πράγματα.

Ε, λοιπόν, υπέστην το κινέζικο μαρτύριο του να ακούς επί 5 και βάλε ώρες τον Hymn του Vangelis!!! Απίθανης βλακείας ΣριΛανκέζα συμμαθήτρια, έχει επιλέξει να ντύσει ηχητικά το project της (το μοναδικό που παίζει από τους projectors σε μεγάλη επιφάνεια και δεν φαίνεται σε monitor μιξαρισμένο μαζί με όλα τα άλλα). Έλεος!!!! Όποιο κομμάτι και να ακούς για τόση ώρα σου σπάει τα νεύρα, πόσο δε τα έπη του αγαπητού Βαγγέλη. Το συγκεκριμμένο κομμάτι, δεν το είχα ξανακούσει, το ομολογώ, αλλά ενστικτωδώς ένιωσα ότι θα φιλοδοξούσε να επενδύσει μουσικά μια στιγμή σημαδιακή, Ολυμπιακούς αγώνες ή το τέλος του κόσμου ίσως. Το έκανε όμως τόσο προφανώς που κατέληγε στο kitsch, σε μια φανφαρόνικη παρλάτα. Ο τόσο έκδηλος συμβολισμός μου φάνηκε χυδαίος. Θα μπορούσε να αποτελεί soundtrack των Ολυμπιακών του Βερολίνου το 1936, με τα χιτλερικά στάδια του Albert Speer να μαϊμουδίζουν υπερμεγέθεις ναούς της Ολυμπίας!!! Μετά διάβασα περί τίνος επρόκειτο. 

Περιττό να πω ότι κόσμος που επισκεφτόταν την έκθεση με ρώταγε αν γνωρίζω τι είναι το κομμάτι που παίζει και γιατί θυμίζει Ολυμπιακούς Αγώνες!! Εγώ σχεδόν ντρεπόμουνα που η αμόρφωτη συμφοιτήτρια, φαίνεται πως ανακάλυψε τώρα τον Βαγγέλη, επενδύει με αυτόν κάθε της δουλειά(το δις εξαμαρτείν) και από πάνω οι καθηγητές συγκινούνται με την μουσική επιλογή.

Δεν θα μιλήσω για τον Βαγγέλη, γιατί ο άνθρωπος αυτό προσπαθεί να κάνει: μουσική επικών διαστάσεων. Άλλοτε του βγαίνει και άλλοτε όχι. Πόσο μυαλό χρειάζεται όμως για να καταλάβει κανείς ότι επενδύοντας μουσικά τη δουλειά του με ένα τέτοιο κομμάτι, μόνο να χάσει -σε επικοινωνιακό επίπεδο- μπορεί. Η φιλοδοξία τυφλώνει τόσο που η δημιουργός ενός, συμπαθητικού κατά τα άλλα, project φαίνεται ανίκανη να σταθεί κριτικά απέναντι σε αυτό που περιγράφει η μουσική. Και λέω απέναντι γιατί η μουσική, δεν βοηθάει πάντα ένα project. Μερικές φορές το βοηθάει τόσο πολύ, το σπρώχνει θα ήταν πιο σωστό, που το καπελώνει με το βάρος της. Και αυτό δεν είναι καλό να συμβαίνει όταν αυτό που θέλεις να δείξεις δεν είναι η μουσική αυτή καθεαυτή. Το συγκεκριμμένο κομμάτι, το Hymn, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι εθνικός ύμνος!! Ευτυχώς που είχα πάει εξοπλισμένη με το αγαπημένο mini mp3 player!

Συνήθως οι αρχιτέκτονες γνωρίζουν τα κουμαντάρουν τέτοιου είδους εκφραστικά μέσα. Μου έρχεται να βρίσω τις σχολές της Σρι Λάνκα, αλλά επειδή γνωρίζω τη βλακεία του συγκεκριμμένου ατόμου, δεν θα το κάνω. Τουλάχιστον όχι εδώ.

Φανταστείτε τη χαρά μου, όταν στη δεύτερη βάρδια παρόλη την ανησυχία μου που ανακάλυψα ότι λόγω διακοπής ρεύματος θα έπρεπε να περάσω κανένα δύωρο στο πάτωμα αρματωμένη με κατσαβίδια Black & Decker (και άλλα αξεσουάρ που καθόλου δεν ταιριάζανε στο σακάκι που είχα επιλέξει να φορέσω!) για να ξαναστήσω το σύστημα, θα γλίτωνα ένα μισάωρο Vangelis μες’το νερό!!!