μητρόπολη #3

-το ψαχνό-
Το καλύτερο? Πάνω που νόμιζα πως μόνο οι bohemes της πόλης κάνουν τέτοια mobile, εφήμερα events αγοράζω την –τότε- βίβλο της pop/lounge/elit/bon viveur/κ.α. αισθητικής, το περιοδικό Wallpaper, που έχει travel guide για Berlin. Ψάχνω για bar, clubs(αυτή είναι και η αγαπημένη μου ασχολία σε μια νέα πόλη btw) που τα ξέρουν μονάχα οι κάτοικοι της πόλης. Και γνώστες της νυχτερινής ζωής. Ψάχνω το μοναδικό. Και το περιοδικό πουλάει ακριβώς αυτό. Μύηση και ελίτ. Πέντε ονόματα, διευθύνσεις, τι να πιείτε κλπκλπ. Τρώω φλασάκι. Ιδού πάνω κάτω τι έμαθα: Υπάρχει ένα bar που δεν επιτρέπεται από τον ιδιοκτήτη να γράψει το όνομά του το περιοδικό (το απαγορευμένο = δόλωμα 1), δεν έχει ταμπέλα στην πόρτα, δεν έχει κανένα οιοδήποτε διακριτικό απ’έξω, δεν υπάρχουν flyers, αφίσες, διαφημίσεις του πουθενά (το κρυπτόν = δόλωμα 2) και που δουλεύει με την εξής στρατηγική: ο ιδιοκτήτης του το ανοίγει σε ένα ΕΝΤΕΛΩΣ απρόσμενο σημείο μέσα στην πόλη κάποια Χ στιγμή. Στο κέντρο του πουθενά. Ανάμεσα σε παλιές αποθήκες. Ή σε αδιάφορες κατά τα άλλα περιοχές κατοικίας. Ή κάπου αλλού άσχετα τέλος πάντων. Να μην το βρίσκεις αν δεν το ξέρεις. Το λέει σε όσους γουστάρει να πάνε, οι οποίοι με τη σειρά τους θα το πουν σε φίλους τους. Το word of mouth δουλεύει μια χαρά(σε συνδυασμό με την ελιτίστικη κατάσταση που σου προσάπτει δήθεν κύρος άμα καταφέρεις και πας) και μέσα σε λίγο καιρό που αρχίζει να καταφθάνει κόσμος που ο ιδιοκτήτης για κάποιον λόγο δεν γουστάρει, εν μέσω μιας νυκτός, το κλείνει και το ξανανοίγει σε λίγα βράδια σε ένα άσχετο –who- μέρος της πόλης. Και ούτω καθεξής.

Έτσι έχει μόλις γεννηθεί ένας νέος αστικός μύθος για το Βερολίνο. Το νέο Βερολίνο. Μόλις πέσει το βράδυ, διάφορες ομάδες νυχτοπερπατητών ψάχνουν το Greenwitch Bar του Cookie και κανείς δεν ξέρει που είναι. Συνήθως κάπου στο Mitte αλλά άντε βρες το. Η φήμη του προηγείται. Μου θυμίζει το κυνήγι του χαμένου θησαυρού. Κάθε βράδυ, αυτοί οι διάφοροι μπαίνουν και ρωτάνε σε bars και μαγαζιά με περιοδικά, οδηγούς πόλης κλπ για τη νέα διεύθυνση, ένα δίκτυο φίλων βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση για κάθε νέα πληροφορία... και συνήθως οι ατυχήσαντες καταλήγουν σε μια ερημιά. Η περιοχή που βρίσκεται αυτή την εποχή του Cookie’s (για τους φίλους), αποτελεί την λύση μιας urban νυχτερινής περιπέτειας, ενός κυνηγιού που ξετυλίγεται στους δρόμους της πόλης.

Σαν κυνήγι χαμένου θησαυρού... από το ένα σημείο μαθαίνεις μια πληροφορία, από ένα άλλο την επόμενη, για να φτάσεις τελικά στο «θησαυρό». Στο –πρώην- διαιρεμένο Mitte, ένα κινούμενο σημείο τη νύχτα, το Greenwitch είναι σαν να «ράβει» στο νου του αναζητητή του την πόλη πίσω. Αποτελεί κοινό στόχο για όλους όσους, πρώην ανατολικούς ή δυτικούς, ψάχνουν αυτό το κάτι άλλο. Στην ουσία προσδίδει μια «ταυτότητα» (την όποια ταυτότητα, δεκτό… και το να είσαι ένας που πάει στου Cookie’s δεν είναι δα και τυχαίο, ας ρωτάγατε ένα Βερολινέζο το 2001 -όχι το 2002 που ανέφερα λανθασμένα στο πρώτο post, sorry-).

Και το ίδιο το γεγονός πως μπορεί να ήταν εκεί χτες το βράδυ το bar και σήμερα να μην είναι πια, το κάνει ακόμα πιο ελκυστικό στους λυσσασμένους κυνηγούς του. Που τι κυνηγάνε δηλαδή? Την αίσθηση πως είναι ξεχωριστοί, ξέρουν από καλό λάδι κλπκλπ… Μα αποκτάνε και αίσθηση μιας κάποιας ενιαίας ταυτότητας για να ξαναγυρίσω στην προηγούμενη επισήμανση. Και ενιαίας συνείδησης. Και ενιαίας σημειολογίας της πόλης. Μυθολογίας ας πούμε. Υπερβάλω? Μπορεί. Θα δείξει. Μα εν πλήρη γνώση της εθιστικής δυναμικής της –επανασυγκολλημένης- γερμανικής μητρόπολης, αυτό πάθαμε και εμείς, οι επίδοξες Indiana Jones της Ασφάλτου και παίξαμε το παιχνιδάκι της.

Όλα ξεκίνησαν όταν ρωτήσαμε τον ιδιοκτήτη του –πεντακάθαρου και ολοκαίνουργιου τότε- Circus Hostel (UBahn, γραμμή 2: Rosa Luxemburg Strasse) που μέναμε. Ο τύπος μόνο που δεν έπεσε από την καρέκλα του, όταν μας άκουσε να προφέρουμε το όνομα, και αφού γούρλωσε τα μάτια, μας είπε πως καναδίμηνο πριν ήταν εκεί: το και το. Οδηγίες, ντύσιμο, μετρό και λεωφορείο και να΄μαστε, λίγο πριν τις 12. Με το χάρτη παραμάσχαλα φτάνουμε μπροστά σε μια κλειστή πόρτα την οποία μάταια προσπαθώ να ανοίξω. Γύρω είναι όλα μαύρα, πάνω μας υψώνονται κάτι γυάλινα κτίρια γραφείων, δεν ακούγεται ούτε ήχος αυτοκινήτου παρά μόνο κάτω μακριά στην Unter Den Linden και κάτι κάμερες ασφαλείας από τη γωνία στρέφονται αργά προς το μέρος μας. Το glitter(έχουμε στολιστεί δεόντως btw) τρίβεται και φεύγει από τα μαλλιά καθώς ξύνουμε τα κεφάλια μας διερωτώμενες πότε πρέπει να το βάλουμε στα πόδια. Κάτι βήματα ακούγονται στον κάθετο δρόμο να πλησιάζουν –κόκαλο εμείς-, στο κρίσιμο σημείο για τα νεύρα μας ευτυχώς κάνουν αργά μεταβολή και χάνονται. Τα έχουμε κάνει επάνω μας και φεύγουμε με ελαφρά πηδηματάκια για να κατεβάσουμε σε μισή ώρα πικραμένες γουλιές ποτό σε ένα άλλο bar. Το quest όμως σαν ιδέα μας έχει φτιάξει για τα καλά, μας έχει φτάσει την αδρεναλίνη ως εκεί που δεν πάει και έτσι μου΄ρχεται μια ιδέα(τώρα που το θυμάμαι σαν rpg μοιάζει! lol). Οι απέναντι (που δείχνουν μελετημένοι) μπορεί να ξέρουν. Πηγαίνω και τους ρωτάω για το αντικείμενο του πόθου μας. Πράγματι το ξέρουν και σε 10 λεπτά τους(και τις) ακολουθούμε από λίγη απόσταση … για να καταλήξουμε σε μια πράσινη πόρτα λίγα στενά πίσω από το hostel! Το σημείο 0!

Η παρέα μπαίνει μέσα με άνεση, ακολουθούμε από λίγη απόσταση για να βεβαιωθούμε ότι πάνε σε bar και όχι σε οτιδήποτε άλλο και μόλις ακούμε από μέσα το χαμό…Βουρ! Τα cocktails είναι απίστευτα (ο κατάλογος βρίσκεται σήμερα στα χέρια του Θανάση στο Σκουφάκι), η μουσική θεϊκή, ο τοίχος είναι καλυμμένος από γκρι ματ δέρμα από την κορυφή μέχρι το πάτωμα που κάνει μαξιλαράκια σαν να βρίσκεσαι στην κοιλιά του ανθρώπου της Michelin και ένα τεράστιο ενυδρείο κατά μήκος όλου του χώρου. Εν ολίγοις -και μετά το τόσο πακέτο- όλα μας φαίνονται υπέροχα.