a night in town #1

Ποιο Βερολίνο έλεγα τις προάλλες, Greenwitch Bar και τα ρέστα? Το φαινόμενο ήρθε και εδώ.

Η προαναφερθείσα κοριτσίστικη μέρα μου, εξελίχτηκε εντελώς αλλοπρόσαλλα. Νωρίς το βράδυ, συνάντηση με έτερους νικητές αρχιτεκτονικού διαγωνισμού που έχω αναφέρει στο παρελθόν, με αφορμή επικείμενη δημοσίευση. Κρίνοντας από το λέγριο του χαρακτήρα τους, απορώ αν μίλαγαν μεταξύ τους τόση ώρα. Τεσπά. Όλα κυλάνε –αν και καθηστερημένα- καλά και ωραία, σύμφωνα με την οργάνωσή μου. Χαιρετούρες, αναχώρηση και τηλεφώνημα σε -εορτάζουσα χτες- Λ. Είχε πει για ποτό. Είναι με παρέα γνωστών στο Toy, θα φύγουν να πάνε σε κάτι εγκαίνια ενός bar, στου Ψυρρή. Είμαι μέσα. Enquiry: μαθαίνω πως το bar ανήκει σε φίλο του μέλους της παρέας –μέλος ονόματι Σ.-. Σ = φίλη Λ, σκηνοθέτιδα από Λονδίνο, κάνει τώρα εκεί το διδακτορικό της, κολλημένη με Βeckett, νεραϊδένια παρουσία, γνωρίζει τους πάντες, γλυκός άνθρωπος, μυστήρια σε πολλά πράγματα. Με την καλή έννοια(:Ρ). Στην πορεία η Σ, εξηγεί. Ο τύπος που το έχει λέγεται Η, έχει κάνει ένα master που πάνω κάτω καταλαβαίνω πως είναι κάτι καλλιτεχνικό, με τίτλο «Ήχος και Φως» ή κάτι άλλο. Το concept είναι ένα bar για κόσμο που γουστάρει(δηλ. ομοϊδεάτες) στο οποίο γίνονται 5λεπτα σκετσάκια από πελάτες ή τους ιδιοκτήτες. Το bar το έχει κάνει μόνος του, πήρε μια νεαρή αρχιτεκτόνισσα μόνο και μόνο για να του πει πως θα κάνει όλα αυτά που είχε στο νου του. Χμ, μάλιστα. Ενδιαφέρον. Περνάω από Toy, τους παίρνω, κατευθυνόμαστε τελικά προς Μεταξουργείο, πίσω από γνωστό 24ωρο βουλκανιζατέρ.

Με αρχηγό τη Σ, κατευθυνόμαστε σε ένα πεζόδρομο. Αριστερά, μια πόρτα. Δίπλα της μια τζαμαρία αλλά δεν φαίνονται και πολλά. Κάτι πολύχρωμα φώτα μόνο. Ταμπέλα καμία. Η Σ. πάει να ανοίξει την πόρτα. ΧΑ! Η πόρτα δεν ανοίγει απέξω. Χτυπάμε. Πρέπει να μας έχουν ακούσει σε κάποια φάση γιατί μας ανοίγει ένας τύπος. Μπαίνουμε 5 άτομα. -Παύση. Περί τίνος πρόκειται?- Χαζεύω γύρω μου τον χώρο, μέχρι να μας συστήσει η Σ. στον Η. Εργοστασιακή και μαζί θεατρική ατμόσφαιρα. Κοινώς underground. Κάτω μωσαϊκό, οι τοίχοι ανεπίχριστο μπετόν, το ταβάνι βαμμένο αλλού κόκκινο, αλλού μαύρη γυαλιστερή λαδομπογιά, κάπου κάπου κάτι ζωγραφιές, στα πιο αλλοπρόσαλλα σημεία του ταβανιού. Ο φωτισμός είναι ένας πολυέλαιος και ένα κάρο κουλές συνθέσεις από φώτα νέον, μπλε, πράσινα ή κόκκινα, σε ότι σχηματισμό φαντάζεται ανθρώπου νους. Ένα, ένα, πολλά μαζί, μπλεγμένα χύμα, σε «ορθοκανονική» διάταξη, ό,τι θες. Να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Μια κολώνα στη μέση και ένας ίππος απέναντι (!!! - βλέπε γυμναστική στους Ολυμπιακούς Αγώνες) συμπληρώνουν το σκηνικό. Σε λίγο θα δω και ένα μαύρο πιάνο δεξιά, καθώς και ένα πατάρι τίγκα στα μαξιλάρια, στο οποίο ανεβαίνεις με σκάλα κάθετη, καραβίσια. Και ξαπλάρεις.


 

Interesting. Θα το δοκιμάσω μετά. Μοιραζόμαστε για την ώρα γύρω από τον ίππο, παραγγέλνουμε και ποτά. Whiskey. Τα λέμε. Ανακαλύπτω και ότι ο τάδε φίλος από τη σχολή είναι gay. Όχι δεν μου κάνει πλάκα ως συνήθως. Είναι. Περιμένουμε εναγωνίως τον γκόμενο που γουστάρει, να έρθει. Σιγά σιγά μαζεύεται κόσμος. Τίγκα είναι. Σύννεφα καπνού μας εμποδίζουν αν δούμε καθαρά ο ένας τον άλλο. Φάτσες ψιλοστάνταρ. Καλλιτεχνίζουσες. Αρχιτεκτονοκαλοτεχνιτοθεατροχορευτές και τα τοιαύτα. Η μουσική χαμηλώνει και σταματάει. Το bar κρύβεται ξαφνικά πίσω από δυο κόκκινες βελούδινες κουρτίνες.