ταπταπ – τα δάχτυλα στο γραφείο

Είμαι ανυπόμονη. Αυτό βασικά είναι ελάττωμα. Μερικές φορές μεν δουλεύει και ως προτέρημα αφού με αναγκάζει να κάνω κινήσεις πριν φτάσω σε deadline. Τελευταία όμως είναι σαφώς ελάττωμα.

Τώρα, που έχει κατακάτσει κάπως η φάση με την αλλαγή της ζωής μου λόγω καθημερινής δουλειάς το βλέπω καθαρά. Η νέα δουλειά έχει φέρει αλλαγή στην καθημερινότητά μου και όχι πάντα προς το καλύτερο. Και μέχρι να ξαναβρώ την ισορροπία μου, δεν μ’αρέσει. Στην αρχή μίλαγα σε όλους μόνο για αυτό. Μονομανία ας πούμε. Αυτό που για μένα ήταν καινούργιο και γέμιζε τη μέρα μου το έλεγα με τον ίδιο ενθουσιασμό/ απορία/ απογοήτευση/ χαρά σε όλους. Είχα πρήξει τους πάντες. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι μου μένει πολύ πιο λίγη ώρα για να βγω με φίλους και να επικοινωνήσουμε πραγματικά. Μου μένει λίγος χρόνος για να κάνω πράγματα για μένα έξω από τη δουλειά, είτε αυτό είναι ένα μπάνιο, είτε ύπνος, είτε το blog, είτε ψώνια, είτε να πάω στην τράπεζα/εφορία και άλλες απλές καθημερινές υποχρεώσεις. Γενικά μου μένει ελάχιστος χρόνος. Τον οποίο για να τον εκμεταλλευτώ πιο efficiently απλά κόβω από τον ύπνο. Δεν μου αρέσει αλλά το προτιμώ από το να κόψω από την επικοινωνία με φίλους ή –most important- τον εαυτό μου. Κοιμάμαι πολύ λιγότερο, πίνω πιο πολλούς καφέδες τα πρωινά για να στανιάρω, δεν κόβω από τις εξόδους μου πολύ (εντάξει, κόβω αλλά όχι να μένω και μέσα κάθε βράδυ) και καταλήγω να βγαίνω το βράδυ για ένα ποτό μέχρι τις μία, στο οποίο -από το lifestyle που περιέγραψα νωρίτερα- είμαι αρκούντως τσιτωμένη. Νομίζω ότι μου έχει κολλήσει η μανία με την παρατήρηση της ώρας που περνάει. Νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να πω. Εν ολίγοις η επικοινωνία που τόσο επιδιώκω με τους ανθρώπους που εκτιμώ, έχει κόλλημα. Ούτε μου αφιερώνω τον προσωπικό χρόνο που χρειάζομαι.

Δεν είμαι ευχαριστημένη.

Κάποιος θα έλεγε «κάνε υπομονή, θα περάσει και θα ξαναβρείς τις ισορροπίες σου». ΟΚ. Προσπαθώ, αλλά τώρα συγκεκριμένα μου την έχει βιδώσει. Κάποιος άλλος θα έλεγε «welcome 2 the real world, έτσι θα είναι από εδώ και πέρα». Mαλακίες. Για αυτόν μπορεί να είναι έτσι. Για μένα δεν είναι. Ή τέλος πάντων αν πεις ότι έτσι είναι δεν θα ασχολείσαι με το να επιτύχεις κάτι καλύτερο. Και εγώ νομίζω ότι λειτουργώ πολύ με το ρητό «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Το γεγονός του πρώτου μισθού γλύκανε κάπως την κατάσταση, αλλά όχι, δεν έχω φτάσει το καλό για να θέλω το καλύτερο.

Τελευταία εκτός από ανυπόμονη και όχι ευχαριστημένη, είμαι και γκρινιάρα.