Thursday, June 09, 2005

ταπταπ – τα δάχτυλα στο γραφείο

Είμαι ανυπόμονη. Αυτό βασικά είναι ελάττωμα. Μερικές φορές μεν δουλεύει και ως προτέρημα αφού με αναγκάζει να κάνω κινήσεις πριν φτάσω σε deadline. Τελευταία όμως είναι σαφώς ελάττωμα.

Τώρα, που έχει κατακάτσει κάπως η φάση με την αλλαγή της ζωής μου λόγω καθημερινής δουλειάς το βλέπω καθαρά. Η νέα δουλειά έχει φέρει αλλαγή στην καθημερινότητά μου και όχι πάντα προς το καλύτερο. Και μέχρι να ξαναβρώ την ισορροπία μου, δεν μ’αρέσει. Στην αρχή μίλαγα σε όλους μόνο για αυτό. Μονομανία ας πούμε. Αυτό που για μένα ήταν καινούργιο και γέμιζε τη μέρα μου το έλεγα με τον ίδιο ενθουσιασμό/ απορία/ απογοήτευση/ χαρά σε όλους. Είχα πρήξει τους πάντες. Στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι μου μένει πολύ πιο λίγη ώρα για να βγω με φίλους και να επικοινωνήσουμε πραγματικά. Μου μένει λίγος χρόνος για να κάνω πράγματα για μένα έξω από τη δουλειά, είτε αυτό είναι ένα μπάνιο, είτε ύπνος, είτε το blog, είτε ψώνια, είτε να πάω στην τράπεζα/εφορία και άλλες απλές καθημερινές υποχρεώσεις. Γενικά μου μένει ελάχιστος χρόνος. Τον οποίο για να τον εκμεταλλευτώ πιο efficiently απλά κόβω από τον ύπνο. Δεν μου αρέσει αλλά το προτιμώ από το να κόψω από την επικοινωνία με φίλους ή –most important- τον εαυτό μου. Κοιμάμαι πολύ λιγότερο, πίνω πιο πολλούς καφέδες τα πρωινά για να στανιάρω, δεν κόβω από τις εξόδους μου πολύ (εντάξει, κόβω αλλά όχι να μένω και μέσα κάθε βράδυ) και καταλήγω να βγαίνω το βράδυ για ένα ποτό μέχρι τις μία, στο οποίο -από το lifestyle που περιέγραψα νωρίτερα- είμαι αρκούντως τσιτωμένη. Νομίζω ότι μου έχει κολλήσει η μανία με την παρατήρηση της ώρας που περνάει. Νομίζω ότι δεν έχω τίποτα να πω. Εν ολίγοις η επικοινωνία που τόσο επιδιώκω με τους ανθρώπους που εκτιμώ, έχει κόλλημα. Ούτε μου αφιερώνω τον προσωπικό χρόνο που χρειάζομαι.

Δεν είμαι ευχαριστημένη.

Κάποιος θα έλεγε «κάνε υπομονή, θα περάσει και θα ξαναβρείς τις ισορροπίες σου». ΟΚ. Προσπαθώ, αλλά τώρα συγκεκριμένα μου την έχει βιδώσει. Κάποιος άλλος θα έλεγε «welcome 2 the real world, έτσι θα είναι από εδώ και πέρα». Mαλακίες. Για αυτόν μπορεί να είναι έτσι. Για μένα δεν είναι. Ή τέλος πάντων αν πεις ότι έτσι είναι δεν θα ασχολείσαι με το να επιτύχεις κάτι καλύτερο. Και εγώ νομίζω ότι λειτουργώ πολύ με το ρητό «εχθρός του καλού είναι το καλύτερο». Το γεγονός του πρώτου μισθού γλύκανε κάπως την κατάσταση, αλλά όχι, δεν έχω φτάσει το καλό για να θέλω το καλύτερο.

Τελευταία εκτός από ανυπόμονη και όχι ευχαριστημένη, είμαι και γκρινιάρα.

|

10 Comments:

At 6/09/2005, Anonymous Anonymous said...

"welcome 2 the real world, έτσι θα είναι από 'δω και πέρα" :)

 
At 6/09/2005, Blogger Nassos K. said...

Συμφωνώ με τον κάποιο που είπε "κάνε υπομονή, θα περάσει". Ημουν έτσι για 2 βδομάδες και μου περνάει τώρα. Πάντως, αυτό δεν είναι ο real world μάνο. Θυμίζω την γνωστή ιστορία με το δάσκαλο που γέμιζε ένα δοχείο με μεγάλες πέτρες, μετά βότσαλα, μετά άμμο και τα αντιστοιχούσε στα κομμάτια της ζωής μας (ολο και κάποιος θα στην έκανε ένα FW: FW: FW: email)

 
At 6/09/2005, Blogger Stavros Martinos said...

δεν είναι τόσο χάλια τα πράγματα. Άμα δεν αφοσιωθείς τώρα στη δουλειά, μια ζωή θα την κυνηγάς και θα σε κυνηγάει.
Λίγο κυνισμό θέλει...
Από την άλλη, γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους που σε κάποια στιγμή τα βρόντηξαν και είναι τρισευτυχισμένοι. Απλώς είναι κλεισμένοι σε άλλου είδους φούσκα.

 
At 6/09/2005, Blogger Stavros Martinos said...

κυνισμός

 
At 6/09/2005, Blogger evee said...

CrazyMonkey thanks... και εγώ έτσι βλέπω τα πράγματα και είναι ευχάριστο κάποιος να στο υπενθυμίζει που και που. :)

the_real_martinos νομίζω παρανόησες. Δεν σκοπεύω να παρατήσω τίποτα. Απλά τσινάω στην προσαρμογή. Απλά για εμένα η δουλειά μου δεν είναι κάτι ανεξάρτητο από την προσωπική ή κοινωνική ζωή μου. Αν και αυτόνομα, όλα αυτά λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία και το ένα τροφοδοτεί το άλλο.

 
At 6/09/2005, Anonymous Anonymous said...

Αγαπητοί μου,
σωστά και καλά όλ' αυτά που λέτε, αλλά αν δεν έχεις λύσει με κάποιον τρόπο το οικονομικό σου πρόβλημα (πράγμα που σημαίνει το εξής: έχεις φρικάρει για κάποιον λόγο και θέλεις να την κάνεις δυό μήνες στον Αμαζόνιο για να ξεμπουκώσεις ψυχολογικά) θα είσαι διαρκώς αναγκασμένος να τρέχεις πίσω από μια δουλειά! Άσχετα αν την γουστάρεις πάρα πολύ και αν σου κάνει τρομερό κέφι και όλ' αυτά. Επίσης λάβετε υπόψιν σας το γεγονός ότι από κάποιο σημείο και μετά, δεν θα μας επιτρέπεται να δουλεύουμε μόνο για ν' αγοράζουμε Diesel τζιν και Prada παπουτσάκια, αλλά θα έχουμε και άλλες υποχρεώσεις. Κι εγώ τα δυο τρία πρώτα χρόνια που δούλευα νόμιζα πως είχα τη θεικότερη δουλειά του κόσμου (έκανα αυτό που ήθελα από πάντα, καλά φράγκα, πρεστίζ κι όλες τις αηδίες) Μετά φρικάρεις. Όταν θέλεις να κάνει κάτι παραπάνω κα έρχεσαι αντιμέτωπος με όλο το φάσμα της μίζερης ελληνικής γραφειοκρατικοκουτσομπολίστικης εργασιακής υποκουλτούρας και ασχετοσύνης.

 
At 6/10/2005, Blogger evee said...

ομολογώ ότι κάθε φορά που συμβαίνει αυτό στο blog με αφήνει με τα ίδια ανάμικτα συναισθήματα

ή εγώ δεν ήμουν σαφής ή ο καθένας από εμάς βρίσκει την αφορμή για να πει κάτι που τον καίει ή και τα δυο. I guees ότι εδώ ισχύει το τρίτο.

Μάνο (btw αυτό κολλάει και στον the_real_martinos) το ζήτημα εδώ δεν είναι η δουλειά ή το οικονομικό. Είναι η ψυχική μου ισορροπία που έχει χάσει το μπούσουλα. Τόσο απλά(εμένα μου λες?). Και φυσικά -από τη στιγμή που ανεβάζω τέτοιο κείμενο στο blog- κάθε περαιτέρω σχόλιο με αφορμή αυτό το γεγονός δεκτό.

just 2 draw the line
;)

 
At 6/10/2005, Blogger Oneiros said...

CM: Θυμίζω την γνωστή ιστορία με το δάσκαλο..

..και τη μπύρα :-)

eve: Τελευταία εκτός από ανυπόμονη και όχι ευχαριστημένη, είμαι και γκρινιάρα.

Ίσως αυτές να είναι οι αρετές του αρχιτέκτονα (του προγραμματιστή είναι η τεμπελιά, η ανυπομονησία και η ύβρις)!

Άνευ πλάκας, σε καταλαβαίνω όταν λες "μου έχει κολλήσει η μανία με την παρατήρηση της ώρας που περνάει". Νουθεσίες δε μπορώ να δώσω, μιάς κι είμαι κι εγώ στην ίδια κατάσταση (μερικά επίπεδα αποδοτικότητας πιο κάτω), και προσπαθώ να βρω τρόπο να τετραγωνίσω τον συγκεκριμένο κύκλο. Μόνο του δεν περνάει, αλλά -το πίστευα πάντα αυτό, κι ας με πουν αφελή- μπορείς να κρατιέσαι πάνω από τη φθορά με μιά συγκροτημένη προσπάθεια, και επαγγελματική νοοτροπία (που περιλαμβάνει να χαίρεσαι το χρόνο με τους ανθρώπους σου και τις εξωεργασιακές ασχολίες σου, και να ξεκουράζεσαι όσο έχει ανάγκη ο οργανισμός σου). I think you're on the right track, κι αν βρεις την μέθοδό σου και την τηρείς, θα λειτουργήσει και όταν οι απαιτήσεις και οι πιέσεις αυξηθούν (δάσκαλε που δίδασκες..).

 
At 6/10/2005, Blogger Oneiros said...

Και μιά και μιλάμε για μεθόδους, τα design patterns, που αποτελούν μία από τις πιό influential φιλοσοφιές σχεδιασμού λογισμικού ξεκίνησαν από την αρχιτεκτονική. Ένας από τους βασικούς λόγους που η εξοικείωση του αρχιτέκτονα λογισμικού με τα design patterns θεωρείται must είναι ότι συμβάλλουν στην εξοικονόμηση χρόνου και διανοητικής ενέργειας (και το management έχει τα δικά του patterns). Αναρωτιέμαι αν χρησιμοποιούνται ακόμα στην αρχιτεκτονική, απ' όπου ξεκίνησαν.

 
At 6/13/2005, Blogger evee said...

oneire,
"eve: Τελευταία εκτός από ανυπόμονη και όχι ευχαριστημένη, είμαι και γκρινιάρα.

Ίσως αυτές να είναι οι αρετές του αρχιτέκτονα (του προγραμματιστή είναι η τεμπελιά, η ανυπομονησία και η ύβρις)!"

όπως ίσως έχεις μυριστεί, η γκρίνια δεν είναι αρετή σε καμμία περίπτωση :Ρ. Άμα δεν σ'αρέσει κάτι κάνε κάτι για να το αλλάξεις. Αλλιώς δέξου το. Κάπως έτσι το βλέπω εγώ. Περί δε της ανυπομονησίας, είναι λίγο κουλό να είναι κάποιος αρχιτέκτονας ανυπόμονος αφού ακόμη και το πιο απλό project θέλει τουλάχιστον κανά χρόνο για να υλοποιηθεί(βγάζω εκτός τις ανακαινίσεις καταστημάτων που γίνονται στο πιτς φιτίλι).

το παράδειγμα με την μπύρα και τα ρέστα δεν το'ξερα. Καλή μεταφορά όμως! Congratz!

τέλος περί design patterns η αλήθεια είναι ότι αν και πολλές φορές έχουν φέρει άθλια αποτελέσματα(βλ μαζική κατασκευή κατοικιών για εργάτες π.χ. σύμφωνα με τις αρχές του μοντέρνου κινήματος ας πούμε) δεν γίνεται να μην χρησιμοποιούνται. Ακόμη και για το πιο απλό project, ακόμη και αν είσαι λάτρης του deconstruction ή μιας οιασδήποτε μορφής "άναρχης οργάνωσης"(το οξύμωρον που λέμε), κάποια στοιχειώδης σχεδιαστική τυποποίηση σχεδόν πάντα θα υπάρχει.

 

Post a Comment

<< Home