μια με απ’όλα

ΤΟ όργιο. Έριξα τρελό γέλιο σήμερα. Στο γραφείο ο Λ ως συνήθως έτρεχε. Πηγαίνω να του πω πως τελείωσα με μια παρουσίαση και –ΝΑΙ, Ω ΤΟΥ ΘΑΥΜΑΤΟΣ- μου λέει να μην αρχίσω ένα νέο υποκατάστημα τράπεζας. Btw –το έχω πει? δεν θυμάμαι. Βασικά ο Λ κάνει τράπεζες-. Εμένα σήμερα μου ανατίθεται ένα σπίτι!!! Ένα σπίτι διακοπών στη Αίγινα μιας συμμαθήτριάς του από το σχολείο. Η ώριμη κορασίς obviously έχει πάει σε κάποιον πολ. μηχανικό–εργολάβο που της έχει κάνει ένα σχέδιο το οποίο δεν πολυγουστάρει και φέρνει την πρόταση στον φίλο και παλιό συμμαθητή για μερικές διορθώσεις. Η εντολή σαφής: είναι πίπα, κάνε κάτι εντελώς άλλο. Απλά μην τρελαθείς τώρα, μιλάμε για ένα απλό σπιτάκι διακοπών. Δηλαδή τέλεια! Περιχαρής για την σπάνια τύχη μου στρώνομαι με κέφι. Τα έτερα μέλη του γραφείου έχουν φάει τα μουστάκια τους διότι έχουν πήξει στην τράπεζα.

Με την πρώτη που ο Λ την κάνει, έρχονται γύρω μου να δουν την πρόοδο και η Τ., η παλιά, μου σκάει με πονηρό χαμόγελο το παραμύθι. Ο Λ είναι άσχετος από σύνθεση, γι’αυτό και ίσως κάνει μόνο τράπεζες που είναι λιγουλάκι δουλειά φασόν. 500 κανόνες που δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια. Ρωτάω τι θέλει να πει ο ποιητής. Η Τα λέει πήγαινε στο τάδε folder, άνοιξε αυτό το αρχείο, εκείνο, το άλλο. Και πέφτω κάτω από τα γέλια. Σύμφωνα με την Τ:

Ο ταλαντούχος εργοδότης μας είχε –ως σωστός εραστής της αρχιτεκτονικής- εξαπανέκαθεν ένα ψώνιο. Να κάνει ένα σπίτι αριστούργημα, που να το βγάλει σε δημοσιεύσεις, να βραβευτεί, ίσως να πάρει και βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, ίσως πάρει το Pulitzer, ίσως να δώσουν σε ένα δρόμο το όνομά του, να εκδώσουν τα άπαντά του, να τον ταριχεύσουν και να τον εκθέσουν στην Πλατεία Συντάγματος, άντε στο Πολυτεχνείο, να κάνει, να ράνει. Στρώνεται το «παιδί», αγοράζει 5 στρέμματα στις Αφίδνες, αγοράζει και ένα μάτσο περιοδικά, ξεφυλλίζει τα φιγουρίνια, βρίσκει 4-5 πράγματα που πολύ του αρέσουν, προφανώς μετανιώνει που δεν τα σκέφτηκε πρώτος, σου λέει δύσκολο δεν θα’ναι, στρώνεται κάνει τη μελέτη, κολλάει τα ξεπατικωμένα φιγουρίνια όλα μαζί, παίρνει την άδεια… και… τον πούλο! Γιατί? Διότι κατ’αρχήν έχει κολλήσει μαζί τον ακόλλητο. Από την 80ίλα τύπου Leon Krier(βλ, αριστερά) για το περίβλημα, κάτοψη χωρίς ευθεία γραμμή για πάνω από ένα μέτρο, βλέπε Αντωνακάκης(βλ. δεξιά) και φυσικά όλο ανεπίχριστο σκυρόδεμα τύπου Tadao Ando (από κάτω). Postmodern, κριτικός τοπικισμός, γιαπωνέζικο minimal μοντέρνο που θα έλεγε μπουκωμένος από το οργιώδες fusion ένα κριτικός. Μα σε αυτές τις περιπτώσεις θέλει μαεστρία. Ο Picasso έλεγε πως οι καλοί καλλιτέχνες(ισχύει και για αρχιτέκτονες) κλέβουν, οι κακοί αντιγράφουν.


Leon Krier - Antonakakis 


Tadao Ando - Koshino Residence 

Ο δικός μας είδε τον Tadao, σου λέει, μπετουδιά, άρα απλό. Άρα χώσε. Σχεδιάζει τις τρύπες του μεταλλότυπου (για όσους δεν γνωρίζουν, όχι καλούπι από ξύλο, μα από μέταλλο, βλ. φωτό Ando, oι τρυπούλες που φαίνονται είναι για να συγκρατούν το καλούπι). Ξεσκίζεται να σχεδιάζει τα καλούπια, τις τρυπούλες, τοίχος κανονικός δεν παίζει πουθενά, έχει καυλώσει με το μοντερνισμό(μόνο εδώ όμως, μετά άστα), βρίσκει εργολάβο δήθεν τάχαμου καλό, τα σκάει, είναι και από πάνω, μα τα καλούπια στραβώνουν γιατί προφανώς παίχτηκε μια μαλακία και όλα δεν είναι τόσο εύκολα όσο φαίνονται, το κτίριο είναι στραβό, δεν μπορεί να μείνει έτσι, το πλακώνει ένα σοβά να το ισιώσει. Συν τις άλλοις τώρα για να καρφώσει ένα κάδρο δεν μπορεί με καρφί. Θέλει εκείνο το γκρι ματζαφλάρι που λέγεται ούπα! Και δεν φαίνεται κιόλας μια ωραία μπετουδιά! Αστοχία Α.

Αστοχία Β: Eίπαμε πως η κάτοψη δεν έχει γραμμή ευθεία για πάνω από 1m. Επίσης παίζουν κάτι κολόνες στη μέση του χώρου, μα όχι μελετημένες να βοηθάνε την κίνηση ή τον ορισμό των επί μέρους χώρων. Όπου έκατσαν. Έτσι όταν ο Λ θέλει στο σαλόνι να βάλει τηλεόραση βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα πρόβλημα: υπάρχει ΜΟΝΟ μια θέση για την TV ….αλλά ΦΕΥ! Ακριβώς ενενήντα πόντους μπροστά της βρίσκεται .. μια κολώνα!!!! lololololol… Μπορεί να έχει βάλει εσωτερική πισίνα, σάουνα και διάφορα άλλα sensual στην υπόγα ( γιάαααακ…και μόνο που το σκέφτομαι) αλλά μια γαμημένη TV που τη θέλει στο σαλόνι δεν μπορεί να τη βάλει. Α, και με τόση στραβωμάρα και αμελέτητη κολώνα παντού χώρος για να μπει σε τραπεζάκι ή κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει. Ε, ρε γλέντια!

Παρά το γεγονός ότι σχεδόν τον λυπάμαι έριξα τρελό γέλιο.