το φάντασμα της όπερας

Πριν λίγο μίλησε στο ραδιόφωνο του Σκάι, ο παραιτηθείς διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, κ. Λουκάς Καρυτινός. Ο άνθρωπος φαίνεται σοβαρός. Εν περιλείψει, λέει πως θέλουν νέο κτίριο, τους το έχουν τάξει 1000 φορές, έχουν γίνει επιτροπές επί επιτροπών, ο καθείς λέει το μακρύ και το κοντό του αφού δεν ξέρει το αντικείμενο και έτσι έχει φτάσει στο "ως εδώ και μη παρέκει" κλπ. Εν τω μεταξύ ο καιρός περνάει και η Λυρική για τα κτίρια που νοικιάζει, μόνο για τα νοίκια, δίνει το μήνα κοντά 1 δις δραχμές... χώρια όλα τα άλλα. Εν τω μεταξύ τα επιχειρήματα της καθυστέρησης είναι ότι η Λυρική έχει πιο πολλά έξοδα παρά έσοδα (λογικό, με τόσα νοίκια) και ότι υπάρχει το ανταγωνιστικό Μέγαρο. Ο κ. Καρυτινός αντιτάσσει το λογικό επιχείρημα ότι το Μέγαρο δεν είναι ανταγωνιστικό γιατί στην ουσία "φτιάχνει" κοινό. Φωνές, κακό... η σοπράνο Βάσω Παπαντωνίου τα έχει πάρει κρανίο, ίδρυσε σύλλογο για την ανέγερση του νέου κτιρίου και οργανώνει τη μια συναυλία μετά την άλλη για να μαζευτούν τα λεφτά...

Αν δεν ήταν once upon a time ξύπνια τα μέλη εκείνου του μικρομεσαίου συλλόγου (Φίλων της Μουσικής) να προσφέρουν την προεδρία του Συλλόγου τους σε έναν ισχυρό εκδότη που αναζητούσε την υστεροφημία του (Χ. Λαμπράκης), ούτε Μέγαρο θα έπαιζε. Και ας έγινε όπως έγινε (και με τις οικονομικές, πολεοδομικές και άλλες τρίπλες).