ωδή ή μυθιστόρημα για την αγέρωχη pinus pinea

*in fragments*



Πριν λίγες ημέρες τελείωσε εκτός απροόπτου) ένα θέμα που είχε αρχίσει πριν από μήνες και είχε βαλτώσει από τον Μάιο και μετά. Πρόκειται για μια μικρή πλατεία στο Μ. Και ο ρόλος μου ουσιαστικός. Δεν μπορώ να πω περισσότερα μέχρι τελικής διευθέτησης ολίγων τυπικών ακόμη. Τα συναισθήματά μου ανάμικτα. Ήρθα σε επαφή με ένα ιδιαίτερα ειδεχθές κομμάτι του ελληνικού δημοσίου practice της αρχιτεκτονικής. Έμαθα πολλά. Και τα έμαθα επίπονα. Μα δεν φαίνεται να υπάρχει άλλος δρόμος. Επένδυσα όμως πολύ κέφι και αγαπή σε αυτή τη μικρή πλατεία για μια υποβαθμισμένη περιοχή και ελπίζω να μη γαμηθεί στη μελλοντική εφαρμογή.

Ο οικισμός κατοικείται από απόγονους προσφύγων από τα παράλια της Σμύρνης. Οι οποίοι, ενώ όλοι οι υπόλοιποι μάλλον έχουν ξεκολλήσει από το γεγονός, έχουν την ιδιαιτερότητα να συμπεριφέρονται σαν περιθωριακή κλειστή κοινωνική ομάδα: μέχρι πρόσφατα παντρευόντουσαν μόνο μεταξύ τους, ελάχιστοι σπουδάζουν, έχουν μανία με τα χαρτιά και το ποδόσφαιρο. Μα έχουν ακόμη σπίτια χαμηλά και αλάνες από χώμα. Ρομαντικό ε? Πφφφ... Κλισεδιές.

Σε ένα χώρο ενός στρέμματος με ξεραμένες ελιές, κοντά στο κέντρο της πόλης, στόχος ήταν να διαμορφωθεί μια μικρη πλατεία.

- Από τη δική μας πρόταση κρατώ την "κορδέλα" από μπετόν που ξετυλίγεται στην πλατεία: από διάδρομος/πασαρέλλα -> τοιχείο -> στέγαστρο -> και ξανά τοιχείο για να βυθιστεί στο χώμα και να συνεχίσει σαν πεζούλι γύρω από τη χωμάτινη αλάνα.

- Κρατώ και τα όσα έμαθα για φύτευση. Ήθελα ένα δέντρο μεσογειακό, ψηλό, με την "ομπρέλλα" ψηλά για να μπορείς να κάθεσαι από κάτω, ανθεκτικό, με λίγες απαιτήσεις, όχι πολυφορεμένο μα σύνηθες. Ψάξε ψάξε, ανοιξε τα μάτια σου γύρω γύρω και δες.... ανακάλυψα το κλασσικό: pinus pinea! Κοινώς: η κουκουναριά. Την ερωτεύτηκα.

- Κρατώ επίσης λίγους στίχους από το Μυθιστόρημα του Σεφέρη:

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ' ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με καλαηδίσματα πουλιών, νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Το ποίημα το είχαμε κάνει στο Λύκειο. Το ξαναθυμήθηκα εντελώς τυχαία, σερφάρωντας στο δίκτυο, ψάχνοντας να βρω απόσμασμα από λογοτεχνικό έργο(μυθιστόρημα/ποίημα), που να αναφέρεται με αφαιρετικό τρόπο στο '22 χωρίς κλάψες και να δίνει τη λάμψη της ελπίδας για συνέχιση της ζωής χωρίς στόμφο at the same time.
Ότι ο Σεφέρης ήταν και νομπελίστας, τόσο το καλύτερο. Είμαι πολύ περήφανη που ανακάλυψα απλό τρόπο για να γίνει όλο αυτό εσώγλυφο κατά μήκος του μπετονένιου πάγκου που περιβάλλει την αλάνα. Και που είναι και in budget.

Password: Σε μελέτες, αν κάποιος θέλει να σου κόψει κάτι extra (σαν αυτό το ποίημα), και ξέρεις πως με λογικά επιχειρήματα δεν θα βγάλεις άκρη, παίξε μπάλα με τους δικούς του όρους: πες ευχαρίστως μα έτσι θα πρέπει για τους "τάδε" λόγους να μειώσεις το πράσινο. Είναι η κουβέντα που κάνει κάθε τοπική αρχή να λυγίσει. Γιατί ως γνωστόν, πράσινο=ψήφοι. Aν και καμμία σχέση ως περιβάλλον οι δυο πλατείες, αυτό μάλλον υποθέτώ ότι μου έχει μείνει ως δίδαγμα από την multi-ταλαιπωρημένη Ομόνοια.