Πώς να ψωνίσετε τις ημέρες των εορτών _ updated

- καταφανώς επηρεασμένο από την ενδελεχή ανάγνωση του κεφαλαίου «Οδηγίες Χρήσεως» που περιλαμβάνονται στο «Δεύτερο Ελάχιστο Ημερολογίο» του αγαπητού Umberto Eco –



πρόλογος: οι μεν και οι δεν

Τις άγιες τούτες μέρες, η χώρα είναι διαιρεμένη σε δυο στρατόπεδα: αυτούς που στηρίζουν τη συμπαθή κάστα των εμπόρων και σε όσους αρνούνται να μπουν στη φιλοσοφία ότι «το χρήμα πρέπει να γυρίζει».

Οι πρώτοι βλέπουν την κατάσταση ως πρόκληση: ένα extreme sport για γερά νεύρα και σίγουρα πορτοφόλια. Όσοι δεν διαθέτουν το πρώτο καταλήγουν να συνοδεύουν αλαλάζοντα πιτσιρίκια στο μετρό ή να συναγελάζονται με το έτερον ήμισυ και την παρέα τους μουτρωμένοι στο ρεβεγιόν της Πρωτοχρονιάς. Όσοι δεν διαθέτουν το δεύτερο καταλήγουν –φευ!- στο πρώτο. Οι überφεσωμένες κάρτες, τα καταναλωτικά δάνεια και τα παράθυρα των δελτίων της TV, αν μη τι άλλο δεν βοηθούν το ζεν σου. Από την άλλη, η μειονότητα των άπιστων των χριστουγεννιάτικων αγορών διακηρρύσουν προς πάσα κατεύθυνση ότι «αυτοί δεν μαζικοποιούνται και είναι κλισέ να δηλώνουν την αγάπη τους αγοράζοντας δώρα αυτές τις ημέρες». Μεν αυτό λένε συνήθως και τον υπόλοιπο χρόνο, αλλά δεν πειράζει. Αποφεύγουν έτσι το άγχος και το στριμωξίδι, δεν αποφεύγουν όμως και τα επικριτικά βλέμματα της ομάδας των χριστουγεννιάτικων καταναλωτών, αφού φορούν για πολλοστή φορά το ίδιο ημικυριλέ πασπαρτού πουκάμισο με ασορτί cool βλέμμα στο ρεβεγιόν. Η κατάσταση αντιμετωπίζεται με την εκσφενδόνιση μιας φιλοσοφικής θεωρίας και ένα βλέμμα αφ’υψηλού. Η αλήθεια είναι πως οι περισσότεροι, απλώς αναβάλλουν την εκκίνηση του τροχού (να ρέει το χρήμα που λέμε) για την εποχή των εκπτώσεων. Αυτό το γεγονός από μόνο του πυροδοτεί ξανά-μανά την μύνην της ομάδα των χριστουγεννιάτικων καταναλωτών οι οποίοι φεσωθήκαν κτλ, που αντιμέτωποι τώρα με την έλλειψη εκείνου του ωραίου παλτού στο μέγεθός τους αναρωτιούνται «που πήγαν όλες οι αντικαταναλωτικές θεωρίες - Ω Ε Ω? ».

Στο ψητό
Τέλος πάντων. Μέρες που είναι θα εντρυφήσουμε στους καταναλωτές. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

η στολή του καταναλωτή

1. (για κορίτσια) Δεν φοράμε γόβες ή μπότες με τακούνι. Πρώτο μειονέκτημα είναι ότι είναι σπάνιο να είναι άνετες και θα μας βρούνε σε κανένα παγκάκι του Κολωνακίου μεθαύριο. Δεύτερο μειονονέκτημα είναι ότι από τότε που έχουμε γίνει Ευρώπη και ΑΜΕΑ friendly (ΑΜΕΑ: Άτομα Με Ειδικές Ανάγκες), τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει με πλάκες ριγέ, με εξογκώματα κλπ που καθιστούν το shopping πίστα για επαγγελματίες σκιέρ -> aka delete, αφού και φέτος είναι decadent να συνδυάζεις γύψο με ξώπλατο. Τρίτο μειονέκτημα είναι η ανάπλαση του ιστορικού τριγώνου της Αθήνας. Αλλιώς: «από τότε που ανακαλύφθηκε ο κυβόλιθος πλούτισαν οι τσαγκάρηδες». Η μόνη περίπτωση που επιτρέπεται το τακούνι είναι όταν πάμε σε ένα κατάστημα που δεν σκοπεύουμε να περάσουμε πολύ ώρα, φτάνουμε ακριβώς απέξω με ταξί, από όπου και παραλαμβανόμαστε για να παμε σπίτια μας ή σε άλλο safe περιβάλλον. Όλα αυτά φυσικά ανατρέπονται αν θέλουμε να ρίξουμε γκόμενο φυσικοθεραπευτή ή ορθοπαιδικό.

2. (για κορίτσια) Χρώμα και ύψος υποδήματος. Γενικά προτιμάμε κάτι άνετο, jamais μπότες/μποτάκια για να μπορούμε να δοκιμάζουμε και φούστες χωρίς νιώθουμε τάπα και ας είμαστε 2 μέτρα γυναίκες και σε χρώμα που να είναι τα πιο πολλά μας παπούτσια. Ιδανικό είναι το μπεζ, επειδή όμως το αντιπαθώ για λόγους αρχής θα προτείνω το μαύρο.

3. (για όλους) Δεν φοράμε οτιδήποτε με κορδόνια, κόπιτσες/ πολλά κουμπιά.
Μετά από δυο/τρεις δοκιμές ρούχων ή υποδημάτων σκυλοβαριόμαστε να δέσουμε τα κορδόνια των παπουτσιών, της μπλούζας ή του sexy κορσέ μας. Αν στόχος μας είναι να αποφύγουμε εντέχνως τις πολλές αγορές ο κανόνας αντιστρέφεται. Μέσα κορσές, από πάνω πανκ ρούχο με άπειρες καρφίτσες/κόπιτσες για να το συγκρατούνε, παλτό με δεκάδες κουμπιά, ψηλές μπότες που δένουν (πίσω) κλπ. Αν ο στόχος μας δεν είναι ούτε να παμε σε καμμιά γωνία να επιδοθούμε στη γενετήσια πράξη δεν υπερβάλλουμε εδώ.

4. Φοράμε λίγα και καλά. Λίγα layers ρούχων, ικανά να μας κρατήσουν ζεστούς χωρίς να βρίζουμε κάθε όταν χρειαστεί να τα βάλουμε/βγάλουμε. Ένα καπέλο και γάντια συνήθως βοηθάνε στο να μην κρυώνουμε και να πέσει ο συνολικός μέσος όρος των ρούχων που έχουμε εναποθέσει στο υποψήφιο για κατάρρευση εορταστικό σαρκίο μας.


η παρέα

1. Εάν δεν έχουμε ιδέα για το τι θέλουμε να αγοράσουμε στον εαυτό μας, δεν πάμε για ψώνια με κάποιον αναποφάσιστο. Θα καταλήξουμε τέσσερις ώρες μετά να μην έχουμε πάρει τίποτα στην καλύτερη, να έχουμε αγοράσει ότι πιο άνοστο/άοσμο/άνευρο υπάρχει στη χειρότερη. Επίσης δεν πάμε για ψώνια με τη μαμά μας, ιδίως όταν θέλει κάτι «να δει» και αυτή. Θα μας τρέχει χωρίς έλεος, θα μας χώσει και θα γίνουμε μπίλιες. Εκτός αν την έχουμε εκπαιδεύσει (λέμε τώρα) ή αν πληρώνει αυτή. Αν πληρώνει αυτή το θέμα θέλει ειδικό χειρισμό για να μην μας ντύσει σύμφωνα με το γούστο της/ να μην μαχαιρωθούμε στο ΑTTICA/ να μην μας κάνει μούτρα όλες τις γιορτές.

2. Αν έχουμε ιδέα τι θέλουμε να αγοράσουμε είμαστε κάπως καλύτερα.

3. Αν ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε να αγοράσουμε και –ίβεν μπέτα- μας το έχουν φυλάξει, ήμαστε αρχηγοί. Τότε αυτό που κάνουμε στα καταστήματα μετονομάζεται σε «Βόλτα». Με Κεφαλαίο.

4. Αν έχουμε καλή παρέα φροντίζουμε από την προηγούμενη να έχουμε φορτίσει το κινητό γιατί το πιθανότερο είναι ότι κάπου θα χαθούμε. Αν η παρέα μας μας κουράσει, τη σιχαθούμε, μόλις βρήκαμε καλύτερη, κλείνουμε αμέσως το κινητό. Ούτε αναπάντητη να μπορούμε να δούμε, ούτε να λάβουμε μήνυμα. Θα νιώσουμε μια αναπηρία αλλά έτσι ζούσαν οι άνθρωποι στις αρχές των ‘90s remember? Αν τέλος η αντιπαθής παρέα μας φωνάζει από τα μεγάφωνα, κατευθυνόμαστε αμέσως στον πάγκο με τα αξεσουάρ, αγοράζουμε το καπέλο με το μεγάλο μπορ που κατά βάθος πάντα μας άρεσε και θέτουμε επιτέλους σε εφαρμογή όσα διδαχθήκαμε από πολεμικές ταινίες με κομάντα, παραλλαγές, τακτικές αποπροσανατολισμού του εχθρού κλπ. Και να μην μπορέσουμε να ξεφύγουμε, θα έχουμε παίξει λιγάκι και ως γνωστόν στις γιορτές καλό είναι να νιώθουν όλοι για λίγο παιδιά.

5. Αν συναντήσουμε κάποιο φαφλατά γνωστό που δεν συμπαθούμε και δυστυχώς, όσο και να το θέλουμε δεν μπορούμε να ξεκόψουμε μαζί του, του την πέφτουμε κανονικά. Μιλάμε και να τα λέμε όλα πρώτοι, μαζεμένα, κασέττα για να καταλήξουμε στο ότι πρέπει να πάμε επειγόντως τουαλέττα. Φεύγουμε πετώντας πίσω μας ένα «πάρε με τηλέφωνο να πάμε για κανένα καφέ». Συνήθως οι φαφλατάδες που αντιπαθούμε μας φέρνουν σε δύσκολη θέση με το να μας κάνουν την ίδια ακριβώς ερώτηση και εμείς να πρέπει να απαντήσουμε. Τους πολεμάμε με το ίδιο όπλο.


Τέλος πρώτου μέρους.
Έπεται συνέχεια κατά βούλησιν.
Χρόνια Πολλά :)

-update 1-

skills του καλού αγοραστή χριστουγεννιάτικων δώρων

1. Οργάνωση / Κατάστρωση Πλάνων. Αν θες να αποφύγεις το άγχος του «τα μαγαζιά κλείνουν σε μια ώρα και πρέπει να σκεφτώ, να διαλέξω και τελικά να αγοράσω δώρα για 666 διαφορετικά άτομα» καταστρώνεις λίστες με αγορές ένα μήνα πριν, κατά το αγγλοσαξωνικό πρότυπο, πας να κάνεις έρευνα αγοράς και αγοράζεις δώρα από το Νοέμβρη (χωρίς δυνατότητα αλλαγής). Ποιοι θα είναι οι αποδέκτες, ποιο το διαθέσιμο budget, πόσος χρόνος θα αφιερωθεί. Skill που οι φήμες θέλουν να μη βελτιώνεται με τίποτα. Ή υπάρχει ή τσου. Αν δεν υπάρχει προτείνονται ως λύσεις ή η ελαχιστοποίηση του αριθμού των παραληπτών των δώρων σου ή το να ρωτάς τι θέλουν και από που. Το τελευταίο, εκτός του ότι ισοπεδώνει κάθε έκπληξη και για τα δυο μέρη (δωροδότης – δωρολήπτης), ενέχει τον κίνδυνο να σου ζητήσει ο άλλος τον ουρανό με τα άστρα οπότε πρέπει ή να τον αγοράσεις ή να φανείς τσίπης (όπως βλέπουμε επιλογή υπάρχει πάντα). Το καλό στην περίπτωση αυτή είναι ότι και ο άλλος θα πρέπει να σε ρωτήσει τι θέλεις οπότε μπορείς και εσύ με τη σειρά σου να ζητήσεις τον ουρανό με τα άστρα κ.ο.κ. Όπως καταλαβαίνουμε το κρίσιμο ζήτημα εδώ είναι στο ποιος (γκαντέμης) θα χρειαστεί να απαντήσει πρώτος.

2. Γρήγορο Μυαλό / Γερακίσιο Μάτι. Θα μπορούσε να είναι nick δίδυμων ινδιάνων, αλλά αντ’αυτού αποτελεί τον καταναλωτικό συνδυασμό που σκοτώνει. Skill που βελτιώνεται με την εμπειρία. Πρέπει να έχεις ξοδέψει πολλές εργατοώρες για να μπορείς να ξετρυπώσεις από το χαμό αυτό που σου κάνει, να αποφασίσεις γρήγορα και να το πάρεις πριν στο πάρουν. Άκρως ανταγωνιστικό skill που μας ήρθε από τη ζούγκλα.

3. Φτερωτά Πόδια. Ονομάστηκε εις ανάμνηση ινδιάνου ξάδερφου των προηγούμενων δίδυμων. Πόσα διαφορετικά μαγαζιά μπορείς να προλάβεις? Άκρως αγχωτικό skill ειδικά για όσους θέλουν σε μια μέρα να χαροποιήσουν όλο τους το σόι με μικρά, προσωπικά δώρα. Από τον Ελευθερουδάκη στο Μetropolis και από εκεί στην Ερμού, το ATTICA, Kολωνάκι, το Αpple Store στη Στουρνάρη. Εδώ βοηθάει το skill νο1, αλλά αν θέλεις να συγκρίνεις τιμές ετοιμάσου για γυμναστική. Οι γυμνασμένοι (και εναλλακτικοί ταυτόχρονα) ας αρκεστούν στο internet αλλά θα πρέπει να είναι άνω του βασικού level στο skill 1 γιατί τα προιόντα κάνουν κάμποσες ημέρες για να αποσταλούν και δεδομένου ότι τα ηλεκτρονικά είδη που συνήθως αγοράζει κάποιος online ξεπερνιούνται τεχνολογικά σχεδόν αμέσως, ο αποδέκτης μπορεί να μην βρίσκει κατάλληλης τεχνολογίας μπρίζα για να μπριζώσει το αξεσουάρ του.

νόμος και τάξη

Τρομερή αίσθηση. Σχεδόν αντισταθμίζει το γεγονός πως είναι μια εξαιρετικά βαρετή δουλειά. Που απωθούσα εντέχνως γιακαιρό. Δεκάδες cd από backups ή software, μπήκαν σε μια τεράστια θήκη. Καταλαμβάνουν πολύ λιγότερο χώρο, οργανώθηκαν και θα χαθούν πιο δύσκολα. Τι ανακάλυψη αυτές οι θήκες! Προσκυνώ αυτόν που σκέφτηκε την ιδέα. Ευκαιρίας δοθείσης, χαρτιά για εφορία, τράπεζα, αποδείξεις, τιμολόγια οργανώθηκαν επίσης. Και πήραν το δρόμο για τη λογιστική τους επεξεργασία. Thank god it's not me αυτή που θα το κάνει αυτό. Τέλος τριμήνου, τέλος χρόνου και όλα (τα τυπικά) σε τάξη!

Φιου! Καιρός να βγω για καμμιά βόλτα στα μαγαζία. ;)

X.

H X. είναι η συνάδελφος που δουλεύει πίσω από την απέναντι TFT. Τελείωσε τη σχολή το Μάιο και έτσι μετά τον Σ, εγώ θεωρούμαι η «έμπειρη» στο γραφείο (surreal, έτσι?). Στο οποίο γραφείο, στο κέντρο της Αθήνας, δεν καλοπιάνει το ραδιόφωνο (surreal, έτσι?). Τούτου δοθέντος λοιπόν, πολλές φορές φέρνουμε CD. Η. Χ. είναι μεγάλη οπαδός της μουσικής. Έχουμε και κοινά γούστα. Μια ευτυχία αν δουλεύεις σε μικρό γραφείο.

Τις τελευταίες μέρες έχουμε κολλήσει και οι δυο. Βάζουμε όλη μέρα στο καπάκι, Θ. Παπακωνσταντίνου και Joy Division. Και πάλι από την αρχή. Τα αγαπημένα μας είναι από την «Αγρύπνια» το «Άστρο του Πρωινού» με τον Παπάζογλου (το ιδανικό κομμάτι για επιστροφή σπίτι μετά το ξενύχτι της Πρωτοχρονιάς κατά την άποψή μου) και ο «Πεχλιβάνης» από τον «Βραχνό Προφήτη» του πρώτου. Και τα “atmosphere” και “Love will tear us apart” των δεύτερων. Όσο μπορούμε στη διαπασών. Κάπου κάπου πετάμε ένα «χώσε!». Ή ένα «τι κομμάτι έγραψε ο άνθρωπος!». Και όλα αυτά συνεχόμενα. Με τον ίδιο ενθουσιασμό κάθε φορά. Σαν να έχουμε πάθει alzheimer.

Σήμερα.

Κάπου ανάμεσα στο επαναλαμβανόμενο playlist μας, αφήνω λίγο το ποντίκι.

Χ, τι νομίζεις ότι μπορεί να νιώθει κάποιος που μόλις έχει γράψει τέτοιο τραγούδι?
Παύση.
Κάποιος που το έχει παίξει μόλις στην κιθάρα του? Ή που το έχει γράψει /ακούσει τελειωμένο σε ένα studio?
Παύση.
Ξέρεις τι εννοώ. Που έχει διπλώσει τα χέρια πίσω από το κεφάλι του ή στο στήθος του και το ακούσει για πρώτη φορά τελειωμένο. Με τον καφέ κρύο δίπλα. Ακούει με προσοχή και προσπαθεί να δει αν τον ικανοποιεί.
Παύση.
Τι να νιώθει άραγε?

Παύση.

Μοναξιά.




- X, μου επιτρέπεις να το κάνω quote? -
- ναι –
- ευχαριστώ -

the crazy M

el.blog

Ένα e-περιοδικό για την ελληνική blogόσφαιρα. Μπράβο Crazy Monkey με τις κεφάτες ιδέες σου. Οι ανησυχίες μου στα comments του αντίστοιχου post, νομίζω ότι μετά τα επόμενα τεύχη θα δείχνουν -αναδρομικά- υπερβολικές. Περιμένω με περιέργεια τη συνέχεια. :)

όπως φαίνεται...

... το word verification δεν μας απάλλαξε από τα spam

και δεν είμαι η πρώτη που το διαπιστώνει I guess

εν αναμονή λοιπόν των νεώτερα μέσων αντιμετώπισης, μπορώ να απαντάω στον makel και να μη θυμώνω που δεν μου απαντά στην πρόσκλησή μου να πάμε στο καζίνο να δοκιμάσουμε την πρωτοχρονιάτικη τύχη μας :Ρ

αυτοί που αγαπούν τα βράχια

Ο κύριος Kaufmann ήταν ένας πολύ επιτυχημένος αμερικάνος επιχειρηματίας του πρώτου μισού του περασμένου αιώνα. Κατείχε πλήθος πολυκαταστημάτων με την ονομασία "Kaufmann department stores" και πέραν αυτών είχε και ένα χούι: τον ιντρίγκαρε ο πολεοδομικός σχεδιασμός. Εκείνη την εποχή, ο Frank Lloyd Wright, ο πιο σημαντικός ίσως Αμερικάνος αρχιτέκτονας μέχρι σήμερα (σύμφωνα με τους συμπατριώτες του) είχε πέσει με τα μούτρα στο σχεδιασμό της ιδανικής πόλης όπως ο ίδιος την φανταζόταν: της "broadacre city". Ακούγεται το αμερικάνικο όνειρο με σάρκα και οστά και δεν απείχε πολύ είναι η αλήθεια.

Μέσω αυτής της ιδέας ίσως ήρθαν σε επαφή. Ο Kaufmann που γούσταρε τον Wright του ανέθεσε το σχεδιασμό μιας εξοχικής κατοικίας για τον ίδιο και την οικογένειά του, σε μια έκταση που είχε. Την έκταση διέτρεχε ένα μικρό ρέμα, που σε ένα σημείο σχημάτιζε έναν καταρράκτη. Από αυτή τη συνεργασία προέκυψε το masterpiece της Αμερικάνικης αρχιτεκτονικής: το Fallingwater House.



Το "Fallingwater House" ήταν από τα πρώτα κτίρια που ήρθα σε επαφή μαζί τους. Με γοήτευε η daring σύνθεση των οριζόντιων και κάθετων όγκων του, οι μεγάλοι πρόβολοι (κοινώς μπαλκόνια), η μίξη των υλικών πέτρα+σκυρόδεμα, το γεγονός ότι ήταν μοναδικό: δεν μπορούσες να πεις ότι ανήκε στο μοντέρνο κίνημα ή σε κανένα άλλο κίνημα της εποχής του. Αγόρασα ένα αγγλικό βιβλίο που μίλαγε για όλη τη διαδικασία και στρώθηκα να διαβάζω για την πρώτη επαφή με τον πελάτη, το σχεδιασμό, τις τεράστιες δυσκολίες στην κατασκευή, τους ατελείωτους τσακωμούς Wright-Kaufmann, τα νεύρα του δεύτερου (πότε θα τελειώσει, ότι του στοίχησε ο κούκος αηδόνι κλπκλπ)... όλη τη θεωρία, το πρακτικό κομμάτι, το τρελό gossip... Στο τέλος το κεφάλι θόλωσε και έμειναν μόνο οι μαγεμένες εικόνες του σπιτιού πάνω από τα βράχια του καταρράκτη, η σκάλα που καταλήγει πάνω στο νερό, ο βράχος που ξεπηδάει μέσα στη μέση του σαλονιού.

fast forward

Στο architects.gr έχει προστεθεί πρόσφατα ένα άρθρο που μου κίνησε το ενδιαφέρον. Ο γιος του Kaufmann για το οποίο έγραφα νωρίτερα, μετά το σπίτι αυτό και πολλές εναλλαγές σπιτιών, φέρεται να έζησε πολύ καιρό από τα τελευταία του χρόνια σε ένα σπίτι στην Ύδρα. Το σπίτι σχεδίασαν ένα ζευγάρι Ελλήνων Αρχιτεκτόνων (Κ. και Μ. Φινέ), στην πορεία τα έσπασαν και συνέχισε ένας ντόπιος πολιτικός μηχανικός κλπκλπ.

Το άρθρο υπογράφει ο κ. Αντωνιάδης τον οποίο δεν γνώριζα αλλά έμαθα από τα links που παρατίθενται. Εκεί διαβάζω ότι έχει ζήσει σε Ελλάδα και Αμερική εξασκώντας το επάγγελμα του αρχιτέκτονα. Με μια πρόχειρη ανάγνωση, ο συγγραφέας φαίνεται να έχει και ακαδημαικά - θεωρητικά ενδιαφέροντα. Αρκετά όμως με τον συγγραφέα. Ας πάμε στο κείμενο.

Το κείμενό μου φαίνεται αρκετά συναισθηματικό και πρακτικά μιλώντας, επιεικώς αστήρικτο. Ο συγγραφέας του αφού μιλάει λίγο για τον ίδιο τον Kaufmann αναλώνεται σε ονοματολογίες, προσωπικές αφηγήσεις που δεν καταλαβαίνω τι προσδίδουν στο κείμενο (εκτός από μια cosmopolitan essence, που πολύ μου αρέσει κατά τα άλλα) και φτάνει από όλα αυτά στο συμπέρασμα πως όλα ετούτα είναι απόδειξη ότι " στη διαμάχη του «Λαϊκού με την Υψηλή Τέχνη»" (την ποια? Αχ είσαι τόσο ποστμόντερν ντάρλινγκ!! Ξύπνα, προχωρήσαμεεεε!!! ), σημειώσατε 1. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε δηλαδή.

Και επειδή βαριέμαι να ασχολούμαι με τέτοια απολιθωμένα ερωτήματα, θα παραθέσω αυτό που μου φάνηκε ενδιαφέρον εμένα στο θέμα: τόσο το Fallingwater όσο και το σπίτι του Kaufmann Junior στην Ύδρα μου φαίνεται ότι έχουν έναν αδιόρατο κρίκο να τα δένει μεταξύ τους. Η κάθοδος μέσα από την πέτρα στο νερό. Και για να το μασήσω λίγο πριν συνεχίσω, a.k.a να γίνω κατανοητή και σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τέτοιες "who" ορολογίες θα το πω απλά. Το κοινό ανάμεσα στο σπίτι της Ύδρας και στο σπίτι στην Pensylvannia, είναι ότι αφενός είναι χτισμένα σε επικλινή βραχώδη εδάφη και αφ'ετέρου ότι και τα δυο έχουν νερό στο χαμηλότερο σημείο τους. Στη Ύδρα δε που δεν υπήρχε νερό από φυσικού του εκεί, ο Kaufmann το έβαλε από μόνος του (αντί να κάνει κήπο όπως έλεγαν τα αρχικά σχέδια) και άφησε από κάτω τα φυσικά βράχια να φαίνονται.



Όσο το σκέφτομαι η Ύδρα είναι sui generis ότι πιο κοντινό για τα ελληνικά παραθαλάσσια τοπία στη σχέση κτιριού - νερού που έχει το Fallingwater. Το άραγμα στα βράχια της Υδρονέττας πάνω από το νερό ίσως να μην απέχει τόσο πολύ από το αιωρούμενο σαλόνι του Fallingwater πάνω από το ποτάμι.


(τώρα εμένα γιατί αυτή η φωτό μου θυμίζει Zaha?)

Εξάλλου η Ύδρα είναι και το μόνο μέρος που η βασική "παραλία" του, στην ουσία είναι κάθετη πάνω από το νερό. Ένας σωρός από κάθετα βράχια, πάνω στα οποία στέκεσαι, πέρνεις ανάσα και βουτας.





Και έχω την εντύπωση ότι όσοι αρέσκονται στο κολύμπι στη Ύδρα αρέσκονται σε αυτήν ακριβώς την αίσθηση του απόκρημνου, της καθόδου και του νερού στο τέλος της πορείας. Να βλέπουν από κάτω το βαθύ μπλε, να σκέφτονται πριν βουτήξουν, να πηδήξουν από το βράχο και να νιώσουν το βάρος τους να τους οδηξεί παράλληλα δίπλα από το σκληρό βράχο, να βυθιστούν στο άγνωστο σκοτεινό νερό για να αναδυθούν τελικά στην επιφάνεια .



Και σε αυτό το θέμα, οι επιλογές μας μας προδίδουν. Κaufmann Junior είσαι εκεί?

materialist days

Συλλαμβάνω τον εαυτό μου φεύγοντας από τη δουλειά να τρέχει στο γνωστό ζήτημα. Θεωρία ή πράξη? Πνεύμα ή ύλη? Τις τελευταίες ημέρες ασχολούμαι με εντελώς πρακτικά ζητήματα. Μα εντελώς. Από βίδες και σοβάδες(το πρακτικό) μέχρι έπιπλα και σχεδόν lifestyle προτάσεις(το ματεριαλιστικό) για να πείσουμε κάποιον ότι όλα πάνε καλά με το σχεδιασμό μιας βίλλας στη Μύκονο. Απέχω από τον κομμουνισμό παρασάγγας, μα έχει αρχίσει και μου τι βιδώνει. Όχι γιατί αντιπαθώ να φτιάχνω μια βίλλα στη Μύκονο. Η Μύκονος είναι και γαμώ τα μέρη. Μα γιατί βλέπω ότι τελευταία το ζήτημα αντιμετωπίζεται σαν πρόβλημα lifestyle. Σαν καρτ-ποστάλ. Και ο χώρος βιώνεται με όλες τις αισθήσεις. Όχι μόνο σαν εικόνα. Ο εντυπωσιακός χώρος, αυτό που λέμε "καλή αρχιτεκτονική" είναι πρώτα από όλα πνευματικός χώρος. Σε ηρεμεί ή σε θυμώνει, σε υποδέχεται ή σε διώχνει, σε αρπάζει από τα μαλλιά και σου λέει κάνε αυτό το ένα το άλλο ή σε αφήνει... τόσες ΤΟΣΕΣ δυνατότητες. Και σκέφτομαι και το άλλο. Η φιλοδοξία μου είναι, στο μέλλον, ότι φτιάχνω μόνη μου (και όχι απαραίτητα εργαζόμενη σε ένα γραφείο αλλουνού) να μπορεί να βελτιώσει τη ζωή πολλών ανθρώπων. Να αγαπηθεί, να βοηθήσει, να το βιώσουν εν πάσει περιπτώσει πολλοί. Θυμάμαι ένα καθηγητή στη σχολή που έλεγε πως το να χωθείς σε ένα κύκλωμα πελατών και να κάνεις τη μια βίλα πίσω από την άλλη είναι καλό. Θα έχεις δουλειά, θα έχεις καλό budget, αλλά να θυμάσαι πάντα ότι σχεδιάζεις για την ελίτ. Και η αλήθεια είναι ότι τα δημόσια κτίρια επηρεάζουν πολύ περισσότερο κόσμο. Και λειτουργούν και σαν εικόνα του εκάστοτε σύγχρονου πολιτισμού. Είναι ο καθρέφτης του. Και εδώ πολλές φορές ισχύει ότι αν έχεις έναν καθρέφτη που σε δείχνει πιο όμορφο, ομορφαίνεις λιγάααακι, βήμα βήμα και το πως φέρεσαι εσύ. Ακούγεται περίεργο, το ξέρω. Είναι όμως η βαθιά μου πεποίθηση. Η Αττική οδός ή το Μετρό ας πούμε έχουν φέρει περισσότερη ψυχική ηρεμία άρα και ομορφιά. Ακούγονται ρομαντικά όλα αυτά? Χέστηκα. Έτσι ονειρεύεσαι το μέλλον. Αλλιώς κάτσε στα ίδια.

Ξαναγυρίζω στο λησμονημένο μου απόφθεγμα: το δίλημμα πνεύμα ή ύλη είναι ηλίθιο. Η ουσία κρύβεται στο πάντρεμα των δυο. Και στην αποφυγή υπερβολών προς εκάστοτε πλευρά.

Και ενώ ακούγομαι σχεδόν ζεν, λέω να πάω το Σάββατο στο MediaMarkt που άνοιξε να εξοπλιστώ με μερικά τεχνολογικά accessories, τώρα που θα πω το "άντε γεια". Φαξ, scanner και ένας Α3 printer είναι στο μυαλό μου. Να κάνω τη ζωή μου λίγο πιο έυκολη. Materialism έλεγα? Αν αυτά είναι τα εργαλεία για να βάλω κάτω ότι σκέφτομαι μερόνυχτα, ΝΑΙΑΙΑΙΑΙΑΙΙΑ!

Herr Doktor...

Λίγο απέχω από το να σιχτιρίσω τη νέα δουλειά και να φύγω. Δυο projects με τρέχουν στις ώρες εκτός γραφείου. Είμαι ράκος, ακοινώνητη και μονίμως μη ευχαριστημένη. Επειδή το τελευταίο είναι και το πιο σημαντικό, αυτό θα κοιτάξω να αποκτήσω πρώτο, για να έρθουν και όλα τα άλλα. Φοβάμαι λίγο, το ομολογώ, είμαι και μουρδουκλωμένη με τη διαχείρηση του χρόνου μου, αλλά τέρμα η κλάψα και η μίρλα. Το πλάνο είναι στο νού μου. Και τίθεται σε εφαρμογή από τώρα. Στη βράση κολλάει το σίδερο. Άντε γειά.