η διπλή αυτοκτονία των 8 και * -«σαν να τους κατάπιε η γη»-

Εδώ και λίγες μέρες αναρωτιέμαι σοβαρά αν ισχύει ο νόμος του γκαντέμη του Murphy. Η δουλειά είναι πολλή, ο χρόνος είναι δεδομένος, τα χέρια μου δύο κ.ο.κ. Ο δε Λάζαρος (το laptop μου, μην επαναλαμβάνομαι) αποφάσισε να τα παίξει τώρα. Ευχαριστούμε. Μας υποχρέωσες! Τι system clean up και defragment τα ίδια. Σήμερα αρνιόταν να μπει και στο internet, έσβηνε προτού φορτώσει τα windows, εγώ να το έχω πάρει σχεδόν ψύχραιμα: ή θα πάρω άλλο αύριο το πρωί, θα φάω τόση ώρα να φορτώσω ότι έχω και δεν έχω και θα μείνω άφραγκη, ή θα κάνω format σε ετούτο(το ίδιο από άποψη χρόνου μα με αμφίβολα αποτελέσματα άρα ίσως διπλός χρόνος) ή θα προσπαθήσω να φτιάξω ετούτο. Λόγω όμως του ότι είμαι καμμένη το παρελθόν από το κεφάλαιο ¨σκόνη¨ αποφάσισα να εξαλείψω πρώτα αυτή την πιθανότητα πριν οτιδήποτε άλλο.

Έτσι λοιπόν, εκτός από τα 2 βιβλία που ήθελε ο Λάζαρος μέχρι τώρα σαν προσκεφάλι (προτιμάει τα άπαντα των Herzog και De Meuron για κάποιο λόγο) και το φύσηγμα που και που, είπα να πάρω ένα spray αέρα να τον αερίσω. Τηλέφωνο στο γραφείο του πατέρα μου. Έχετε spray αέρα εκεί να μην τρέχω τώρα? Όχι. Α, μισό λεπτό... ο Β. λέει να πάρεις την ηλεκτρική σκούπα και με το στόμιο να τη βάλεις να ρουφήξει. (Όπου Β-> πολυμήχανος ξάδερφος.) Μάλιστα, θα το κάνω. Το αυτό και πράττω. Πάω, βρίσκω σκούπα, ξεμοντάρω στόμιο, μπρίζα, ρουφάει, γυρίζω Λάζαρο, καθαρίζω Λάζαρο, βγάζει σκόνη/ μπίχλα, νιώθω την ικανοποίηση μάνας που κάνει μπάνιο νεογέννητο ροδαλό βρέφος, χαμογελάω με το στόμιο στο χέρι να ρουφάει λυσσαλέα. Πολύ μου αρέσει το κόλπο και δείχνει να δουλεύει, κάτσε να το κάνω και στο keyboard. Γυρίζω Λάζαρο, το στόμιο απέχει 5cm από το keyboard και με ένα γκλιιικ ρκρ….φφφφφ το κουμπάκι του 8* αποφασίζει να πηδήξει από το πληκτρολόγιο κατευθείαν στο μαύρο βαθύ λαρύγγι της σκούπας μπροστά του. Ξυπνάει μέσα μου η Νικολούλη. Η συνέχεια μάλλον αστεία: σταματάω σκούπα, ξεμοντάρω στόμιο, το τινάζω, τίποτα, ανοίγω τιγκαρισμένη στη σκόνη σακούλα, κάθομαι στο πάτωμα, ξεμοντάρω ότι έχει απομείνει ενωμένο στη σκούπα, βάζω το δάχτυλα μέσα, μπλιάχ, ψάχνω, τίποτα, παίρνω το σακουλάκι, πάω στο μπαλκόνι, φυσάει, κάνει κρύο, έχει λίγο φως, τηλέφωνο, μαμά έχουμε σακούλες εφεδρικές για σκούπα?, ναι, σακούλα Βασιλόπουλου στο πάτωμα, βρίσκω ψαλίδι, χειρουργείο στη σακούλα, την αδειάζω με τα χέρια ψαχουλεύοντας ανάμεσα σε βελόνες από έλατο και γκρίζα μάζα, μπλιάχ, η σκόνη έχει περάσει στα ρουθούνια μου, φυσάει κιόλας, τα αποτελέσματα της νεκροψίας μεταφέρονται στη σακούλα Βασιλόπουλου, τέλος, πάπαλα, δεν υπάρχει τίποτα. Αποκλείεται. Το κάνω για δεύτερη φορά, προς την αρχική σακούλα αυτή τη φορά και –Ω ΝΑΙ!!!- βρίσκω το απολωλός 8*!!! Σηκώνομαι από το πάτωμα, χαμογελάω βλέποντας το σταχτί πλέον κουμπάκι ανάμεσα στα μαύρα μου δάχτυλα, το μπανιάρω, πλένομαι και εγώ, απολυμαίνομαι για την ακρίβεια και back 2 work!

Για την ώρα ο Λάζαρος δείχνει ΟΚ. Εν αναμονή.