Μax

Πέθανε ο Μax. Είμαι πολύ θυμωμένη. Κάποιος καραγκιόζης του έβαλε φώλα. Δεν καταλαβαίνω καθόλου αυτή την κίνηση. Καθόλου. Την αφαίρεση ζωής από οιοδήποτε έμβιο ον δεν την καταλαβαίνω. Και μάλιστα όταν δεν έχει καν το κίνητρο της «επιβίωσης», το να φαγωθεί δηλαδή το ζώο. Σκληρό αυτό που λέω και αντιφατικό ίσως αλλά έτσι είναι. Και επειδή δεν είμαι χορτοφάγος αποφεύγω να δένομαι συναισθηματικά με βρώσιμα ζώα: πρόβατα, αγελάδες, κότες, γουρούνια…

Ο Max ήταν ένα γέρικο λυκόσκυλο που το είχαν παρατήσει φαίνεται και τον είχε υιοθετήσει «ο δρόμος» που μένω. Έτρωγε σε εμάς και στο απέναντι σπίτι, οι απέναντι τον πηγαίνανε και στο γιατρό κλπ. Ο Μax επίσης ήταν αρχηγός μιας συμμορίας άλλων αδέσποτων σκύλων που περιπολούσαν το οικοδομικό μας τετράγωνο μέρα νύχτα(όχι παραέξω όμως, εκεί είναι αλλονών λημέρια), σκύλοι τους οποίους καταπίεζε νομίζω φρικτά και δεν τους άφηνε να φάνε αν αυτός δεν έσκαγε πρώτα από το φαγητό. Κάθε πρωί και γενικά όποτε μπαινοβγαίναμε στο σπίτι εμφανιζόταν από το πουθενά και μας τριβόταν για να φάει. Επίσης εμφανιζόταν και όταν έκανε την εμφάνισή του άγνωστο πρόσωπο.

Ε, όλα αυτά, η κανένα γάβγισμά του τη νύχτα σε κάποιον άγνωστο φαίνεται ενόχλησαν κάποιο δυσκοίλιο ανθρωποειδές που τον τάισε με αυτά που έχει στην ψυχή του. Ακούγομαι εντελώς υπερβολική αλλά θέλω να τον φτύσω στα μούτρα.