τρια μικρά όχι

α. Τρίτη πρωί καθοδόν προς το κεντρικό υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Πλατεία Κοτζιά. Κάνει κρύο, ομίχλη στην ατμόσφαιρα, άδεια πλατεία, περιστέρια πετάνε χαμηλά, μετανάστες, συνταξιούχοι και λίγοι τουρίστες διασχίζουν βιαστικοί.



Απέναντι δίπλα δίπλα το παλιό κτίριο και το σύγχρονο. Μπαίνω στο παλιό. Η παλιά ξύλινη περιστρεφόμενη πόρτα γυρίζει με δυσκολία. Οι μαρμάρινες σκάλες μπροστά. Μεγαλείο. Ψηλά ξυλόγλυπτα ταβάνια. Θυμίζει lobby καλού και παλιού ξενοδοχείου. Απέναντι ένας υπάλληλος με στολή, πίσω από πάγκο. Reception-ταμείο. Τι λες τώρα! Αριστερά μου ο θυρωρός-παρκαδόρος. Πολύ ωραία φάση. Αυτοί εδώ όλοι, από κλητήρα μέχρι διευθυντή φαίνονται ένα πράγμα. Σαν φιγούρες από κεντροευρωπαικό παραμύθι. Ψηλός, με στολή και καπέλο, ευγενέστατος ο θυρωρός. Έχουμε απεργία σήμερα ξέρετε. Όχι δεν το ήξερα. Καλά, αύριο λοιπόν. Για πρωτη φορά στη ζωή μου με φαντάζομαι τραπεζίτισσα. Μόνο εδώ όμως. Μου αρέσει. Έξω από την πόρτα το παραμύθι τέλος. Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει μέσα.


β. Πάω να μου ανανεώσω καλλυντικό που τελείωσε. Aποφεύγω να μπουντρουμιαστώ στον Hondo στην Ιπποκράτους και κατευθύνομαι προς Αttica. Απέξω χαμός. Ένα τσούρμο γυναίκες και κάποιοι άνδρες κάθονται και περιμένουν. Τσιγάρα, mp3s, κινητά.



Είναι 10 παρά 10. Άσχετη με τις εκπτώσεις νομίζω ότι συνεχίζονται. Σκέφτομαι ότι οι ντόπιες καταναλώτριες την είδαν Harrods. Αποδεικνύεται ότι το κατάστημα άλλαξε ωράριο και ανοίγει στις 10. Το τσούρμο ήταν οι εργαζόμενοι που περίμεναν να μπουν μέσα.

Παρατήρηση: όλες οι βιτρίνες σε γιαπωνέζικο στυλ, ένα κάρο εταιρίες μέσα, η γνωστή γιαπωνέζικης ονομασίας εταιρία γιατί γαμώτο δεν είναι εκεί? Βήμα προς τον άθλιο Hondo της Ιπποκράτους.

γ. Το σπίτι που ήθελα να δω -με μεγάλες πιθανότητες να νοικιάσω όπως το έκοβα-, έκλεισε πριν λίγο. Κρίμα.


Συμπέρασμα: Μετά από 3 μικρά όχι, οι πιθανότητες για -τουλάχιστον- ένα ΝΑΙ, αυξάνονται κατακόρυφα.

back

Eντάξει. Τέλος. Το post αυτό έχει χαρακτήρα ανακοίνωσης. Ο εργασιακός υπερφόρτος που περιγραφόταν στα προηγούμενα posts έλαβε τέλος. Πάπαλα. Finito. Fin. Kaput. Ίσως γράψω περισσότερα για αυτά στο μέλλον που θα το επιτρέψουν οι συνθήκες. Τώρα είμαι πτώμα. Χρειάζομαι ύπνο κατά συρροή να στρώσω. Έβαψα και τα νύχια μου κόκκινα να νιώσω άνθρωπος. Ντύνομαι και περιποιούμαι πρωί πρωί πριν πάω στη δουλειά ή τέλος πάντων όπου και να είναι να παώ. Aν είναι να βγω από το σπίτι το αντιμετωπίζω περισπούδαστα και με πολύπλοκες ψυχοκοινωνικές συμβολικές προεκτάσεις λες και πρόκειται για τη γιαπωνέζικη ιεροτελεστία της τελετής του τσαγιού. Συμπέρασμα? Αυτή που κοιμάται το πρωί και το βράδυ ως φαντάρος στο μετρό διπλώνοντας τα χέρια της με τα κόκκινα νύχια στη φούξια/ασημί custόφουστα κάτω από το μαύρο πουλόβερ μέσα από το μαύρο παλτό είμαι εγώ. Στο μυαλό μου έχω τις φιγούρες του καλλιτεχνικού πατινάζ που είδα χτες βράδυ, μετά από το ποτό που ήπια με άλλον έναν από αυτούς που είχα να δω μήνες. Λίγο προτού χτυπήσω ένα σουβλάκι με απ'όλα στον "Κάβουρα". Τώρα είναι I guess αυτό που λένε "η ανάπαυση του πολεμιστή". Δεν ξέρω ακόμη τι στο διάολο θα γίνει με τη μάχη αλλά επειδή αυτή την εποχή μου αρέσει πολύ να με βλέπω ως δυναμική πολεμίστρια(και δικαιούμαι να με αποκαλώ έτσι μετά από όλο αυτό) θα χρησιμοποιήσω τον όρο. Ξεκούραση για ανασύνταξη δυνάμεων και αναγέννηση. Τον πρόωρο ερχομό της άνοιξης τον ερμηνεύω επίσης ως σημαδιακό. ;)

η δυσκολοχώνευτη ουρά

κούραση, ξενύχτια, δουλειές, γέλια, μουσική, νεύρα, κουτσομπολιά, καφέδες, λίγος ύπνος, καφέδες, ότι βρεθεί από φαί, τίποτα από φαί, γυμνασμένα δάχτυλα, κουρασμένα μάτια, μυαλό θολό, μυαλό κουρασμένο μα κοφτερό, μυαλό κουρασμένο και άχρηστο, κακίες, γλύκες, λεφτά, αποδείξεις, ψέμματα, αλήθειες, ομάδα, μοναξιά, συγχρωτισμός με παρέα, έλλειψη άλλης παρέας, φόρα τη φόρμα μου, με στενεύει το παντελόνι, λίγο μπάνιο, κέφι για δουλειά, βαρεμάρα για δουλειά, ψειροσύνες, τεμπελιές, φρένο, γκάζι

κολύμπα γαμώτο

και άσε να νιώσεις το ευχάριστα άβολο κενό μετά

η πιασάρικη ερώτηση της ημέρας (ομαδικό post)

Τέσσερα 5άωρα ύπνο μετά.

Η πιο στάνταρ ερώτηση των τελευταίων ημερών:

"Ξέρεις καμμιά καλή εντολή στο Autocad?"

θα μπορούσε και να ήταν σοκαριστικό

-έτσι τουλάχιστον νόμιζα όταν τέλειωσα το σχολείο-

αλλά δεν είναι.



Σήμερα χτύπησε το κινητό. Ήμουν στο γραφείο. Ήταν ένας συμμαθητής μου από την τρίτη Λυκείου. Συμμαθητής υπό μια έννοια. Ήταν σε άλλο τμήμα της λόγω επωνύμου και δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα ποτέ. Μου είπε πως έχει συνάντηση η "class of 95" στο τάδε bar στο Κολωνάκι την άλλη Πέμπτη. Reunion! WOW. Αν ήμουν υστερική θα το θεωρούσα φρικτό! "Mon Dieu! Σημάδι πως έχω μεγαλώσει! Γεράσαμε" και τα τοιαύτα. Στην πράξη μου ακούστηκε σαν κοινωνική "υποχρέωση". Από την άλλη μπορεί να έχει και πλάκα -εκτός από το να είναι βαρετό να λες σε όλους τι έκανες τα προηγούμενα 10 χρόνια-, να παρατηρήσεις πως άλλαξαν όλοι σε αυτά τα χρόνια ή και να κουτσομπολέψεις με τους ελάχιστους που θα επικοινωνείς, ΟΛΟΥΣ τους υπόλοιπους. Τεσπά, potential μελαγχολία ή ψιλομιζέρια διακρίνω δηλαδή. Πίπες, στο χέρι μας είναι. Τα άλλα είναι κλισέ. Μόνο αφού το έκλεισα συνειδητοποίησα πως έχουν περάσει 10 χρόνια. Και τι υπέροχα που έχουν περάσει για μένα! Να πάω ή όχι? Το σκέφτομαι. Έχω και ένα πολύ σημαντικό για μένα deadline λίγες ημέρες μετά. Μα νομίζω η περιέργειά μου θα κερδίσει και θα περάσω μια βόλτα.

σωστά?

Ναι, σωστά.

Ως φαίνεται έχω γίνει η υπεύθυνη ορφογραφίας και γραπτού λόγου στο γραφείο.

Με κίνδυνο να φανώ ελιτίστρια ή να χάνω την ουσία, το ομολογώ: Μου δημιουργεί αίσθημα λύπησης όταν επαγγελματίες με σπουδές και τα ρέστα δεν γνωρίζουν την ορφογραφία λέξεων που χρησιμοποιούν κατά κόρον στη δουλειά τους. Μου φαίνεται φτηνό δε όταν γνωρίζουν την ορθογραφία τους και δεν γνωρίζουν.... τη σημασία τους!

Είναι δυνατόν να ανακαλύπτω σήμερα σε τελικά αρχιτεκτονικά σχέδια του γραφείου που δουλεύω, αφού έχουν περάσει από τα μάτια 3 ανθρώπων, την ατάκα "αποΡοή ομβρίων"? ΑποΡΡοή ζώα!

Και καλά αυτό... όταν λες "απορροή ομβρίων" για να περιγράψεις μια διάτρητη σχάρα στο δάπεδο ενός dusch, είσαι εντελώς αστοιχείωτος. Όμβρια για όσους χρησιμοποιούν τη λέξη συχνά, πληροφορώ ότι είναι η λέξη που περιγράφει το βρόχινο νερό και σε καμμία περίπτωση αυτό που πέφτει στον πάτο της μπανιέρας μας ή του ντουζ, όταν αποφασίσουμε να πλυθούμε.

Εκτός φυσικά από την περίπτωση η μπανιέρα μας να είναι στη φύση και να πλενόμαστε όταν βρέχει.

Τεσπά εγώ τουλάχιστον όταν δεν γνωρίζω κάτι ρωτάω. Στο κάτω κάτω εσύ θα χάσεις κύριε αν ο πελάτης σου καταλάβει ότι είσαι άσχετος.

Ουφ! Σαν δασκάλα ακούγομαι.

Έλεος...