γκρίνιες

Παλιά ήμουν καλή ασθενής. Έκανα ότι μου έλεγαν, δεν διαμαρτυρόμουν και κάποια στιγμή γινόμουν καλά. Ούτε τότε ούτε τώρα αρρωσταίνω εύκολα. Μα τώρα έχω μια ίωση και με εκνευρίζει αφόρητα. Δεν έχω τόσο πυρετό που να είμαι out of order, μα αρκετό για να σέρνω τα πόδια μου σε κάθε κίνησή μου. Δεν πέφτει και με τίποτα γμτ! Από το πολύ το αραχτό πονάει το κεφάλι μου και δεν μπορώ ούτε να το ακουμπήσω κάπου για να κλείσω τα μάτια μου που νιώθω πως έχουν βαρίδια. Ούτε στον υπολογιστή μπορώ να κάτσω καλά καλά, ούτε ένα βιβλίο να διαβάσω...ούτε τίποτα για να ηρεμήσω. Νιώθω μόνη μου, όλοι κάνουν κάτι άλλο - δουλειές-εξόδους-, ελάχιστα τηλέφωνα, δεν το είχα βγάλει και βούκινο ως τώρα, εγώ δεν έχω να πω και τίποτα καινούργιο άλλωστε. Ουφ! Όταν είμαι έτσι δεν θέλω να ξαναμιλήσω σε κανέναν. Ποτέ. Η μοναξιά άλλωστε έχει πολλά καλά. Μετά επανέρχομαι στα κανονικά μου.

Τεσπά, η ίωση αυτή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, δεν ήρθε ακριβώς μόνη της. Τόσο καιρό δεν είχα ξεκουραστεί από ένα μεγάλο project του παρελθόντος, αναλάμβανα καινούργια και καινούργια. Χίλια κομμάτια. Που πας κυρά μου? Κατέβασε ταχύτητα. Δεν την κατέβασα συνειδητά, την κατέβασα ασυνείδητα και έχω το θράσος και να γκρινιάζω από πάνω. Όλη μέρα το μυαλό μου τριγυρνάει σε όσα μπορώ να κάνω τώρα που δεν πάω στη δουλειά (άλλο κεφάλαιο αυτό). Και φυσικά, ωσάν εμμηνοπαυσική που νιώθω, πότε τουρτουρίζω πότε σκάω, δεν μπορώ να κάνω σχεδόν τίποτα.

Πάντα με ενοχλούσαν οι κλαψιάρηδες ασθενείς. Να που αυτή τη φορά έγινα και εγώ.

Τεσπά, ίσως αν είμαι καλά το ΣΚ να πάω την εκδρομή που έλεγα.