μια του δρόμου

Πέμπτη βράδυ

Επιστροφή από συνάντηση μετά ζύθων στο Μεταξουργείο. Κάνει ζέστη, οι δρόμοι είναι μισοάδειοι. Ο ζεστός βραδινός αέρας του Μεταξουργείου, δίνει τη θέση του καθ'οδόν για το σπίτι σε ένα δροσερό αεράκι. Μέχρι την επομένη το πρωί που θα πάει συνεργείο, το air condition στο αυτοκίνητο δεν δουλεύει. Τα παράθυρα κατεβασμένα, τα μαλλιά ανάκατα, νιώθω το δέρμα μου έρχεται στα συγκαλά του μετά τη ζέστη της ημέρας. Με κυριεύει μια εφηβική μανία. Δυναμώνω τη μουσική στο αυτοκίνητο, ο αέρας δροσίζει μέτρο με το μέτρο, τραγουδάω δυνατά, στα φανάρια κουνιέμαι κιόλας. Αν με βλέπει κάποιος τόση ώρα, χαλαρά θα νομίσει ότι παίζω σε διαφήμιση.


.................................................................................................................................



Παρασκευή πρωί

Εννιάμισι το πρωί στο αυτοκίνητο με το boss καθ'οδόν για να δούμε ένα οικόπεδο στο οποίο πρόκειται να σχεδιάσουμε ένα κτίριο. Στο αυτοκίνητο το air condition είναι στο full και έχω ξεπαγιάσει. Η διαδρομή περνάει με εμένα χαμένη ανάμεσα στο να ρυθμίζω την ένταση του a/c , να κουνάω τις περσίδες του πέρα δώθε, να ψάχνω ένα χάρτη Αττικής, ένα τοπογραφικό μεγαλύτερο από το αυτοκίνητο και ένα σκαρίφημα του ποδαριού που δήθεν περιγράφει τη διαδρομή προς το περιώνυμο οικόπεδο και πως θα το αναγνωρίσουμε ανάμεσα σε τόσα άλλα ίδια. Η περιοχή είναι το ελληνικό ανάλογο του far west. Ξεραίλα, μικροί χωματένιοι όμοιοι στενοί δρόμοι ανάμεσα σε χωράφια με ανθεκτικές σκονισμένες ελιές, απάνθρωπη ζέστη, ξερά φρύγανα και θάμνοι παντού, κανένα τοπόσημο να ξέρεις που βρίσκεσαι, καμμιά ταμπέλα με ονόμα δρόμου να ξέρεις που πας, κανένας άνθρωπος στο δρόμο να ρωτήσεις αν χαθείς και ένα μέλλον να κρέμεται πάνω από όλα αυτά: εδώ στο προσεχές μέλλον θα χτιστούν ένα σωρό γραφεία, αποθήκες εταιριών κλπ. Τα χωράφια είναι δίπλα στο αεροδρόμιο και στην Αττική Οδό. Μισή ώρα μετά οι πιονέροι φτάνουν στο οικόπεδό τους (πανομοιότυπο με όλα τα άλλα, στη μέση του αστραφτερού, ζεστού τίποτα). Ανοίγω την πόρτα και ένας καυτός λίβας με χτυπάει στο πρόσωπο. Ζαλίζομαι. Απέναντι ο χωματόδρομος αχνίζει από τη ζέστη. Σκόνη καλύπτει τα φρύγανα, το αυτοκίνητο, εμένα. Είναι 10 το πρωί.