μια εικόνα για το Σαββατοκύριακο
Giovanni Bellini
"o δόγης Loredano Loredan"
1501
(National Library, London)
γαλήνιος όπως η serenissima
posted by evee @ 3:28 PM
8 comments
b r e a t h e
____________________________________________________________________________d a t a s c a p e
8 Comments:
Δεν λέω, καλή η τέχνη, αλλά μήπως κάτι λιγότερο σοβαρό και austere για το σαββατοκύριακό; :)
Και τώρα που είναι και Σαββατοκύριακο, δεν μπορώ να πω ότι χαλάρωσε καθόλου η έκφρασή του! :) :) :)
Καλημέρα σε όσους δουλεύουν Σαββατιάτικα!
infrared είσαι tense ή ιδέα μου?
λίγος σεβασμός για έναν από τους αγαπημένους μου πίνακες please
δεν ξέρω πόσο φαίνεται σε αυτό το μέγεθος μα αν δεις τον πίνακα από κοντά, είναι ένας πίνακας που το βλέμμα σου βυθίζεται και το μυαλό σου ηρεμεί
το μπλε πίσω έχει διαφάνεια και radiance. Δεν είναι μπλε κοβαλτίου/prussian ή κάτι άλλο.. μοιάζει με το μπλε της θάλασσας. Με ανταύγειες πότε μαύρες, πότε μπλε, πότε πράσινες, πότε ασημένις. Και τι χρώμα θα μπορούσε να βάλει ο Bellini μπροστά από κάτι τέτοιο? Η ηρεμία του λευκού/ασημένιου/πρασινό/καφέ χιτώνα του δόγη εμένα μου πάει πολύ. Θα μπορούσε να βάλει ένα πορτοκαλί(ή κάτι θερμό) μα θα είχε αντίθεση. Θα μπορούσε να βάλει μια απόχρωση γήινη. Μα θα ήταν μουντό. Η επιλογή είναι τόσο καλή που εκ των υστέρων είναι σαν να μην μπορουσε να βάλει τίποτε άλλο για να δώσει ένα τόσο ήρεμο (και φωτεινο - και πνευματικό) αποτέλεσμα.
-αχ τα χρώματα των Βενετσιάνων!-
Ίσως είναι όμως θέμα μεγέθους. Και του μέσου. Από κοντά, αν κοιτάξεις τον πίνακα, το βλέμμα σου δεν ξεκολάει. Το δέρμα του δόγη είναι σχεδόν διάφανο. Οι βλεφαρίδες στα μάτια ισα που διακρίνονται. Τα χείλη, που σου φαίνονται σοβαρά και σουρωμένα, νομίζεις ότι έχουν μια υποψία χαμόγελου. Και τα μάτια ένα βλέμμα ήρεμης σιγουριάς. Δύναμης αλλά και σύνεσης.
Το πίνακα τον ειχα δει πρώτη φοά σε ένα μάθημα ιστορίας της τέχνης. Η εικόνα του (slide) γέμισε την επιφάνεια απέναντι. Και μας έκανε όλους στην αίθουσα να παύσουμε και να χαζέψουμε.
Οι δογηδες, ξέρεις, ενώ είχαν εξουσία, στην ουσία ελεγχόντουσαν απο ένα σώμα που αποτελούνταν πό την άρχουσα τάξη της Βενετίας. Μετά τους πρώτους δόγηδες που άλλαξαν την εικόνα της πόλης, το σώμα αύξησε την εξουσία του από φόβο να μη γίνουν μοναρχία και στην ουσία οι δόγηδες ήταν εντελώς ελεγχόμενοι από αυτούς. Φυσικά τους εξέλεγαν οι ίδιοι. Η ζωή τους ελεγχόταν πλήρως από τυς κανόνες και από τους άλλους που τους εξέλεξαν. Μερικοι, για λόγους όχι τόσο poitically correct, πέρασαν από τη γέφυρα(των στεναγμών) που χωρίζει το palazzo τους με τη φυλακη από δίπλα και κατέληξαν εκεί.
Ο συγκεκριμμένος, μας είχαν πει στο μάθημα, ήταν ένας πολύ καλός δόγης. Δεν ξέρω πως κατέληξε μα ςξέρω ότι αυτος ο πίνακας με ησυχάζει. Θα ήθελα να τον εκτυπώσω και να τον έχω απέναντί μου στο νέο μου σπίτι, όταν το βρω.
Α! και κάτι ακόμη: δοκίμασε να κρύψεις με το δάχτυλό σου το μισό πρόσωπο
δες πρώτα το ένα μισό και μετά το άλλο μισό
Δεν είναι σαν να βλέπεις δύο όψεις?
;)
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Evee [όπως καταλαβαίνεις, θα είναι μακρυά η απάντηση!]
Πρώτον, την ταπεινή μου συγνώμη αν φάνηκα "ασεβής/αγενής" μπροστά στον αγαπημένο σου πίνακα όλων των εποχών, επ'ουδενί δεν ήταν αυτή η πρόθεσή μου.
Δεύτερον, η ανάλυση σου του πίνακα αυτού είναι *καταπληκτική*, και να μην σχολίαζες ότι είναι ο αγαπημένος σου, από τις λέξεις και μόνο, φαίνεται.
Τρίτον, χαίρομαι γιατί επιτέλους "κατάλαβα" ένα πορτραίτο. Θα σου φανεί παράξενο, αλλά σχεδόν ποτέ δεν προσέχω ποιός/τι ήτο/γιατί ήτο από αυτούς που απεικονίζονται στα πορτραίτα θεωρώντας ότι η ματαιοδοξία τους και μόνο τους έβαλε μπροστά στο μάτι του καλλιτέχνη, και προσέχω μόνο την δουλειά του καλλιτέχνη ως τέχνη. Η εξήγησή σου όμως ήταν τόσο καταπληκτική, όσο και η εξήγηση του Arturo Perez-Reverte στο "Ο Πίνακας Της Φλάνδρας" το οποίο συστήνω ανεπιφύλακτα προς ανάγνωση και τέρψη.
Και τέταρτον, μπορώ να υποσχεθώ ένα πόστερ του εν λόγω πίνακα για το γραφείο σου ως εξιλέωση; θα πάμε που θα πάμε ως το Λονδίνο!
:)
ΝΑΙ ΝΑΙΙΙ!!!
Δέχομαι πάσης φύσεως δώρα
Γενικά μου αρέσει να μου στέλνουν πράγματα. Είναι η μεγάλη μου χαρά. Αλλά μη ξοδεύεσαι. Πάρε κανένα συνολάκι και άστα αυτά.
Άμα βρω σπίτι ποτέ(δεν επεκτείνομαι) θα το σκανάρω σε τρελή ανάλυση και θα το εκτυπώσω super κυριλέ (ίσως και σε καμβά.. πλάκα θα είχε)
Απίθανο!
Μπορείς και από τώρα να το κάνεις αυτό!! Να το εκτυπώσεις πάνω σε ύφασμα [σαν καμβάς δηλαδή!] σε μέγεθος αφίσας ή όσο μεγάλο το ονειρεύεσαι!! Το εργοστάσιο που μπορεί να το φτιάξει αυτό το απίστευτο πράγμα, υφασματοτυπία μάλλον θα λέγεται, το έχει φίλος καλός... αν και νομίζω ότι η χρέωση είναι τόση όσο και για νορμάλ ποστέρ από τον εκτυπωτη.
Χμ.
Ιδέα.
Κύρος Γρανάζης.
Ποιόν μήνα έχεις γενέθλιά είπαμε;
:)
α. δεν είναι τίποτα δύσκολο η εκτύπωση πάνω σε καμβά. Τα μεγάλα φωτοτυπάδικα έχουν συνήθως μηχάνημα τέτοιο.
β. δεν είναι ο καλύτερός μου πίνακας ever (μου τη σπάει αυτή η μοναδικότητα: "ο καλύτερος πίνακας"), είναι όμως ένας από τους πιο αγαπημένους.
γ. από τα house hunting series: συνεννόηση με γιαγιά που δείχνει να τα έχει ψιλοχαμένα για να δω το σπίτι που νοικιάζει. Υποτίθεται πως είναι 41τμ και στον α όροφο. Αφού κανονίζουμε την ώρα, τη ρωτάω διεύθυνση. Εεεε..την ξέχασα λέει. Παύση. Τίποτα. Θέλετε να με πάρετε στο ταδε νούμερο μόλις τη θυμηθείτε? Εεεε, ναι, απαντάει. Φυσικά δεν παίρνει, την παίρνω εγώ μετά και εν τέλει συνεννοούμαστε. Πάω. Από το ισόγειο κατεβαίνουμε(!) με το ασανσέρ. ένα όροφο. Μα δεν είναι στον πρώτο? Λέω. Ναι, απαντά..και μου δείχνει το πινακάκι στα ασανσέρ. Πρώτος λέει και στον α όροφο πρώτος και στο α υπόγειο. Είχε και μπαλκόνι καθόσον το οικόπεδο έχει κλιση και η γιαγιά το έχει για α όροφο. Ήτνα και καμμιά 50αριά μετρα. Χαχαχαχαχα! Ε, δεν μπορώ να θυμώνω πια! Το εχω πάρει ως πλάκα. Ήθελα να'ξερα τι άλλο θα μου τύχει... Είδομεν.
Post a Comment
<< Home