φανταρικό καλωσόρισμα

Στα τέλη αυτής της εβδομάδας επιστρέφει στη βάση του. Ως παρέα ο φαντάρος μου έλειψε. Μα το νέο του κείμενο, περί του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού της ΓΕΚ στο Μεταξουργείο (θα το ξέρετε και από το ΒΗΜAgzazino), μου θυμίζει ότι μου έλειψε και η πένα του (ή το πληκτρολόγιο αν θέλετε).

Λίγοι άνθρωποι έχουν κάτι να πουν, το λένε με οξύτητα, με σαρκασμό και με humor! Συνήθως όταν μιλάνε για κάτι που εμπίπτει στη δουλειά τους, από φόβο να μη φανεί ότι έχουν ελλείψεις, -αγωνιούν μήπως και κάποιος θεωρήσει ότι δεν είναι τόσο καλοί επαγγελματίες διάολε- μιλάνε σαν να έχουν καταπιεί μπαστούνι. Και σαν να απευθύνονται σε αντίστοιχους δυσκοίλιους βεβαίως. Ο blogger ετούτος (που με τιμάει με την παρέα του) δεν είναι από αυτούς. Αν δεν έγραφε από net cafe στις άδειές του θα του ζητούσα να γράφει συχνότερα, να γίνει ακόμα πιο οξύς (κρίνε, σε παίρνει, δεν το κάνουν και πολλοί άλλωστε) και να φροντίσει να είναι πάντα ευανάγνωστος από όλους. Ειδήμονες και μη.

Εν αναμονή λοιπόν, καλώς να ορίσεις. :)