2006: time to say goodbye

Ένας υπέροχος, γεμάτος από ζωή, χρόνος.

Λίγο πριν φύγει ένα βιντεάκι από ένα θέαμα που 6 (λάθος, 7) χρόνια μετά το θυμάμαι ακόμα. Πρόκειται για μια από τις πιο δυνατές σκηνές που έχω δει. Είναι ο χορός στον πάγο των πατινέρ Marina Anissina και Gwendal Peizerat. Ελεύθερο πρόγραμμα του ζευγαριού που κέρδισε το αργυρό μετάλλιο για τη Γαλλία στο Πανευρωπαικό του 1998, πάνω στο τραγούδι "time to say goodbye" των Andrea Boccelli και Sarah Brightman. To ντουέτο έχει κερδίσει και άλλα μετάλλια πριν και μετά, αλλά εκείνο το βράδυ που τους παρακολούθησα για πρώτη φορά στη ζωή μου, έμεινα στήλη άλατος. Δεν μπορούσα να κινηθώ από τη θέση μου. Καθόλου. ήθελα να το ξαναδώ. Ξανά και ξανά. Αυτό εγώ το λέω τέχνη.

Η κίνηση είναι εξαιρετική, η χορογραφία πρωτότυπη και τολμηρή (δεν έχω ξαναδεί κάτι ανάλογο), τα κουστούμια και τα μαλλιά των χορευτών το ίδιο. Η Αnissina με μια μεταλλική ολόσωμη φόρμα και ένα κόκκινο χείμαρρο μαλλιών, ο Peizerat με μαύρα και ξανθά μαλλιά να ανεμίζουν. Η χορογραφία όμως... όταν λέω τολμηρή αναφέρομαι όχι μόνο στο ερωτικό της υπόθεσης, μα και στο γεγονός ότι οι δυο πατινέρ, άντρας και γυναίκα, χορεύουν ισότιμα, ανεξαρτήτως των κλισέ του φύλου τους όπως γίνεται συνήθως στον χορό στον πάγο. Με αποκορύφωμα όταν η Αnissina σηκώνει τον Peizerat που τυλίγεται γύρω της και αυτή ανταποδίδει. Τι πιο ερωτικό? Και πως να μη μου μείνει χαραγμένη αυτή η χορογραφία στο νου? Οι άνθρωποι αυτοί χορεύουν την τρυφερότητα, το πάθος, την τρέλα, τον αισθησιασμό, την παρόρμηση, την εξάρτηση, τη συντροφικότητα, τη δυναμικότητα, τη χαρά, την απόγνωση, τη λύπη του έρωτα. Και τη μεταδίδουν. Ακόμη και σε αυτή τη version που ακολουθεί και είναι η δεύτερη φορά που βγαίνουν στον πάγο για να χορέψουν, αφού έχει βγει η βαθμολογία τους.



Ευχές για ένα γεμάτο 2007 λοιπόν!