50778 - foreplay

-συνέχεια από εδώ-

Αν θυμάμαι καλά ήταν δυο χρόνια πριν. Αρχές του 2005 μου το είχε σκάσει το παραμύθι η Λ. Γάτα, που πάει και τα μαθαίνει ένας θεός ξέρει. Θα γίνει αρχιτεκτονικός διαγωνισμός για το νέο δημαρχείο Ιωαννίνων, δεν είναι και γαμώ τα θέματα?

Σημείωσις: Η Λ είναι φίλη, συμφοιτήτρια μου από τη σχολή και συνεργάτιδα τόσο στη σχολή(επικές συνεργασίες – επικές βαθμολογίες- επικοί καβγάδες- επικές επανασυνδέσεις: μια ωραία πορεία) όσο και μετά (βλ την βραβευθείσα πρότασή μας στον διαγωνισμό των γραφείων του πασόque).

Ηπειρώτισσες στην καταγωγή και οι δυο, με καλές συνεργασίες στο παρελθόν και με μια δίψα για να δοκιμαστούμε σε αυτό που για τους πιο πολλούς αρχιτέκτονες είναι ένα όνειρο: ο σχεδιασμός ενός μεγάλου κτιρίου, ενός δημοσίου κτιρίου, που φιλοδοξεί να γίνει το σύμβολο μιας πόλης. Μια μεγάλης πόλης. Να στέκεται εκεί για -ποιος ξέρει πόσα- χρόνια. Ότι αυτή ακριβώς η πόλη σήμαινε κάτι για εμάς ακόμη καλύτερα.

Μια μέρα έπεσε στα χέρια μου τυχαία η ανακοίνωση του θέματος στο δελτίο του ΤΕΕ, ένα εβδομαδιαίο περιοδικό που στέλνεται σε όλους τους μηχανικούς και μέσα περιέχει από νομοθεσίες και αναγγελίες συνεδρίων, μέχρι αγγελίες εργασίας, ανακοινώσεις διαγωνισμών, δημοπρατήσεων κλπκλπ. Άνοιξη ήταν. Το παράτησα αμέσως. «Που πας να τρέξεις με τα άλογα κούρσας τώρα ο ψάρακλας». Άλογα κούρσας = τα μεγάλα αρχιτεκτονικά γραφεία ή τα γραφεία καθηγητών που θα έπαιρναν standard μέρος σε κάτι τέτοιο. Ιδίως τώρα που η αγορά μετά τους Ολυμπιακούς είχε βαλτώσει από μεγάλα projects. Έκλεισα το περιοδικό. Λίγες μέρες μετά, σε άλλο τεύχος: άκυρος ο διαγωνισμός. Κάποια τυπική μαλακία είχαν ξεχάσει λέει και θα τον ξανα-ανακοινώνανε κάποια στιγμή μετά. Τι ξενέρωμα ρε παιδί μου το δημόσιο!


Το υπάρχον κτίριο του Δημαρχείου Ιωαννίνων έργο κατά άλλους του Αριστοτέλη Ζάχου(έτσι ήξερα) και κατά άλλους του Ζουμπουλίδη(έτσι διαβάζω), χτισμένο το 1936, στέγαζε αρχικά την Εθνική Τράπεζα. Στο μέλλον εκεί θα μείνει η αίθουσα συνεδριάσεων του δημοτικού συμβουλίου.

Η υπόλοιπη επαγγελματική ζωή κύλαγε όπως αναμενόταν. Τον Μάιο έπιασα την πρώτη μου δουλειά σε ένα τρισβαρετό αρχιτεκτονικό γραφείο που έκανε τράπεζες. Εσωτερικά δηλαδή. Κοψοφλέβια κατάσταση. Τόσο το αντικείμενο, όσο και οι συνάδελφοι, Παραδομένοι στη μιζέρια. Μεγαλύτεροί μου, με παράπονο που δεν κατάφεραν ως τώρα να κάνουν κάτι καλύτερο. Τους έλεγα να δοκιμάσουν αυτό, εκείνο το άλλο και έπαιρνα ως απάντηση «έλα μωρέ», τους έλεγα τα δικά μου όνειρα και η απάντηση ήταν «καινούργια είσαι – θα προσγειωθείς». Μου ερχόταν να ξεράσω. Γιατί εγώ ήμουν πιο προσγειωμένη από αυτούς. Και γιατί αυτοί ήταν πολύ κάτω από το έδαφος και δεν το είχαν καταλάβει. Βάλτος. Ακίνητος. Πήρα την απόφαση να φύγω as soon as possible. Είμαι ξεροκέφαλη. Να και κάτι που το πείσμα εύχομαι να μου βγει σε καλό. Δυστυχώς όμως έφτανε το καλοκαίρι και οι δουλειές ήταν λίγες. Θα έμενα εκεί μέχρι νεωτέρας.

Το καλοκαίρι ήρθε και έφυγε.

Το ψιλοξέχασα και το δημαρχείο. Που και που μου ερχόταν στο μυαλό. Το καλοκαίρι εκείνο ανέβηκα στο χωριό μας λίγο έξω από τα Γιάννενα. Το χωριό αυτό για εμένα είναι πολλά. Και η Ήπειρος επίσης. Για την ψυχή μου εννοώ. Κάτι όλο αυτό ,κάτι αυτά που έβλεπα στο γραφείο, κάτι το αγύριστο κεφάλι μου -> τα πήρα. Αι σιχτίρ. Αποφάσισα ότι το θέμα θα το κάνω. Ακούγεται λίγο Κοέλιο φάση ,αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ να το αφήσω να περάσει έτσι μέσα από τα δάχτυλά μου. Και δεν ήθελα να «συμμετέχω» σε ομάδα κάποιου άλλου αρχιτέκτονα που θα έπαιρνε μέρος, να μου αναθέσει ένα-δυο σχεδιάκια να κάνω στο τέλος για την παρουσίαση. Ήθελα να το έχω πιάσει εγώ από το μηδέν. Να φάω το πακέτο μαζί με όποιον άλλο το έκανα. Να αναγκαστώ να αναμετρηθώ με την έλλειψη εμπειρίας και γνώσεών μου και να μάθω. Να έχω όλη την εμπειρία. Μα δεν προσδοκούσα τίποτα. Ούτε να καταφέρω να το παραδώσω. Άπιαστο όνειρο. Οι διαγωνισμοί αυτοί έχουν τόση τυπικούρα και τόση νομοθεσία που μου φαινόταν βουνό. Και τόσο τρελή δουλειά, τόσο ΤΡΕΛΗ ΤΡΕΛΗ δουλειά που ότι και να πω είναι λίγο αν δεν το έχει δει κάποιος. Δουλειά έτσι, στον αέρα χωρίς να ξέρεις προφανώς αν θα κερδίσεις τίποτα ή να θα πας σπίτι σου όπως ήρθες. Οπότε φιλοδοξούσα απλά και μόνο να αρπάξω την ευκαιρία αναμετρηθώ με το grande θέμα μπροστά μου. Είτε μόνη, είτε με όποιον γούσταρε. Με τον ένα και μοναδικό όρο: ότι θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ. Μισές λύσεις δεν ήθελα. Είμαι τελειομανής. Και ανταγωνιστική. Και να πάνε να πηδηχτούνε όλοι.

Τέλος Σεπτέμβρη νέα ανακοίνωση του διαγωνισμού στο δελτίο του ΤΕΕ. Ο κύβος ερρίφθη. Το deadline ήταν σε 5 μήνες: 20 Φλεβάρη. Έξαψη. Και Τηλέφωνα.

Μίλησα με τη Λ. Δεν προλάβαινε να το κάνει. Δεν ήθελε ίσως. Τσαντίστηκα λίγο. Και απογοητεύτηκα. Ξαναπείσμωσα. Δεν φανταζόμουν ευτυχώς το πόσες φορές θα χρειαζόταν να επιστρατεύσω το πείσμα μου ως το τέλος. Έψαξα άλλους φίλους. Οι μισοί διασκορπισμένοι σε master ανά την υφήλιο, οι άλλοι μισοί να δουλεύουν εδώ και να έχουν πήξει μεν, αλλά να μην μπορούν να δεσμευτούν να δουλεύουν εκτός της σταθερής δουλειάς για τόσο καιρό. Κουραστικό. Λογικό.

Με τη Β κάναμε παρέα από τη σχολή, μα θέμα μαζί δεν είχαμε κάνει ποτέ. Δέχθηκε αμέσως. Με χαρά. ΟΚ. Είμαστε δυο. Συνήθως όμως για θέματα τέτοια μαζεύονται καμιά 5άδα αρχιτέκτονες. Brainstorming. Έστω ένα τρίτο μέλος για την ισορροπία. Η κοινή φίλη Κ στο μυαλό. Εξαιρετική αρχιτέκτονας, δυναμική, με άποψη, άνθρωπος που στηρίζεσαι πάνω της για δουλειά, ό,τι έπρεπε. Εκτός από μια μικρή δυσκολία.
Η Κ θα θέλει?
Η Κ ζει στη Βαρκελώνη ρε συ!
Θα ήταν ιδανική αλλά πως θα συνεννοούμαστε διευρωπαικώς? Καλό το internet αλλά για δουλειές όπως η δική μας δεν πολυβοηθάει δυστυχώς…
Από την άλλη άκρη του τηλεφώνου η Κ είναι ξετρελαμένη. Της δίνουμε χρόνο να το σκεφτεί. Παίρνει πίσω. Ναι. Θέλει. Προτείνει τους όρους της: Θα έρθει να πάμε όλες μαζί στα Γιάννενα να δούμε το χώρο της ανέγερσης του μελλοντικού δημαρχείου, θα ασχοληθεί πιο πολύ με τις υπαίθριες διαμορφώσεις αφού έκανε master πάνω σε landscape architecture και αυτό μπορεί να δουλευτεί και ανεξάρτητα από όλα τα άλλα, θα μας λέει τη γνώμη της όταν κολλάμε εμείς οι δυο στα υπόλοιπα και θα έρθει να βοηθήσει 20 μέρες στην τελική παρουσίαση . Συμφωνούμε - έκλεισε.

Θέλαμε και έναν πολιτικό μηχανικό και ένα μηχανολόγο να μας δίνουν συμβουλές μη κάνουμε καμιά μαλακία και δεν στέκει το υποθετικό μελλοντικό οικοδόμημα. Βρέθηκαν και αυτοί. Κλείσαμε.

Η διανομή ρόλων είχε ως εξής:
Ο Κ πολιτικός μηχανικός, ο Λ ο μηχανολόγος, η Β και εγώ στα αρχιτεκτονικά με μπαλαντέρ την Κ, η οποία αναλαμβάνει και τα υπαίθρια.

Μειονεκτήματα?
Η αρχιτεκτονική ομάδα ολιγομελής, με δουλειές 8ώρου 5 days a week, χωρίς πρότερη εργασιακή εμπειρία σε άλλο θέμα τέτοιο σαν υπάλληλοι, χωρίς να έχουμε ξανακληθεί να χειριστούμε τέτοιο γιγάντιο project(5 στρέμματα μόνο το εμβαδό του κτιρίου και ένα υπόγειο parking για 250 νοματαίους...χώρια το αναποδιασμένο οικόπεδο), χωρίς στοιχειώδεις γνώσεις ΓΟΚ (η νομοθεσία: Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός), χωρίς ένα χώρο συνάντησης για να δουλέψουμε, χωρίς γραφεία, χωρίς καρέκλες, φωτισμό, plotter τίποτα. Τα μέλη δε έμεναν αντιδιαμετρικά αντίθετα στην Αθήνα, εγώ Βριλήσσια ενώ η Β Νέα Σμύρνη, εγώ με ένα laptop 2 ετών και ένα έγχρωμο printer A4, η Β με ένα πανάρχαιο desktop υπολογιστή που σερνόταν χωρίς internet και χωρίς printer. Eγώ είχα και αυτοκίνητο, η Β με τη συγκοινωνία. Ξανθόπουλος. Που πηγαίναμε ένας θεός ξέρει.

Πλεονεκτήματα?
Δεν είχαμε τίποτε να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε. Ήμασταν άγνωστες. Κανείς δεν μας ήξερε και δεν μας υπολόγιζε. Κανείς δεν περίμενε από εμάς τίποτα και ούτε εμείς από τον εαυτό μας. Και το πιθανότερο σενάριο να γινόταν (να μην παραδώσουμε), θα είχαμε εξασκηθεί στη νομοθεσία και σε ένα μεγάλο κτιριακό θέμα. Σε κανένα γραφείο δεν σου δίνουν το χρόνο να μάθεις κάτι που δεν ξέρεις. Κάνεις μόνο ότι ξέρεις καλά άρα μαθηματικά δεν εξελίσσεσαι ποτέ -> πίπες.
Εμείς δουλεύαμε για τον εαυτό μας. Δεν ήμασταν υπάλληλοι. Δουλεύαμε για εμάς. Με πάθος. Κανένας υπάλληλος δεν δουλεύει ξένο θέμα έτσι. Επίσης εμείς θα δουλεύαμε part time 5 μήνες. Ένα γραφείο άντε να αφιερώσει στην καλύτερη 1 μήνα με 2 άτομα στην αρχή και 5 στο τέλος για την παράδοση. They cannt afford οικονομικά κάτι άλλο για ένα θέμα που δεν είναι σίγουροι πως θα κερδίσουν. Μεν έχουν εμπειρία. Ε, εμείς είχαμε διάθεση να την αποκτήσουμε, χρόνο και πείσμα.

Βάλαμε πρώτη.
Επιστρατεύτηκε το υπόγειο του σπιτιού μας. Για να ξαλεγράρουμε λέγαμε με τη Β πως όλες οι μεγάλες ιδέες ξεκίνησαν από ένα υπόγειο. Και το ΙΚΕΑ για την απαραίτητη επίπλωση. Κατέβασα στο μπουντρούμι και ένα μικρό στερεοφωνικό, cd, κάτι φωτιστικά από τον καιρό του Πάγκαλου και τα απαραίτητα τασάκια. Εν τω μεταξύ βρήκα και νέα δουλειά. Θα άρχιζα Νοέμβρη. Αμέσως μετά το ταξίδι που θα πηγαίναμε οι ενδιαφερόμενες στα Γιάννενα. Μάζεψα και πολλούς φίλους να περάσουμε ένα όμορφο 4ήμερο. Να ξεκινήσει το εγχείρημα με καλή παρέα, ωραίες στιγμές και καλή διάθεση. Μια ωραία δυναμική αρχή. Ένα kickstart.

Nτυθήκαμε, στολιστίκαμε, πήραμε φαγητά, χάρτες, φωτογραφικές μηχανές, κέφι, σχέδια, χαρτιά και μολύβια για σκίτσα και φύγαμε για το ταξίδι. Οχτώ άτομα θα ήταν η παρέα.

Λύσαμε χειρόφρενο.