το χάσιμο και οι κύκνοι

Από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων και μετά, έχω βυθιστεί σε μια περίεργη κατάσταση. Κοιμάμαι με τις ώρες, νιώθω μια κούραση που τώρα βρίσκει χώρο και βγαίνει, λήθη λέμε, ύπνος ατελείωτος. Σαν να μην κατάφερα να ξεκουραστώ ποτέ από τότε που παραδώσαμε.

Θα τα γράψω αναλυτικά τα του διαγωνισμού μα όχι τώρα. Δεν μπορώ να συγκεντρώσω το μυαλό μου.

Για την ώρα θέλω να καταγγείλω το κλασσικό μπαλέτο. Νομίζω ότι βρήκα την επαγγελματική ομάδα που με κουράζει περισσότερο και από τους ηθοποιούς. Παρατηρώ ότι και οι δυο έχουν να κάνουν με το θέαμα.

παρένθεση: Γιατί με κουράζουν οι ηθοποιοί: Γιατί η φύση της δουλειάς τους είναι να είναι σχιζοφρενείς, ανασφαλείς και νάρκισσοι. Έχω παρατηρήσει δε ότι σε πρόβες συνήθως ρωτάνε "ήμουνα καλός?" και όχι "ήταν καλή η παράσταση?"... Δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι είναι ομαδική δουλειά? Τι να πω? Το διασταύρωσα αυτό και με την συνάδελφο Ε. που κάνει σκηνικά + κουστούμια σε κοντινό ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. every now and then. Παρεπιπτώντως να σημειώσω ότι δεν είχα αυτή την άποψη πάντα. Με τον κόσμο του θεάτρου είχα μια μικρή σχέση από πιτσιρίκι. Ο παππούς μου είχε μια περίοδο το μπαρ στο Θέατρο Τέχνης, εγώ δεν πήγαινα σχολείο και με έπαιρνε μαζί για παρέα. Πρόβες, πρεμιέρες, παραστάσεις, εγώ παρούσα. Έπαιζα συνήθως στα σκαλιά της εισόδου το γνωστό χοροπηδηχτό παιχνίδι, έμπαινα στην αίθουσα να "χαζέψω", άλλαζα θέσεις για να δω το έργο από κάθε δυνατή οπτική γωνία, ο Κουν με έδιωχνε γιατί έκανα φασαρία, οπότε μετά ρούφαγα πορτοκαλάδες μπλε μαζί με τις καθαρίστριες απέξω, γνώριζα και όσους έπαιρναν μέρος στην παράσταση... καλή φάση δηλαδή. Μου άρεσε. Άσε που μου άρεσε που όλοι εκεί κάναν κάτι που μου θύμιζε παιχνίδι. Τεσπά, είχα πάει και στη θεατρική ομάδα του ΕΜΠ, έκανα και παρέα με ηθοποιούς για κάτι φεγγάρια... με καλές προθέσεις ξεκίνησα δηλαδή.

Anyway, αυτά μέχρι χτες το βράδυ. Η μητέρα μου είχε κλείσει από καιρό να πάμε στο Μέγαρο Μουσικής να δούμε το μπαλέτο "η Λίμνη των Κύκνων". Τι να πω? Μάλλον έχω ξεπεράσει το στάδιο αυτό. Δεν εξηγείται αλλιώς. Κάποτε θα πέταγα τη σκούφια μου για τη μουσική αυτή και το μπαλέτο εν γένει. Μικρή είχα φαγωθεί να κάνω μπαλέτο αλλά δεν με άφησαν για οικονομικούς λόγους κυρίως. Αλλά όπως δείχνουν όλα αυτό το στάδιο το έχω ξεπεράσει. Βάλε και τη θητεία μου ως θεατής σε σύγχρονα έργα (με το 2 το πιο σύγχρονο)... χτες ξενέρωσα υπερβολικά με την "χάααααρη" και την "κομψόοοοοτητα" των κύκνων. Ξέρω ότι είναι άλλο πράγμα το κλασσικό μπαλέτο, αλλά μου φαίνεται δήθεν.


παρένθεση β: Μπαλέτο είχα ξαναδεί πριν 2 χρόνια στο Λονδίνο τη Gigele(αν θυμάμαι καλά) στο Covent Garden. Εκεί βαρέθηκα διότι ούτε την ιστορία ήξερα (γιατί να πρέπει να την ξέρεις δεν καταλαβαίνω), ούτε η μουσική μου πολυάρεσε, οπότε μου έμενε το εκφραστικό μέσο του χορού που ήταν ΟΚ. Μου αρέσουν όμως οι όπερες. Όπερες έχω δει 6-7 και μου αρέσαν πολύ.

Οι χτεσινοί κύκνοι με γέμισαν ερωτήματα:
- γιατί ο πρίγκιψ δεν είχε πατέρα? έχει πεθάνει και τώρα του είπαν να βρει νύφη ξαφνικά? Και γιατί η μητέρα του δεν δείχνει ίχνος πένθους? πρόκειται για μητριαρχικό βασίλειο? σεναριακό gap (σεναριακά gaps υπήρχαν και άλλα μα δεν θα τα πω εδώ γιατί το post δεν θα έχει τέλος )
- ο πρίγκιψ ήτο μαλάκας και ερωτεύτηκε τον λευκό κύκνο Οντέτ σε dt?
- γιατί ο μαύρος κύκνος Οντίλ, κόρη του μάγου, αφού μάγεψε τον πρίγκιπα και ο λεγάμενος της πρότεινε με ένα μπουκέτο να τον παντρευτεί του πέταξε την ανθοδέσμη κατάμουτρα και έφυγε? Τζάμπα τα ματζούνια?

Tο χειρότερο όμως ήταν οι χορευτές. Ήταν οι πρώτοι χορευτές των μπαλέτων Μπολσόι, εξαιρετικοί χορευτές μεν(Μαρία Αλεξάντροβα κανονικά, Άννα Αντονίτσεβα χτες και Σεργκέι Φιλίν), αλλά έκαναν κάτι που το βρίσκω αντιδεοντολογικό και αδιανόητο δε. Γιατί ρε παιδιά, αφού το μόνο εκφραστικό σας μέσο είναι ο χορός και κάτι χειρονομίες, και με αυτά προσπαθείτε να μας κάνετε immerse στην ιστορία, να μας μεταδώσετε το feeling κλπκλπ, κάθε 4 λεπτά που τελείωνε ένα pas de deux ή de treux(όταν χορεύουν δυο ή τρεις μεταξύ τους), βγαίνατε μπροστά στην σκηνή για να υποκλιθείτε μια και δυο φορές? Είναι αυτό κομμάτι της ιστορίας? Θεέ και κύριε! Και καλά οι άλλοι απέναντι χειροκροτούν, εσύ δηλαδή λες "μέχρι πριν 1 sec ήμουν η Οντέτ, τώρα είμαι η τάδε και χειροκροτήστε με" και μετά από 1 sec, επιστρέφεις πίσω σε εκείνους τους ταλαίπωρους της μάζας και -τσουπ!- πάμε πάλι από όπου το αφήσαμε? Έλεος! Μου φάνηκε απίστευτη καγκουριά. Και τι τρελός εγωισμός! Βγείτε παιδιά στο τέλος να σας αποθεώσουμε... μα μη με ξενερώνετε.. είναι σαν να τραγουδάτε στο 28χλμ της εθνικής, φωναζει ο άλλος από κάτω "είσαι ηγέτης" (εδώ το αντίστοιχο είναι bravo και brava) και εσύ λες "αφιερωμένο στον τάδε" κλείνοντας το μάτι και πετώντας πίσω το γαρύφαλο... τι να πω?

Μου άρεσαν πάντως οι σχηματισμοί των κύκνων όταν χόρευαν όλοι μαζί. Χορογραφικά μπορείς να δείξεις πολύ εντυπωσιακά πράγματα στηριζόμενος μόνο και μόνο στη γεωμετρία των 24 σωμάτων να κάνουν όλα την ίδια κίνηση, να χορεύουν σε κύκλους, διαγωνίους κλπκλπ... Και άσχετοι να είναι δηλαδή. Μα εδώ υπήρξε και αρμονία.

Tεσπά, η μουσική του Tchaikovsky είναι πάντως όλα τα λεφτά στη "Λίμνη των Κύκνων" και αν είχα ακόμη λόξα με το stiffness του κλασικού χορού ή αν ήμουν πολύ πιο μικρή, θα μπορούσα ακόμα να τσιμπήσω με το παραμύθι και να είμαι πανευτυχής με το χθεσινό θέαμα. Πάντως σαν αλλαγή ήταν ΟΚ.