αφορισμοί #3

Το χαρακτηριστικό που δεν παλεύεται είναι η βλακεία. Το χαρακτηριστικό όμως που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η αχαριστία, η αγνωμοσύνη και η αδικία. Κυρίως όταν υπάρχουν περιπτώσεις δεν κοστίζει τίποτα, ούτε σε χρήμα ούτε σε χρόνο να είσαι δίκαιος. Να τους έχεις όλους ικανοποιημένους.

Ειδικά όταν ο αδικημένος της υπόθεσης είναι η γράφουσα. Και είμαι τόσο ηλίθια ώρες ώρες, που αν με έχεις ειδοποιήσει ότι σκέφτεσαι να με "ρίξεις" με κάποιον τρόπο, μπορεί και να πω "ΟΚ,no prob". Μα όταν τα μαθαίνω όλα κατόπιν εορτής, όταν καταλαβαίνω ότι τόσο καιρό έκρυβες τα κρίσιμα λόγια κάτω από το χαλί, τα παίρνω στο κρανίο και κρύψου να μη βρεθείς μπροστά μου.

Με τσαντίζουν αυτά που δεν κάνω εγώ ποτέ, παλιά ιστορία. Προσωπικά, προτιμώ να δίνω παραπάνω πράγματα σε ανθρώπους για να είναι όλα εντάξει, παρά λιγότερα. Πόσο δε, το να μη δίνω τίποτα. Και να το μαθαίνει ο άλλος όταν πια δεν διορθώνεται τίποτα.

Κλείνοντας, εύχομαι από βάθος καρδίας οι φέροντες τα ανωτέρω χαρακτηριστικά να τύχουν της ίδιας τύχης με αυτή που μου επιφύλασσαν: να παίρνουν πάντα λιγότερα από όσα αξίζουν (γιατί κάποιο καλό θα έχουν και αυτοί οι μπαστουνόβλαχοι, δεν γίνεται).

Αυτό είναι το χειρότερό μου.

Μπορεί να το μετανιώσω μετά, αλλά δεν μπορώ τους φιδισμούς: Τα πήρα.

υγ: η φωτό, όπως σε όλα αυτά τα posts, από τον αγαπητό Βanksy