the splendid butterfly cheesecake

Πλάκα πλάκα μου πήρε μια εβδομάδα να γράψω ένα post που ήθελα να γράψω από την επόμενη μέρα.

Γιορτή της Μουσικής, Παρασκευή 22 Ιουνίου, λίγο πριν την Πλατεία Κλαυθμώνος

Χτύπησε το κουδούνι. Ο γνωστός blogger μπήκε φουριόζος. Να πάρουμε μπύρες. Κρύες. Καλά, βάλε κάτι να πιείς, έρχεται και ο Δ. και πάμε. Είσαι στολισμένη βλέπω! Δεν θα τα λερώσεις? Noμίζεις πως θα κάτσω και καθόλου? Γιορτή δεν έχουμε άλλωστε?

Η βραδιά ήταν ζεστή, εγώ στολισμένη σαν να πήγαινα σε γιορτή και βιαστική μην αρχίσουν οι Κόρε Ύδρο και χάσω καμμιά νότα, ο Σ. χαρούμενος που θα άκουγε τους Μatisse και εν αναμονή για τους Κ.Y. που του τα έχω ζαλίσει, ο Δ. χαρούμενος με την όλη φάση και εν αναμονή για όποιον ασχολείται με νότες γενικώς και εδικώς.

Τα μάρμαρα στην Πανεπιστημίου έβραζαν. Ευτυχώς όχι και οι 5 μπύρες και τα 4 νερά του περιπτέρου. Όχι για τα επόμενα 100 βήματα δηλαδή. Τα 5 λεπτά μέχρι να φτάσουμε στην Κλαυθμώνως ήταν γεμάτα προσμονή. Και χαρά. Και αλλοπρόσαλες ατάκες. Της υπογράφουσας.

Όλη η βραδιά ξεκίνησε με το που ανακοίνωσα ότι κρίμα μεν, δεν πήρα cheesecake δε. O Σ. με κοίταξε απορημένος. Cheesecake? Ναι. Δεν σου έχω πει για το cheesecake?

flashback

Πριν μερικούς μήνες, μετά το εξαιρετικό live των Κόρε Ύδρο στο gagarin, είχα κάτσει μέχρι το τέλος στην πλατεία και τρωγόμουν με τα ρούχα μου. Ήθελα να πω ένα μπράβο στο συγκρότημα, αλλά αφενός ντρεπόμουν, αφετέρου μου φαινόταν λίγο τυπικό. Σκεφτόμουν ότι σε ανθρώπους που σε έχουν κάνει να νιώσεις μια αδιόρατη πνευματική συγγένεια μαζί τους, τι σκατά μπορείς να πεις για να μεταδώσεις το ευχαριστώ σου? Τα μπράβο, συγχαρητήρια, παίξατε πολύ καλά, μου φάνηκαν πολύ τυπικά, έως και βαρετά. Σε μοναδικούς ανθρώπους ήθελα να πω κάτι μοναδικό. Ή με μοναδικό τρόπο. Τα έφερα από εδώ, τα έφερα από εκεί, κρύωσε το πράγμα, φύγαμε. Το live ήταν Πέμπτη νομίζω. Τις επόμενες 3 μέρες αυτή η ιδέα μου τριβέλιζε το κεφάλι.

Κυριακή μεσημέρι, είμαι στο μετρό. Πάω να φάω στους γονείς μου, στο τέρμα της μπλε γραμμής. Στα αυτιά παίζουν οι Κόρε και το iPod αποφασίζει να ξεμείνει από μπαταρία λίγο μετά τον Ευαγγελισμό. Με την πλάτη στην πόρτα και το βλέμμα πότε στο πάτωμα και πότε στο κενό των απέναντι ματιών, βρίζω την τύχη μου. Χτυπάει το κινητό. Ο Δ. Δεν καλοακούω. Πιάνω ότι είναι στο evergreen και –μάντεψε!- μπήκαν μέσα οι Κ.Υ! Το σήμα πότε χάνεται και πότε βρίσκεται. Το δε στόμα μου έχει μείνει στο πάτωμα. Σκέψεις αστραπιαίες: αν κατέβω στην επομένη, πάω στην άλλη αποβάθρα και επιστρέψω Σύνταγμα, αλλάξω τρένο και παώ Πανεπιστήμιο στο evergreen θα τους προλάβω? Οι γονείς που με περιμένουν με τις μπριζόλες? Μπροστά στο διχασμό, μου ήρθε μια ιδέα. Πρότεινα στον Δ. το εξής σαφές: Κάνε Κ ά τ ι.

Παύση.

Τι ... «κάτι»? Ξέρω και εγώ? Κάνε κάτι μοναδικό. Να τους δείξεις ότι μας άρεσαν. Αχ, πες και εμένα σε παρακαλώ όμως. ΟΚ.

Τo sms μετά τα έλεγε όλα. Είχε πάρει ένα κομμάτι cheesecake, βρήκε και ένα χαρτί, έγραψε δυο λόγια, υπέγραψε με τα δυο ονόματα, το έδωσε στη σερβιτόρα με την οδηγία να τους το δώσει, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.



Έτσι άρχισε μια ευχάριστη ανταλλαγή emails ανάμεσα σε εμένα και στους Κ.Υ. γεμάτη εκπλήξεις. Είχα πει ότι την επόμενη φορά που θα τους έβλεπα θα έφερνα και cheesecake. Λόγω περισσής δουλειάς και έλλειψης ψυγείου στο χώρο της συναυλίας η υπόσχεση ναυάγησε.



fast forward

Ο Σ. είπε πως είναι ωραία ιστορία και προχωρήσαμε (αβάδιστα) προς την πλατεία. Ο κόσμος πολύς. Όταν φτάσαμε έπαιζαν οι My Wet Calvin. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω προς τι η φασαρία. Δεν μου άρεσαν ιδιαίτερα. Και μου φάνηκε πραγματικά άστοχο το περιτύλιγμα: ο ένας φόραγε ένα «σπιτάκι τύπου κουκλοθέατρο» πάνω του και ο άλλος ήταν ντυμένος με μια στολή χρυσόμυγα πλάτη-5th element κεφάλι. Στην αρχή είχε πλάκα. Μετά παρατηρούσες κυρίως αυτό και δεν έκανες focus στη μουσική. Άσε που δεν μπορούσαν να καλοκινηθούν με όλο αυτό το τσίρκο πάνω τους. Μόνο αρχιτέκτονας θα μπορούσε να το σκεφτεί αυτό. Σε λίγο πληροφορήθηκα ότι πράγματι ο ένας από τους δυο της μπάντας είναι συνάδελφος οπότε και το puzzle έδεσε.

Μα τόση ώρα ανυπομονούσα. Από τις μπύρες και την ανυσηχία μου μην μου έρθει καμμιά επιτακτική ανάγκη μετά που θα παίζαν τα παιδιά, πρέπει να πήγα 2-3 φορές τουαλέττα στα απέναντι καταστήματα. Ευτυχώς, ένα μικρό διάλειμμα αργότερα, ανέβηκαν στη σκηνή οι Κόρε Ύδρο. Η ζέστη ήταν αρκετή, ο Παντελής έδειχνε ταλαιπωρημένος και σε αυτά τα δυο δεινά (ή μήπως ένα και το αυτό?) ρίχνω το γεγονός ότι ήτο ξέπνοος. Κατά τα άλλα όλα υπέροχα. Και η μουσική και η ατμόσφαιρα (δεδομένου του mixed κοινού, της λίγης ώρας που θα έπαιζαν και του ανοιχτού χώρου) και το feeling. Μερικοί από κάτω δεν τους ήξεραν και άκουγα διάφορα σχόλια, καλά και κακά. Όλα αυτά τα άκουγα με διαλείψεις, διότι εγώ βασικά κοπανιομόμουν και τραγουδούσα τσίτα. Σε μια φάση ο Σ, που με έβλεπε τόσο χαρούμενη και απορροφημένη, είχε μια περίφημη ιδέα. Nα πήγαινε να πάρει cheesecake? E? Να πήγαινε! Να πήγαινε! Υπέροχο! Αρκούσε να μη χρειάζεται να πάω και εγώ μαζί και χάσω το live. Συμφωνήσαμε. Ο Δ και εγώ προχωρήσαμε λίγο πιο κοντά στη σκηνή για να βλέπουμε καλύτερα.

Η ώρα παιρνούσε και το live ήταν υπέροχο. Νομίζω ήταν στο «Όλες οι μικρές μου λέξεις» που ο Παντελής τραγούδησε μαζί με τον «Μητέρα Φάλαινα Τυφλή». Διασκευή από το «all my little words» των Magnetic Fields. Πρώτη φορά το πρόσεξα τόσο αυτό το τραγούδι και μου άρεσε πολύ. Άκουγα πιο καθαρά τους στίχους δηλαδή. Στο σπίτι μετά άκουσα και το original. Κόλλησα και με τα δυο. Τραγουδάω ένα μίγμα: You are a splendid butterfly / την ομορφιά σου στα φτερά χρωστάς / ....



Ο Σ. δε, ακόμα να φανεί. Σε λίγο τελείωναν και εγώ με το ένα μάτι στη σκηνή, με το άλλο να ψάχνω τον Σ μήπως χάθηκε και να παίρνω τηλέφωνα. Ξαφνικά, ανάμεσα στο πλήθος, ένα κουτί με ένα χέρι από κάτω ερχόταν προς το μέρος μας. Όλοι του έκαναν πλάκα. Ήταν ο κομάντο Σ. Ξαφνικά με έπιασε μια συγκίνηση. Όταν φίλοι κάνουν τέτοιες ευγενικές χειρονομίες για μένα επίσης δεν έχω λόγια. Αντ’αυτού, μόλις μου παρέδωσε το κυτίο στα χέρια, ρώτησα αν έχει κουταλάκια. Με το κουτί στον αέρα, έκανα χώρο για να βγω μπροστά.

Κανένας από τη σκηνή δεν έδειχνε να με έχει πάρει χαμπάρι. Οι διπλανοί μου όμως με κοίταζαν με περιέργεια και ανυπομονησία. Τι είναι αυτό? Ποιος έχει γενέθλια? Θα παίξουμε τουρτοπόλεμο? Θα δείτε.

Με τα πολλά και αφού δεν έφτανα να ακουμπήσω το ταλαίπωρο cheesecake στη σκηνή, με είδε ο γνωστός άγνωστος της Ανούσιας Έντασης που έπαιρνε video μπροστά από τη σκηνή, που του χειρονομούσα με το ένα χέρι σαν τρελή. Σκεφτόμουν πως μπορεί να φοβόταν μήπως πετάξω καμμιά τούρτα σε κανέναν ή μήπως το περιεχόμενο του κουτιού δεν ήταν γλυκό αλλά καμμιά βόμβα. Τι σου κάνει η 9/11 και οι ζωή σε μητροπόλεις. Σε μια κίνηση αντιπερισπασμού, άνοιξα το κουτί να δει το περιεχόμενο και του είπα να το πάρει και να το βάλει στην άκρη της σκηνής, με το συνθηματικό «ξέρουν αυτοί».

Σε λίγο ο Παντελής είδε το cheesecake, εγώ έκανα νόημα από κάτω, πήρε λίγο με τα χέρια και ενώ η μπάντα συνέχισε να παίζει, εγώ οπισθοχώρησα προς τον Δ. και τον Σ. για να συνεχίσω το χόρο και το τραγούδι μαζί τους. Η βραδιά ήταν απλά μοναδική.

Τα υπόλοιπα συγκροτήματα δεν τα παρακολούθησα διεξοδικά οπότε δεν εκφέρω άποψη. Με τους Κόρε Ύδρο τα είπαμε μετά το live. Τους εκτιμώ πολύ, τους νιώθω πολύ κοντά μου και εύχομαι να είναι πάντα κεφάτοι και δυνατοί και να γράψουν έναν υπέροχο νέο δίσκο τώρα που θα μαζευτούν για να τον δουλέψουν.

Με τον Σ. τα είπαμε το βράδυ της επόμενης μέρας. Τότε μάζεψα το μυαλό μου και τα έβαλα σε τάξη.
Είμαι πολύ χαρούμενη που έχω γύρω μου τέτοιους πολύτιμους φίλους.

Μια εβδομάδα μετά, οι μέρες μου είναι γεμάτες από ωραίες αναμνήσεις, τόσο μουσικής όσο και ανθρώπων, που σαν σωστές splendid butterflies βουτάνε στα «cheesecakes» και μου φτιάχνουνε τη διάθεση.

Τι υπέροχη βραδιά!

ps: 1. όλες οι φωτό από το koreydro.gr και το video από τα encores τoυ live του Μαρτίου στο Gagarin 2. για παλαιότερα περί Κ.Υ. εδώ και εδώ