μετά το blog τι?

- a video dress τι άλλο? -


H φίλη μου η Ε. γνωρίζει το ενδιαφέρον μου για ότι έχει να κάνει με augmented περιβάλλοντα (εκεί που μπλέκονται ο εικονικός και ο φυσικός χώρος δηλαδίς) από την εποχή που ο τοτεμικός Rem Koolhaas έχτισε το κατάστημα της Prada στο Μanhattan (how to 1, how to 2) και ο θεός νιουμιντιακός θεωρητικός Lev Manovich εισήγαγε τον όρο.

Μετά τον βομβαρδισμό ορολογίας λοιπόν, ας κινηθώ με χάρη γαζέλας προς το ψητό. Χάρη στην Ε. λοιπόν, ανακάλυψα πρωί πρωί έναν εξαιρετικό τύπο. Τον Moritz Waldemeyer. Και το blog του.

Ο Μοritz δείχνει να είναι τρελή περίπτωση. Και so my type τέλος πάντων. Ο υπότιτλος του site του είναι art, design and engineering. Kαι από ότι φαίνεται έχει λόξα με το να κάνει embed (μετάφραση= εμφυτεύω?) διάφορες hightechιές σε κανονικά φυσικά αντικείμενα.

Από μια περιδιάβαση στη δουλειά του, έχω να πω τα εξής:

1. Ζ-island


θα προσπεράσω εν τάχει την ιντερακτιβική συνδρομή του στην κουζίνα που σχεδίασε η συνάδελφος Zaha, όχι γιατί είναι ανάξια λόγου αλλά επειδή τέτοια πειράματα τα έχουμε ξαναδεί. Στο λιγότερο design τους μεν, αλλά τα έχουμε ξαναδεί. Λυπάμαι που δεν δίνω παραπάνω info εδώ αλλά μια διπλωματική έκανα πάνω σε αυτό, βαριέμαι να κάνω άλλη μια πάνω στα πιο κρίσιμα inks. Ούτως ή άλλως και ο general practionioner καταπιάστηκε με κάτι παρόμοιο στη δική του διπλωματική και τον θεωρώ πιο επιτυχή από εμένα στον συγκεκριμμένο τομέα, από τεχνικής απόψεως τουλάχιστον. :Ρ


2. Θα μπορούσε να λέγεται ledάκια και swarowski.


Στο ίδιο πνεύμα με το ανωτέρω σχόλιο, αλλά σε πιο fun εκδοχή βρίσκεται ο πολυέλαιος (σιγά τον -> καμμία σχέση) του Ron Arad στον οποίο πρόσθεσε λίγο interactivity. Του στέλνεις ένα sms, το λαμβάνει και το δείχνει πάνω στα ledάκια. Παρόμοια παιχνιδάκια με text messaging έχουν ξαναγίνει (σε μια διάσκεψη στο Νταβός θυμάμαι, στο Λονδίνο και στο Birbingham με οθόνες στου δρόμους, στο Βερολίνο κλπ). Δεν θα επεκταθώ για τους ίδιους λόγους με το ανωτέρω σχόλιο. Η διπλωματική μου του master κινήθηκε σε αυτόν ακριβώς τον τομέα μα δυστύχησε να εκτεθεί σε δημόσιο χώρο για λόγους έλλειψης language filtering. Mάλλονο Μoritz ήτο πιο οργανωμένος ή πιο τυχερός. Το θέμα πονάει λοιπόν. Πάρακατω.

γ. Το Kαλύτερο By Far

O Hussein Chalayan είναι ένας νέος σχεδιαστής μόδας. Τουρκοκύπριος τει καταγωγεί και μεγαλωμένος στο Λονδίνο. Ο Ηussein ως πολύ καινοτομικός τύπος που είναι αρέσκεται στο να πειραματίζεται. Σε μια τελευταία κολεξιόν του λοιπόν, αποφάσισε ότι θέλει να δείξει το "φως". Ωραία ως εδώ. Κάλεσε τον Moritz λοιπόν να τον βοηθήσει να φτιάξει μερικά φορέματα που θα "εκπέμπουν" laser. Και οι δυο τους έκαναν ωραία πράγματα...






...ώσπου ο Hussein, ως καθώς πρέπει καλλιτέχνης σκέφτηκε κάτι ακόμη καλύτερο, 15 μέρες πριν την επίδειξη: να φτιάξει δυο φορέματα που θα είναι οθόνες (!) και πάνω τους θα παίζει ένα video. Και ο Waldermeyer πρόλαβε και το έφτιαξε.



-Τέλεια. Θέλω και εγώ ένα. Χωρίς τα καλώδια please και να είναι μαλακό.-





Καταπληκτικό. Πολλαπλές νίκες.
Εφόσον το μήνυμα είναι το "φως" και the medium is the message (ή the massage ότι προτιμάτε), η οθόνη είναι το κατέξοχήν pop μέσο που εκπέμπει φως, το video θεωρείται the next big thing για το internet (κατά wired πάντα αλλά τι "next" δηλαδή, είμαστε ήδη εκεί), τι άλλο θέλει κανείς?

Και φαντάζομαι εγώ τώρα, bloggers του μέλλοντος να κυκλοφορούνε με την οθόνη τους πάνω τους. Με τα κείμενά τους, τις φωτογραφίες τους, τα videos του πάνω τους. Ο παράδεισος της επικοινωνιακής εμμονής, την μανίας της έκθεσης (άντε, και της έκφρασης). Ή τέλος πάντων, αν δεν θες να δείχνεις τον εαυτό σου ή κάτι άλλο που θέλεις να προβάλλεις (αλήθεια, παίζει ο όρος "image rubish"?), το πολύ πολύ να μην σπαταλάς πια χρόνο το πρωί με το ερώτημα "πως να συνδυάσω τα ρούχα μου σήμερα?", αλλά

"φόρτισα το φόρεμα?".

Έτσι είναι η ιστορία.
Ένα ερώτημα έρχεται πάντα να αντικαταστήσει ένα άλλο.

ps: όλες οι φωτό και το video από το site του Moritz