κουνούπι

(το): δίπτερο έντομο, που το τσίμπημά του είναι ιδιαίτερα ενοχλητικό και επικίνδυνο για τον άνθρωπο και τα ζώα, καθώς το θηλυκό απομυζά με την προβοσκίδα του αίμα για να τραφεί, μεταδίδοντας έτσι διάφορες ασθένειες (ελονοσία, κίτρινο πυρετό κτλ.). (έκφρ.) βλέπω κπ. σαν ~, δεν τον υπολογίζω, δεν τον λογαριάζω καθόλου. ΠAP Θα φάει η μύγα* σίδερο και το ~ ατσάλι. κουνουπάκι το YΠOKOP. [μσν. κουνούπι < κουνούπιον < ελνστ. κωνώπιον ([o, o > u, u] από επίδρ. του υπερ. [k], του [n] και του χειλ. [p]) υποκορ. του αρχ. κώνωψ]

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια χώρα μακρινή. Εκεί ζούσε η υπογράφουσα και πολλοί άλλοι. Με κάποιους από αυτούς έκανε παρέα. Μέσα στη γενική παρέα ήταν και η Σ. Τη Σ. την αποκαλούσαμε κουνούπι. Γιατί κουνούπι? Γιατί ήταν εξαιρετικά κοντή και εξαιρετικά αδύνατη, αείμνηστα νευρωτική και μίλαγε συνεχώς. Συνεχώς όμως. Για τον καιρό, τα μαθήματα, την πολιτική, για εσένα, εκείνον, τον άλλο, το τραπέζι, τα μαχαιροπήρουνα, τα βιβλία την αρχιτεκτονική, τα ταξίδια, το οτιδήποτε έσκαγε (ή δεν έσκαγε, no prob) στην παρέα ως αναφορά ή θέμα συζήτησης. Αν δεν υπήρχε αφορμή για να πει το δικό της κανένα πρόβλημα. Μίλαγε μόνη της, υποθέτωντας πως της απαντάμε. Και μάλιστα πως της φέρνουμε αντίρρηση. Ακόμη και εγώ που όταν έχω κέφια μιλάω πολύ μπροστά της ήμουν αόρατη. Η Σ. πήγαινε πέρα δώθε και μίλαγε διαρκώς. Προκαλώντας φυσικά ένα μόνιμο θόρυβο. Ένα βουητό στο background. Ενοχλητικό. Εξ'ού και κουνούπι. Δεν χώνευα το "κουνούπι. Λέγαμε πως πρέπει επειγόντως κάποιος να την πηδήξει να ησυχάσουμε.

Το πρόβλημα είναι ότι ενώ όταν επέστρεψα στα πάτρια νόμιζα πως ξεφορτώθηκα το κουνούπι, από τότε όλο και -τσουπ!: γειά βρε! τι κάνεις εσύ?- επανέρχεται μπροστά μου. Αυτή και η καταπιεσμένη της τάση για κοινωνικοποίηση. Τη μια είναι μια τυχαία συνάντηση, την άλλη αποδεικνύεται παιδική φίλη φίλης μου, την τρίτη στο σινεμά. Φτου και ξαναφτού γαμώ το κέρατό μου, γκαντεμιά. Όταν τη βλέπω ορκίζω τους γνωστούς μου ότι αν ποτέ (χτύπα ξύλο) καταντήσω έτσι (κλιμακτήριος, εγκεφαλικό, κάτι βρε παιδί μου) να με μπουκώνουν στα atarax να βγάζω το σκασμό.

Τελευταία όμως το κακό έγινε διπλό. Εκτός από το αρχικό κουνούπι, που ας πούμε πως καταφέρνω να το αποφεύγω (αν μάθω πως είναι κάπου απλά δεν πατάω το πόδι μου, που να με χρυσώνεις) απέκτησα και μόνιμο pest. Μια νέα κοπέλα στο γραφείο που δουλεύω. Ένα μήνα μετά από εμένα ήρθε. Και από τότε υμνώ τις ωτοασπίδες.

Όλα άρχισαν όπως συνήθως. Φυσιολογικά και τυπικά. Έκανα κάποιες κινήσεις προσέγγισης στο νέο μέλος. Βρήκα τοίχο (μην πω το απόλυτο κενό και φανώ υπερβολική) και συνέχισα απλά ευγενής. Το θέμα είναι πως το νέο μέλος με τον καιρό "λύθηκε". Και -Ω Ι Μ Ε !- απεκάλυψε την αληθινή της φύση! Είναι και αυτή ένα κουνούπι! Λιγότερο νευρόσπαστη ή κοντή από το προηγούμενο περιστατικό, αλλά εξίσου ενοχλητική. Βλέπει πως δουλεύεις, έρχεται και σου ζητάει να της πεις το ζώδιό σου. Της λες πως έχεις δουλειά και συνεχίζει ωσάν να της απάντησες κανονικά. Την επομένη ξανάρχεται, αυτή τη φορά προνοείς να έχεις ακουστικό στο αυτί (σε αυτό που βλέπει αυτή, να ακούς και τι γίνεται τριγύρω), πάει να πάρει χαρτί από το ντουλάπι δίπλα σου και νομίζει ότι οφείλει να σου ανακοινώσει αυτό που κάνει. γειά! Παίρνω ένα χαρτί. Κοιτάς ακάθεκτη την οθόνη σου και συνεχίζεις να δουλεύεις. Σκάει στα γέλια και επιμένει. Ψάχνω το φωτογραφικό χαρτί. Α! το βρήκα. Καλό? Εσύ το αυτόν. Ναι χρυσή μου, θαύμα, μονολογείς από μέσα σου. Συνεχίζει. Βρε να μου κρύβεται! Εεεε! Δεν ακούς εσύ? Εσύ το αυτόν. Δεν τη βλέπεις. Δεν θέλεις να την κοιτάξεις γιατί θα σε αρχίσει στο βομβάρδισμα για κανένα τέταρτο. Μέχρι που σου βάζει το κουτί με τα χαρτιά μπροστά σου και σε ρωτάει αν το κουτί έχει πολλά χαρτιά. Εκεί παίρνω ανάποδες. Δεν βγάζω το ακουστικό, συνεχίζω να κοιτάζω προς το μέρος της οθόνης (που δεν βλέπω) και απαντώ γκεσταπίτικα "μέτρα τα".

Αποφεύγω πια και να την κοιτάζω. Προσποιούμαι πως δεν υπάρχει μπας και τη γλιτώσω από τη φλυαρία της. Δεν μου αρέσει να συμπεριφέρομαι έτσι αλλά ότι άλλη μέθοδο και να έχω δοκιμάσει αυτή βρίσκω την πιο λιγότερο ενοχλητική.

Θόρυβος. Πολύς θόρυβος βρε παιδί μου.