κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 1

Πριν από 2 Σεπτέμβρηδες αγαπημένοι συγγενείς μου ζήτησαν να φτιάξω το σπίτι τους. Η οικογένεια ειχε αγοράσει ένα οικόπεδο και ήθελε ένα άνετο σπίτι για να ζήσουν όλοι μαζί, καθώς και τη δυνατότητα (αφού το επέτρεπε ο συντελεστής δόμησης) να υπάρχει περιθώριο για ένα άλλο, μικρότερο σπίτι δίπλα, στο μέλλον. Η περιοχή καινούργια, κοντά στο αεροδρόμιο και με πράσινο. Θα ήταν το πρώτο σπίτι που θα σχεδίαζα και υπέγραφα all by myself. Ήμουν πολύ χαρούμενη. Κυρίως όταν μου ανακοίνωσαν ορθά κοφτά το brief: θέλουμε κάτι μοναδικό.




Υποθέτω πολλοί θα ψόφαγαν να ακούσουν κάποτε αυτή την ατάκα. Εγώ είχα mixed feelings. Ομολογώ ότι την πρώτη φορά είχα πάει να μιλήσω μαζί τους συγκρατημένη. Συνήθως το να συνεργάζεσαι με σόγια δεν είναι το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει. Όπως για μένα ήταν η πρώτη εμπειρία ολοδική μου, έτσι και αυτοί δεν είχαν παρόμοια εμπειρία χτισίματος ποτέ, δεν ήξεραν καθόλου τι γίνεται σε περιπτώσεις τέτοιες και το χειρότερο: μέχρι τότε, ως αναμενόμενο, θαύμαζαν ότι έβλεπαν γύρω τους. Και αυτό στα Γιάννενα δεν ήταν το καλύτερο. Τουτέστιν ασχεδίαστες ή (χειρότερα) φορτωμένες κατοικίες με μια εσάνς νεοπαραδοσιακού ή post-modern. Ή μαζί. Μάλιστα. Το πρώτο μου έργο κινδύνευε να γίνει άθλιο. Έδρασα γρήγορα.

Εγώ έπιασα το διάβασμα για όλα. Μάζεψα ότι εμπειρία είχα ως τότε και συνόψιζα στο κεφάλι μου συμπεράσματα. Ρώταγα όσους ξέρουνε. Ένιωθα την ευθύνη βαριά. Σκεφτόμουν ότι ένα λαθάκι να κάνεις ο άλλος θα μένει εκεί για πάντα και θα το λούζεται. Όσο για τους πελάτες μου? Τους φόρτωσα περιοδικά και βιβλία για να χαζεύουν με τον καφέ. Και post-its για να σημειώνουν ότι τους άρεσε. Τους είπα να ξεχάσουν τις μοντερνιές που βλέπουν και να κάνουν focus σε χρώματα, έπιπλα, τζάκια, σκάλες. Προφανώς με λίγη τύχη, μαζί με αυτά θα έβλεπαν και όλα τα άλλα. Και θα ανοίγαμε πόρτες σε πολλά όμορφα πράγματα. Και -ήθελα να πιστεύω- σε μια νέα ζωή. Είχαν άλλωστε μόλις βγει από περιπέτειες υγείας και το σπίτι το είχα πάρει σαν ένα μανιφέστο μιας νέας αρχής. Άλλαζαν αυτοί ζωή, άλλαζα και εγώ.

Το σχέδιο έπιασε. Οι μήνες κύλησαν αναπάντεχα καλά από σχεδιαστικής απόψεως. Εντυπωσιακά οφείλω να παραδεχτώ. Μακάρι όλοι οι μελλοντικοί μου πελάτες να είναι σαν τους θείους μου. Με εμπιστεύτηκαν σχεδόν αμέσως και σε όλα. Φρόντισα και εγώ να μην υπερβάλλω βέβαια, γιατί τους γνωρίζω και ξέρω ποια πράγματα δεν θα άντεχαν. Aποφάσισα το σπίτι που θα χτιζόταν να ήταν κάτοψης Γ. Η "αγκαλιά" του Γ θα έβλεπε προς το νότο για καλύτερο ηλιασμό. Το σπίτι που ίσως χτιστεί στο μέλλον θα ήταν ένα απλό γραμμικό σπίτι που θα κόλλαγε στη μια πλευρά του Γ σχηματίζοντας έτσι ένα Π. Ανάμεσα στα δυο σκέλη του Π η αυλή να ενώνει τα δυο σπίτια. Κλασσική τυπολογία δηλαδή. Εκείνη η επιβαλλόμενη στέγη μου είχε ζαλίσει το μυαλό όμως. Δεν την άντεχα να καπελώνει τα πάντα. Αποφάσισα να κινηθώ ανάποδα. Η στέγη αντί να χαμηλώνει στις άκρες θα χαμήλωνε στο κέντρο. Μαχιάς αντί κορφιά δηλαδή, για τους γνώστες της οικοδομικής ορολογίας. Δοκιμές επί δοκιμών ακολούθησαν. Με όλα τα μέσα. Πρόχειρες δοκιμές έτσι, αλλιώς και αλλιώτικα. Εν αρχή ην το πρωτόλειο marlboro box.







Πολύ αιχμηρό, πολύ απότομο, πολύ από όλα. Και πιο πολύ marlboro. Ξου. Ήθελα κάτι πιο ενιαίο. Που να ενωποιεί τους δύο όγκους του "Γ" μας. Να τους πλέκει σε μια ενότητα.









Έπιασαν τη μακέττα και τη γύριζαν γύρω γύρω. Το 3d δεν το καλοκαταλάβαιναν. Με τη μακέττα είχα περισσότερη τύχη. Χαμογέλασαν. Mε κάμποσες βελτιώσεις στις χαράξεις των ανοιγμάτων στις όψεις, άρχισα να ετοιμάζω τα σχέδια για την πολεοδομία.