εκεί στο Βορρά: Ήπειρος

Πίνδος η σκληροπυρηνική: καθ’οδόν προς το δεύτερο χωριό καταγωγής μου


Πίνδος η κεντροευρωπαία: αχ έχω και έλατα / να ζήσει το κτηματολόγιο


Πίνδος η «the truth is out there»: η θέα από το σπίτι


Πίνδος η καλλιεργημένη: αποκατάσταση και επέκταση σπιτιού στην κεντρική πλατεία του χωριού. Το σπίτι το είχα δει στην 5η Πανελλήνια Έκθεση Αρχιτεκτονικού Έργου στην Πάτρα και είναι σχεδιασμένο από τη Πολυξένη Μάντζου (λέκτορας στο ΕΜΠ αν θυμάμαι καλά).


Πίνδος η ξεχασμένη: πως να προλάβεις να τραβήξεις φωτό από αυτοκόλλητο πάνω σε τζάμι σπιτιού με τον Παπαδόπουλο και τον τίτλο «ΕΠΕΝ» όταν ο παππούς σου ρωτάει τον ιδιοκτήτη του για το δρόμο, χωρίς να σε δει? Μάλλον θα βγει κουνημένη.


Χωριό Μ: επιστροφή στη βάση μου και το νέο αλώνι (what?). Με δεδομένο ότι κανείς αλωνίζει πλέον, ούτε ότι έχουμε σπαρμένο σιτάρι μπορώ να υποθέσω μόνο ότι (άλλος) παππούς την είδε landscape architect. Το να στέκεσαι πάντως σε ένα κύκλο είναι άλλο συναίσθημα.


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι new entry. Για να έχει βαφτίσει έτσι το κοτέτσι, σίγουρα την είδε architect. Landscape or not. Πάντα μου αρέσει το ειρωνικό του χιούμορ. Άλλωστε στο καλατράβα όπως δήλωσε μένουν «τα κορίτσια».


Χωριό Μ: Το καλατράβα είναι χτισμένο μέσα σε αγροτεμάχιο που αλλού θα το έλεγαν κτήμα. Δίπλα του είναι «η σουίτα» στην οποία τρεις μέρες μετά θα γεννήσει η προβατίνα με τα τεράστια μαστάρια δεξιά 2 όμορφα μικρά.


Χωριό Μ: το αλατοπίπερο. Ήμουν η νονά. Βάφτισα το ένα Αλάτι και το άλλο Πιπέρι. Ούτως η άλλως η μοίρα τους είναι συνδεδεμένη με τα γνωστά μπαχαρικά. Μου έκανε εντύπωση πόσο μεγάλα είναι όταν γεννιούνται. Σαν σκύλοι κανίς αλλά με ψηλότερα πόδια. Περπατάνε αμέσως αλλά μερικές φορές κουράζονται και τα πόδια τους λυγίζουν σαν να είναι κέρινα και πέφτουν κάτω. Δυστυχώς το Αλάτι(αριστερά) πέθανε μια μέρα μετά. Πρόβλημα με το έντερο υποθέτουν. Το Πιπέρι αλωνίζει αμέριμνο τώρα και εκτός σουίτας. Στεναχωρήθηκα λίγο. Μου έκανε εντύπωση όμως πόσο εξοικειωμένοι με την απώλεια είναι όσοι έχουν ζήσει σε χωριό. Ο παππούς είπε πως παλιά εκτός από τα ζώα που μπορεί να τους πέθαιναν ή να τα σκότωνε άλλο ζώο, πέθαιναν συχνά και οι άνθρωποι. Οπότε χαλαρά. Επίσης μου έκανε εντύπωση πόσο φρόντιζε τη λεχώνα. Σακούλες με λαχταριστά φύλλα μουριάς ήταν το μενού της σουίτας καθημερινά. Vegan.