Δωδώνη

Υπόθεσις:
Έστω ότι είσαι πνιγμένος/η με τις δουλειές και την αναζήτηση κατοικίας και βλέπεις τριήμερο να΄ρχεται. Αν είσαι η υπογράφουσα φαντασιώνεσαι ένα βακάνς στην πατρίδα Ήπειρο. Καλείς πολλούς, άλλοι έχουν κανονίσει, άλλοι δεν παίρνουν άδεια τη Δευτέρα 27/10. Πάτε τέσσερις αποφασισμένοι για όλα: φαγητό, ξεκούραση, βόλτες. Μα έλα που οι μεταμεσονύχτιες κουβέντες κρατάνε πάντα περισσότερο από όσο υπολογίζεις και έτσι την πρώτη ολοκληρωτικά ελεύθερη μέρα σου αποφασίζεις ότι το μόνο αξιόλογο μέρος που προλαβαίνετε να πάτε να δείτε είναι η γειτονική -πλην όμως ιστορική- Δωδώνη.

Στη Δωδώνη είχα καιρό να πάω. Την τελευταία φορά πήγαινα στο σχολείο, ήταν καλοκαίρι ντάλα και το συνταρακτικό που μου συνέβη ήταν ότι ανεβαίνοντας ψηλά στο θέατρο για να με βγάλουν φωτογραφία, είδα ένα φίδι και κατέβηκα σχεδόν κουτρουβαλώντας από την τρεχάλα μου. Την περασμένη Κυριακή τα πράγματα ήταν διαφορετικά.



Ένα σύντομο briefing για τον επισκέπτη:
Στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης φτάνεις σήμερα μέσω της Εγνατίας Οδού. Γρήγορα και πολιτισμένα. Μετά δεν έχει ολοκληρωθεί ένα τελευταίο δρομάκι και κάνεις μια μικροπαράκαμψη αλλά πάντως το έχεις. Ο αρχαιολογικός χώρος ο ίδιος είναι φροντισμένος μα αισθάνεσαι ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει περισσότερες ανασκαφές. Ωραίο κτιριάκι στη είσοδο, καθαρές τουαλέττες, όμορφη μικρή καφετέρια με θέα, μονοπάτια, σήμανση με ανοξείδωτες πινακίδες με κατόψεις και λίγα επεξηγηματικά λόγια. Τα οποία παρεπιπτώντως είναι απαραίτητα δεδομένου ότι για την ιστορία της Ηπείρου την εποχή εκείνη, λίγα πράγματα είναι γνωστά (βλ. το "Κοινό των Ηπειρωτών", το βασιλιάς Πύρρο κλπκλπ). Από εδώ και από εκεί κάποια υπόστεγα για τους αρχαιολόγους, απέναντι κάτι μπουλντόζες(?!) ίσιωναν ένα κομμάτι γης και το θέατρο κλειστό. Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση πλέον. Κρίμα γιατί η θέα από ψηλά ήταν μοναδική. Το θυμάμαι από εκείνη την πρώτη επίσκεψη παλιά. Το κατάστημα με τα αναμνηστικά παραφερνάλια στην έξοδο δυστυχώς ήταν κλειστό (κυριακάτικα και σε τριήμερο, είστε καλά?) και ο κατάλογος/βιβλιαράκι στα ελληνικά είχε τελειώσει.


Σαν αρχιτέκτονας κόλλησα με την προσαρμογή κτιριακών τύπων που μελετάμε συνήθως (ο ναός, η στοά, το πρυτανείο και λοιπά δημόσια κτίρια) σε ανώμαλο έδαφος. Τα παραδείγματα από την αρχαιότητα στον ελλαδικό χώρο με τα οποία έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές αρχιτεκτόνων αναφέρονται σε εδάφη ίσια. Εδώ κάποια από αυτά τα κτίρια αναπτύσσονταν πάνω σε μια μικρή πλαγιά. Μια τρισδιάστατη αναπαράσταση (και κάτοψη έστω, θα βόλευε) μου έλειψε. Είχα περιέργεια να μάθω πως επιλύθηκε ο κτιριακός τύπος εδώ.


Σαν τουρίστας δεν μπορώ να μιλήσω εύκολα καθότι ντόπια. Οι άλλοι όμως που δεν είχαν ξαναπάει έδειχναν εντυπωσιασμένοι με την επιβλητικότητα του τόπου, τις διαστάσεις και τον βαθμό διατήρησης των αρχαίων. Μια μικρή κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά, παντού δέντρα και πράσινο, και το φως να τρυπάει τα σύννεφα και να κατεβαίνει σε λεπτές δέσμες. Γέλαγαν που δεν είναι γνωστός ο χώρος καθότι ατύχησε να βρίσκεται σε μια χώρα που αρχαία θέατρα συναντάς παντού. Μικρότερα και λιγότερο καλοδιατηρημένα μεν αλλά κάθε χωριό και τα αρχαία του. Είναι και μακριά από την Αθήνα οπότε δεν θέλει και πολύ.



Στο πνεύμα των ημερών, δεν λείψαν οι αναφορές στον Πανοραμίξ ή οι μάταιες ρητορικές ερωτήσεις "αυτή είναι η γνωστή βελανιδιά των χρησμών ?" μπροστά από την "Ιερά Οικία" ή αλλιώς το μαντείο αυτό καθεαυτό. Τα βελανίδια ή οι πολλές ταινίες (δεν έχω προσδιορίσει το αίτιο), καμμιά ώρα αργότερα κατέληξα να φωνάζω να φύγουμε σε μια παρέα που είχε μοιράσει ρόλους από τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" και φωτογραφιζόταν σε δραματικές πόζες για τα "extras" του dvd.

εις αναζήτησιν κατοικίας

Το να ψάχνεις κατοικία είναι ένα θέμα από μόνο του. Γίνεται πιο περίπλοκο όταν οι ενδιαφερόμενοι είναι δύο. Ο ένας δίνει περισσότερη βάση να είναι κοντά στο μετρό και ο άλλος στο να είναι κοντά μεν αλλά κυρίως να είναι καλό δε. Ένας ακόμη βαθμός πολυπλοκότητας μπαίνει όταν υπάρχει ήδη ένα ιδιόκτητο σπίτι κοντά στο μετρό, σε λίγο χειρότερη περιοχή μα ΟΚ ποιότητας το ίδιο και συνοδεύεται από το μειονέκτημα ότι για λίγους μήνες θα μένουν συγγενή πρόσωπα στον επάνω όροφο.

Η κούραση αρχίζει και φαίνεται όταν περάσει ένας μήνας αναζήτησης. Μαζί με αυτόν όμως έρχεται και η συνειδητοποίηση. Τι μετράει περισσότερο για τον καθένα στην επιλογή του σπιτιού που διαλέγει να μείνει? Πόση παλαιότητα μπορεί να ανεχθεί? Πόσο κοντά στο μετρό αντέχεις αν πηγαίνεις με τα πόδια και πόσο με το αυτοκίνητο? Ή "πάω πάσο στη χρήση αυτοκινήτου προς το μετρό αν όμως διαθέτει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά". Θέλεις τελικά και parking? Ναι, θέλεις. Σου κάνει σπίτι από 90-100μ2 ή και 120 είναι καλό? Πας, βλέπεις καναδυό, ξέρεις πλέον. Αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις. Διαρκώς καλείσαι να αποφασίσεις.

Το "ευχάριστο" της υπόθεσης είναι τα ανέκδοτα: πόσα λεφτά μπορεί να ζητήσει κανείς για ένα σπίτι? Συμφέρει να τα δίνεις ή να το αγοράσεις? Τι αηδίες νοικιάζει ο κόσμος? Είναι απίστευτο το τι ζητάνε μερικοί μερικοί για κάτι παλιατζούρες 35 χρονών με όλη την οικοσκευή της πεθαμένης θείας μέσα.

Μερικά διδάγματα: Στο 90% των περιπτώσεων αν δεις "σπίτι 95 τετραγωνικών", διάβαζε "σπίτι max 90 τετραγωνικών". Από την ηλικία που θα σου πουν πρόσθεσε στην καλύτερη 5 χρόνια (κοίτα το μπάνιο, την κουζίνα και τις ντουλάπες για να καταλάβεις) ενώ αν πέσεις πάνω στο φρικιαστικό "κουκλίστικο διαμέρισμα μπλαμπλα..." σε αγγελία, ετοιμάσου για μια τρύπα που δεν θα χωράς να στρίψεις. Επίσης μη δώσεις βάση φίλε αναζητητή στο "η θέρμανση δεν είναι αυτόνομη αλλά λέμε να την κάνουμε το συντομότερο". Μάλλον θα έχεις χτίσει ως τότε. Το Manhattan. Για τους καμικάζι, τα σπίτια που λένε πως είναι ανακαινισμένα στην καλύτερη περίπτωση έχουν αλλάξει το κάπακι της λεκάνης, τα πόμολα και τα καπάκια των ντουλαπιών της κουζίνας. Στην χειρότερη, είναι απλώς βαμμένα και όταν ρωτάς αν το βαθούλωμα στην πόρτα (μπουνιές? ιπτάμενο παπούτσι?) θα φτιαχτούν παίρνεις αρνητική απάντηση και υποτιμητικό ύφος. Επίσης μην περιμένεις σπίτια πάνω από 20 ετών να έχουν parking. Σπάνια και τότε να ξέρεις ότι μιλάμε για πιλοτή. Καλύτερα να ρωτήσεις όμως γιατί δεν γράφουν όλοι το parking και υπάρχουν πάντα και αυτοί που σου λένε πως έχουν και εννοούν πως έχουν αγοράσει θέση στάθμευσης σε νεόδμητη πολυκατοικία 3 δρόμους παρακάτω. Για τα σπίτια αυτά μην ρωτήσεις επίσης αν έχουν αυτόνομη θέρμανση. Πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις όπως προείπα.

Τέλος οι μεσίτες. Για ένα λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω, μεσίτεία πληρώνει και εκείνος που θα ζητήσει τη βοήθεια του μεσίτη μα και εκείνος που θα απαντήσει στην αγγελία του. Και στον ένα έχει προσφέρει έργο, μα στον άλλο όχι. Ό,τι να'ναι δηλαδή. Τέλος πάντων, μέσα στην απελπισία σου παίρνεις τηλέφωνα και σε αγγελίες μεσιτικών. Συγχαρητήρια την έκανες. Όχι μόνο μοιάζει να μην είναι κανείς εκεί να σου απαντήσει αμέσως, μα αφήνεις τα στοιχεία σου στο τηλεφωνικό κέντρο για να σε καλέσει ο άλλος "μόλις μπορέσει". Ο άλλος μπορεί να καλέσει την επόμενη το απόγευμα για να σου πει στην καλύτερη ότι α.δεν ξέρει αν έχει parking ή του πότε είναι (που πας χρυσέ μου, εγώ και έχω γίνει πλέον τσακάλι στις βασικές γνώσεις) ή β. ότι νοικάστηκε πριν 15 μέρες και στην χειρότερη (ΖΟΝΚ) απλά δεν σε ξανακαλεί ποτέ. Αν -σου το απεύχομαι- βρεις και δεύτερη ή και τρίτη αγγελία από το ίδιο μεσιτικό, θα δώσεις και δεύτερη ή και τρίτη φορά τα στοιχεία σου στην τηλεφωνήτρια. Στην πέμπτη φορά, που θα πεις απηυδισμένος "σας τα έχω ξαναδώσει, τάδε λέγομαι", η εικόνα ζωντανεύει μπροστά σου: δεν υπάρχει database, ένα αρκουδελιό υπάρχει με μια ταλαίπωρη μπροστά σε μια στοίβα posts-its που σημειώνει πάνω τους τα στοιχεία σου για πολλοστή φορά.

-Έχουμε αρχίσει σοβαρά να μείνουμε στο ιδιόκτητο για λίγο μέχρι να χτίσουμε τίποτα να βρούμε την υγεία μας. Είδομεν.-

e-lections

Παρατήρησα την σελίδα του google.com σήμερα.

Sign up to vote in your state. Get registered today!


Καμμία σχέση με e-democracy, τηλεψηφοφορίες και τα συναφή. Στις ΗΠΑ 1 στους 4 λέει δεν έχει ακόμη γραφτεί στους καταλόγους για να έχει τη δυνατότητα να ψηφίσει. Είναι ωραία κίνηση από τη μεριά του google να χρησιμοποιείται το internet με τα χαρακτηριστικά που έχει ως μέσο για να κινητοποιηθούν περισσότεροι να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία. Η δημοκρατία μπορεί να μην είναι τέλεια, είναι όμως το καλύτερο πολίτευμα που έχουμε καταφέρει να φτιάξουμε σύμφωνα με τον Νικόδημο και η μεγαλύτερη προσέλευση μπορεί μόνο να την κάνει δυνατότερη. Ιδίως μακροπρόθεσμα.