Δωδώνη

Υπόθεσις:
Έστω ότι είσαι πνιγμένος/η με τις δουλειές και την αναζήτηση κατοικίας και βλέπεις τριήμερο να΄ρχεται. Αν είσαι η υπογράφουσα φαντασιώνεσαι ένα βακάνς στην πατρίδα Ήπειρο. Καλείς πολλούς, άλλοι έχουν κανονίσει, άλλοι δεν παίρνουν άδεια τη Δευτέρα 27/10. Πάτε τέσσερις αποφασισμένοι για όλα: φαγητό, ξεκούραση, βόλτες. Μα έλα που οι μεταμεσονύχτιες κουβέντες κρατάνε πάντα περισσότερο από όσο υπολογίζεις και έτσι την πρώτη ολοκληρωτικά ελεύθερη μέρα σου αποφασίζεις ότι το μόνο αξιόλογο μέρος που προλαβαίνετε να πάτε να δείτε είναι η γειτονική -πλην όμως ιστορική- Δωδώνη.

Στη Δωδώνη είχα καιρό να πάω. Την τελευταία φορά πήγαινα στο σχολείο, ήταν καλοκαίρι ντάλα και το συνταρακτικό που μου συνέβη ήταν ότι ανεβαίνοντας ψηλά στο θέατρο για να με βγάλουν φωτογραφία, είδα ένα φίδι και κατέβηκα σχεδόν κουτρουβαλώντας από την τρεχάλα μου. Την περασμένη Κυριακή τα πράγματα ήταν διαφορετικά.



Ένα σύντομο briefing για τον επισκέπτη:
Στον αρχαιολογικό χώρο της Δωδώνης φτάνεις σήμερα μέσω της Εγνατίας Οδού. Γρήγορα και πολιτισμένα. Μετά δεν έχει ολοκληρωθεί ένα τελευταίο δρομάκι και κάνεις μια μικροπαράκαμψη αλλά πάντως το έχεις. Ο αρχαιολογικός χώρος ο ίδιος είναι φροντισμένος μα αισθάνεσαι ότι θα μπορούσαν να έχουν γίνει περισσότερες ανασκαφές. Ωραίο κτιριάκι στη είσοδο, καθαρές τουαλέττες, όμορφη μικρή καφετέρια με θέα, μονοπάτια, σήμανση με ανοξείδωτες πινακίδες με κατόψεις και λίγα επεξηγηματικά λόγια. Τα οποία παρεπιπτώντως είναι απαραίτητα δεδομένου ότι για την ιστορία της Ηπείρου την εποχή εκείνη, λίγα πράγματα είναι γνωστά (βλ. το "Κοινό των Ηπειρωτών", το βασιλιάς Πύρρο κλπκλπ). Από εδώ και από εκεί κάποια υπόστεγα για τους αρχαιολόγους, απέναντι κάτι μπουλντόζες(?!) ίσιωναν ένα κομμάτι γης και το θέατρο κλειστό. Δεν επιτρέπεται η πρόσβαση πλέον. Κρίμα γιατί η θέα από ψηλά ήταν μοναδική. Το θυμάμαι από εκείνη την πρώτη επίσκεψη παλιά. Το κατάστημα με τα αναμνηστικά παραφερνάλια στην έξοδο δυστυχώς ήταν κλειστό (κυριακάτικα και σε τριήμερο, είστε καλά?) και ο κατάλογος/βιβλιαράκι στα ελληνικά είχε τελειώσει.


Σαν αρχιτέκτονας κόλλησα με την προσαρμογή κτιριακών τύπων που μελετάμε συνήθως (ο ναός, η στοά, το πρυτανείο και λοιπά δημόσια κτίρια) σε ανώμαλο έδαφος. Τα παραδείγματα από την αρχαιότητα στον ελλαδικό χώρο με τα οποία έχουν γαλουχηθεί γενιές και γενιές αρχιτεκτόνων αναφέρονται σε εδάφη ίσια. Εδώ κάποια από αυτά τα κτίρια αναπτύσσονταν πάνω σε μια μικρή πλαγιά. Μια τρισδιάστατη αναπαράσταση (και κάτοψη έστω, θα βόλευε) μου έλειψε. Είχα περιέργεια να μάθω πως επιλύθηκε ο κτιριακός τύπος εδώ.


Σαν τουρίστας δεν μπορώ να μιλήσω εύκολα καθότι ντόπια. Οι άλλοι όμως που δεν είχαν ξαναπάει έδειχναν εντυπωσιασμένοι με την επιβλητικότητα του τόπου, τις διαστάσεις και τον βαθμό διατήρησης των αρχαίων. Μια μικρή κοιλάδα ανάμεσα στα βουνά, παντού δέντρα και πράσινο, και το φως να τρυπάει τα σύννεφα και να κατεβαίνει σε λεπτές δέσμες. Γέλαγαν που δεν είναι γνωστός ο χώρος καθότι ατύχησε να βρίσκεται σε μια χώρα που αρχαία θέατρα συναντάς παντού. Μικρότερα και λιγότερο καλοδιατηρημένα μεν αλλά κάθε χωριό και τα αρχαία του. Είναι και μακριά από την Αθήνα οπότε δεν θέλει και πολύ.



Στο πνεύμα των ημερών, δεν λείψαν οι αναφορές στον Πανοραμίξ ή οι μάταιες ρητορικές ερωτήσεις "αυτή είναι η γνωστή βελανιδιά των χρησμών ?" μπροστά από την "Ιερά Οικία" ή αλλιώς το μαντείο αυτό καθεαυτό. Τα βελανίδια ή οι πολλές ταινίες (δεν έχω προσδιορίσει το αίτιο), καμμιά ώρα αργότερα κατέληξα να φωνάζω να φύγουμε σε μια παρέα που είχε μοιράσει ρόλους από τον "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών" και φωτογραφιζόταν σε δραματικές πόζες για τα "extras" του dvd.