εις αναζήτησιν κατοικίας

Το να ψάχνεις κατοικία είναι ένα θέμα από μόνο του. Γίνεται πιο περίπλοκο όταν οι ενδιαφερόμενοι είναι δύο. Ο ένας δίνει περισσότερη βάση να είναι κοντά στο μετρό και ο άλλος στο να είναι κοντά μεν αλλά κυρίως να είναι καλό δε. Ένας ακόμη βαθμός πολυπλοκότητας μπαίνει όταν υπάρχει ήδη ένα ιδιόκτητο σπίτι κοντά στο μετρό, σε λίγο χειρότερη περιοχή μα ΟΚ ποιότητας το ίδιο και συνοδεύεται από το μειονέκτημα ότι για λίγους μήνες θα μένουν συγγενή πρόσωπα στον επάνω όροφο.

Η κούραση αρχίζει και φαίνεται όταν περάσει ένας μήνας αναζήτησης. Μαζί με αυτόν όμως έρχεται και η συνειδητοποίηση. Τι μετράει περισσότερο για τον καθένα στην επιλογή του σπιτιού που διαλέγει να μείνει? Πόση παλαιότητα μπορεί να ανεχθεί? Πόσο κοντά στο μετρό αντέχεις αν πηγαίνεις με τα πόδια και πόσο με το αυτοκίνητο? Ή "πάω πάσο στη χρήση αυτοκινήτου προς το μετρό αν όμως διαθέτει αυτά και αυτά τα χαρακτηριστικά". Θέλεις τελικά και parking? Ναι, θέλεις. Σου κάνει σπίτι από 90-100μ2 ή και 120 είναι καλό? Πας, βλέπεις καναδυό, ξέρεις πλέον. Αποφάσεις, αποφάσεις, αποφάσεις. Διαρκώς καλείσαι να αποφασίσεις.

Το "ευχάριστο" της υπόθεσης είναι τα ανέκδοτα: πόσα λεφτά μπορεί να ζητήσει κανείς για ένα σπίτι? Συμφέρει να τα δίνεις ή να το αγοράσεις? Τι αηδίες νοικιάζει ο κόσμος? Είναι απίστευτο το τι ζητάνε μερικοί μερικοί για κάτι παλιατζούρες 35 χρονών με όλη την οικοσκευή της πεθαμένης θείας μέσα.

Μερικά διδάγματα: Στο 90% των περιπτώσεων αν δεις "σπίτι 95 τετραγωνικών", διάβαζε "σπίτι max 90 τετραγωνικών". Από την ηλικία που θα σου πουν πρόσθεσε στην καλύτερη 5 χρόνια (κοίτα το μπάνιο, την κουζίνα και τις ντουλάπες για να καταλάβεις) ενώ αν πέσεις πάνω στο φρικιαστικό "κουκλίστικο διαμέρισμα μπλαμπλα..." σε αγγελία, ετοιμάσου για μια τρύπα που δεν θα χωράς να στρίψεις. Επίσης μη δώσεις βάση φίλε αναζητητή στο "η θέρμανση δεν είναι αυτόνομη αλλά λέμε να την κάνουμε το συντομότερο". Μάλλον θα έχεις χτίσει ως τότε. Το Manhattan. Για τους καμικάζι, τα σπίτια που λένε πως είναι ανακαινισμένα στην καλύτερη περίπτωση έχουν αλλάξει το κάπακι της λεκάνης, τα πόμολα και τα καπάκια των ντουλαπιών της κουζίνας. Στην χειρότερη, είναι απλώς βαμμένα και όταν ρωτάς αν το βαθούλωμα στην πόρτα (μπουνιές? ιπτάμενο παπούτσι?) θα φτιαχτούν παίρνεις αρνητική απάντηση και υποτιμητικό ύφος. Επίσης μην περιμένεις σπίτια πάνω από 20 ετών να έχουν parking. Σπάνια και τότε να ξέρεις ότι μιλάμε για πιλοτή. Καλύτερα να ρωτήσεις όμως γιατί δεν γράφουν όλοι το parking και υπάρχουν πάντα και αυτοί που σου λένε πως έχουν και εννοούν πως έχουν αγοράσει θέση στάθμευσης σε νεόδμητη πολυκατοικία 3 δρόμους παρακάτω. Για τα σπίτια αυτά μην ρωτήσεις επίσης αν έχουν αυτόνομη θέρμανση. Πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις όπως προείπα.

Τέλος οι μεσίτες. Για ένα λόγο που αδυνατώ να κατανοήσω, μεσίτεία πληρώνει και εκείνος που θα ζητήσει τη βοήθεια του μεσίτη μα και εκείνος που θα απαντήσει στην αγγελία του. Και στον ένα έχει προσφέρει έργο, μα στον άλλο όχι. Ό,τι να'ναι δηλαδή. Τέλος πάντων, μέσα στην απελπισία σου παίρνεις τηλέφωνα και σε αγγελίες μεσιτικών. Συγχαρητήρια την έκανες. Όχι μόνο μοιάζει να μην είναι κανείς εκεί να σου απαντήσει αμέσως, μα αφήνεις τα στοιχεία σου στο τηλεφωνικό κέντρο για να σε καλέσει ο άλλος "μόλις μπορέσει". Ο άλλος μπορεί να καλέσει την επόμενη το απόγευμα για να σου πει στην καλύτερη ότι α.δεν ξέρει αν έχει parking ή του πότε είναι (που πας χρυσέ μου, εγώ και έχω γίνει πλέον τσακάλι στις βασικές γνώσεις) ή β. ότι νοικάστηκε πριν 15 μέρες και στην χειρότερη (ΖΟΝΚ) απλά δεν σε ξανακαλεί ποτέ. Αν -σου το απεύχομαι- βρεις και δεύτερη ή και τρίτη αγγελία από το ίδιο μεσιτικό, θα δώσεις και δεύτερη ή και τρίτη φορά τα στοιχεία σου στην τηλεφωνήτρια. Στην πέμπτη φορά, που θα πεις απηυδισμένος "σας τα έχω ξαναδώσει, τάδε λέγομαι", η εικόνα ζωντανεύει μπροστά σου: δεν υπάρχει database, ένα αρκουδελιό υπάρχει με μια ταλαίπωρη μπροστά σε μια στοίβα posts-its που σημειώνει πάνω τους τα στοιχεία σου για πολλοστή φορά.

-Έχουμε αρχίσει σοβαρά να μείνουμε στο ιδιόκτητο για λίγο μέχρι να χτίσουμε τίποτα να βρούμε την υγεία μας. Είδομεν.-