καλές τέχνες (part 1)

H Κ. δεν είχε ποτέ καμμία σχέση με την τέχνη. Λίγο πριν τα 50 σήμερα και με την ταραχοποιό παρουσία μου γύρω της, τέσσερα χρόνια πριν την έπεισα να μην αγοράσει "μια μεταξοτυπία του Φασιανού ή του Μυταρά" για τον μεγαλο άδειο τοίχο στο σαλόνι του καινούργιου σπιτιού. Και τι να βάλω?/ να μαζέψεις χρήματα και να πας και να πάρεις έναν κανονικό πίνακα, μόλις μπορέσεις. Κάτι που να σου αρέσει.

Η ατάκα μου θα έπεφτε στο κενό αν δεν είχε τύχει εκείνη την περίοδο να πάμε μαζί στα εγκαίνια έκθεσης γνωστού καλλιτέχνη (ας τον πούμε Λ.), άντρα γνωστής μου από τη σχολή. Εκεί είχε έρθει σε επαφή με κάτι άγνωστο για αυτήν μέχρι σήμερα: την αίσθηση ότι ένα ζωγραφικό έργο "σου μιλάει" βαθιά μέσα σου. Είναι τόσο δυνατό αυτό που περιγράφω που ακούγεται γελοίο όταν το γράφω και ξαναδιαβάζω το post πριν το ανεβάσω. Αν δεν το έχεις νιώσει κάποια στιγμή δεν θα καταλάβεις για τι μιλάω. Η ουσία όμως είναι μια: Ο πίνακας της μίλησε μεν, μα αυτή και ο άντρας της δεν είχαν χρήματα για να το αγοράσουν. Οπότε σιωπή.

Το σκέφτηκε από εδώ, το σκέφτηκε από εκεί, τελικά ούτε τον Μυταρά ούτε τον Φασιανό αγόρασε. Και ο τοίχος έμενε πεισματικά άδειος. Εδώ και μια εβδομάδα όμως με είχε ζαλίσει. Πάρε τον ένα τηλέφωνο, να πάμε στο εργαστήριό του, να δούμε έργα. Η λογική ήταν ότι τα λεφτά τα διέθετε πάνω κάτω, υπολόγιζε και σε μια καλύτερη τιμή λόγω φιλικής σχέσης και παράκαμψης γκαλερί. Με τα πολλά το κανόνισα. Την προηγούμενη Πέμπτη το απόγευμα ψάχναμε θέση για να παρκάρουμε κοντά στο εργαστήριο.

fast forward

Δυο ώρες μετά, ανεβαίναμε τα σκαλιά για να φύγουμε και μόνο που δεν την έπιασαν τα κλάμματα. Τι θέλω και ζητάω τη βοήθειά σου? Τώρα δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Τι πράγμα ήταν αυτό? Δεν μου έχει ξανασυμβεί./ Να το αφήσεις και να ηρεμήσεις. Συγνώμη αλλά που να ξέρω ότι του έχουν βγάλει βγει βιβλίο, ότι έχει πουλήσει στο Μουσείο Μπενάκη, έχει δημοπρατηθεί από όλους τους παγκόσμιους οίκους δημοπρασιών και δεν ξέρω και εγώ ποιον άλλο?/ Γαμώτο είναι σχεδόν 3 φορές επάνω. Έπρεπε να είχα πάρει τότε εκείνο τον πίνακα και για μην πέφτω ξερή τώρα. Αχ τι μου κάνεις! Αχ τι μου κάνεις!

Ομολογώ ένιωσα ενοχές. Έφυγα όπως όπως. Συνέστησα ψυχραιμία και θύμησα τη δύναμη του πανδαμάτορος χρόνου. Ούτως ή άλλως ο σύζυγος μόλις το άκουγε θα έπεφτε ξερός. Εδώ θα έπεφτα ξερή εγώ αν μου έλεγες ένα μήνα πριν πως κάποιος σκέφτετα να δώσει τόσα λεφτά για πίνακα, μου απάντησε.

Μια εβδομάδα μετά μου λέει τα ίδια. Έχει χάσει τον ύπνο της, νιώθει κάτι περίεργο, κάτι πρωτόγνωρο. Είναι περίεργο, σαν να σου λεέι κάτι πολύ βασικό, σαν να ξαναγεννιέσαι κάθε φορά που το βλέπεις, μια κάθαρση και αναγέννηση λένε τα λόγια της. Ο σύζυγος συμφώνησε να πάνε να δούνε από κοντά. Δεν του αρέσει που τη βλέπει να ζορίζεται μα δεν τα είχε υπολογίσει έτσι. Είναι και η περιέργεια στη μέση. Περί τίνος πρόκειται τέλος πάντων? Θα βρούμε όμως μια άκρη - κάτι έχω στο νου μου, μου λέει αισιόδοξα και μυστικοπαθώς η Κ.

Αναμένω εξελίξεις και την πειράζω στο τηλέφωνο αποκαλώντας τη πότε "μαικήνα των τεχνών" και ποτε "νεοφώτιστη". Έχω εντυπωσιαστεί πάντως.