Τα έπιπλα (part 2)

-συνέχεια από εδώ-

3. Σχέση ποιότητας/κόστους


Η Μ. από το γραφείο μένει με το φίλο της πολλά χρόνια τώρα. Χύμα τύπος και χαλαρή, σκέφτεται τελευταία να πάρει κανένα έπιπλο. Μέχρι τώρα βολεύονταν με τα παλιά έπιπλα της οικογένειας του φίλου. Αναρωτιέται αν αξίζει να πάρει κανείς «καλά» (ακριβά) έπιπλα δεδομένου του ότι αν/όταν κάνεις παιδιά μάλλον θα γίνουν χάλια. Για απόδειξη μου λέει πως η φίλη της η τάδε, με δυο μικρά, της είπε «ευτυχώς που δεν πήρα ακριβά πράγματα, τα έχουν χτυπήσει, βάψει, λερώσει δεκάδες φορές». Με ρώτησε τη γνώμη μου γνωρίζοντας ότι βρίσκομαι σε παρόμοια (αγοραστική) φάση. Μάλιστα. Λοιπόν, γνώμη μου είναι ότι αν έχεις τα λεφτά ναι, να πάρεις «καλά» (που συνήθως μεταφράζεται σε "ακριβά") έπιπλα, αν αυτά σου αρέσουν. Η ομορφιά και η ποιότητα είναι απολαύσεις στη ζωή και κατά τη γνώμη μου είναι χαζό να αρχίσεις να τις χαίρεσαι μετά τα 50 σου αν μπορείς να το κάνεις νωρίτερα. Φυσικά να μην κάτσεις να σκάσεις αν τα έπιπλα γρατσουνιστούν, λερωθούν ή whatever. Εξίσου φυσικά, όταν πολλαπλασιασθείς μην προσφέρεις μαρκαδόρους στα πιτσιρίκια και τους θέσεις ρητά ότι μπορούν να «εκφραστούν» όπου θέλουν. Σοφό θα ήταν όμως να επιλέξεις υλικά που ή να καθαρίζονται επί τόπου ή να βγαίνουν και να πλένονται. Και στο φινάλε, εμένα δεν μου αρέσει ένα σπίτι που είναι άψυχο, λες και έχει βγει από κατάλογο περιοδικού. «Mη και παρατήσεις το ποτήρι σε λάθος θέση- θα χαλάσει το ντεκόρ!» και τα τοιαύτα. Ας είναι και κάτι χτυπημένο, δεν θα πανηγυρίζω, αλλά δεν θα το φέρω βαρέως κιόλας. Στο κάτω κάτω, πήγαινέ το για ένα service αν γίνει κουδουνίστρα ή πάρτο σαν αφορμή για να πάρεις κάτι κανούργιο και δώρισε το παλιό κάπου που το χρειάζονται περισσότερο. Αν δεν μπορείς να πάρεις κάτι που σου αρέσει διότι είναι ακριβό, και χρειάζεσαι χωρίς καθυστέρηση ένα έπιπλο για την τάδε ανάγκη σου, είναι καλύτερο να πάρεις κάτι εξευτελιστικά φτηνό προκειμένου να μαζέψεις τα χρήματα και να πάρεις το συντομότερο αυτό που πραγματικά θέλεις. Αν δεν είναι στις άμεσες ανάγκες σου, άστο, μην πάρεις τίποτα. Less is more άλλωστε.

4. Ειλικρίνεια


Η «εκδημοκράτιση» του design τα τελευταία χρόνια, οφείλεται σε 3 παράγοντες: στην χρήση του σε popular media όπως η tv, στο ΙΚΕΑ και τα παρόμοιας φιλοσοφίας καταστήματα και στην είσοδο στην αγορά των επιπλοποιών ανθρώπων νεώτερης γενιάς που αποφάσισαν να μην κάνουν όπως οι γονείς τους «έπιπλα για μια ζωή». Αποτέλεσμα? Τα περισσότερα ξύλινα έπιπλα με «σύγχρονη γραμμή», δεν είναι από συμπαγές ξύλο αλλά από ένα σκελετό, mdf και καπλαμά δρυός/καρυδιάς/wenge κλπ. Καμπλαμάς για όσους δεν ξέρουν είναι ένα λεπτό φυλλαράκι ξύλου (2-3 χιλιοστά ας πούμε) που κολιέται πάνω στο mdf για να του δώσει μια πιο κυριλέ ξύλινη επιφάνεια. Αντί για mdf παντού πολλές φορές χρησιμοποιούνται και άλλα κόλπα για να «γεμίσει» το εσωτερικό του επίπλου, όπως η χαρτοκυψέλη, ξυλοπολτός(αν θυμάμαι καλά) και άλλα. Θα τα ανακαλύψετε αν χρειαστεί να κόψετε ένα έπιπλο ΙΚΕΑ πχ. Σε αυτά τα έπιπλα, αν πέσει ένα μαχαίρι και τα χαράξει θα δείτε το εσωτερικό τους. Πράγμα που δεν συμβαίνει στο κανονικό ξύλο. Ομοίως αν δεν είναι από κανονικό μέταλλο αλλά έχουν μόνο μια μεταλλική μπογιά, ένα τυχαίο ξύσιμο και φαίνεται από κάτω η μαύρη επιφάνεια του background.
Κοιινώς όλα αυτά, όπως κάθε υλικό που δεν είναι απολύτως pure, γερνάνε πιο άσχημα. Τέλος πάντων, το νόημα είναι ένα: έχω βαρεθεί το γεγονός ότι στο 95% των καταστημάτων να βλέπω έπιπλα που δεν είναι από καθαρά,«ειλικρινή» υλικά. Και να ρωτάω και να μου λένε ότι είναι από «ξύλο». Καρυδιά π.χ. / Όχι συμπαγές ξύλο υποθέτω ε? / Εε, όχι.

Ναι, ένας purism με βάρεσε κατά κέφαλα αλλά ενώ δέχομαι τέτοιες ανειλικρινείς μεθόδους κατασκευής σε καταστήματα με τιμές και ύφος ΙΚΕΑ, το θεωρώ κοροϊδευτικό να χρησιμοποιούν τα ίδια φτηνά υλικά και μεθόδους κατασκευής το 90% των λοιπών καταστημάτων. Και το εξοργιστικό είναι ότι χρησιμοποιούν τις ευτελείς αυτές μεθόδους κατασκευής επίπλων, ποντάροντας στο ότι «έτσι φτιάχνονται τα μοντέρνα έπιπλα». Και όπου μοντέρνο διάβαζε minimal. Τα “μοντέρνα έπιπλα” όμως δεν φτιάχνονται μόνο έτσι, αλλά άντε βρες εσύ ένα μονοκόμματο ξύλο 1.20χ2.00 και μετά κοστολόγησέ το. Θα βγουν πανάκριβα. Τέτοιου τύπου design, ακριβώς για τον λόγο που προανέφερα, ποτέ δεν ήταν οικονομικό, οπότε, λαμβάνοντας υπόψην μου το 3 από πάνω, θεωρώ ότι το δίλημμα στην ουσία είναι ΙΚΕΑ vs ακριβά αλλά διαφορετικής ποιότητας έπιπλα.

Το ενδιαφέρον είναι δε, ότι ούτε τα πρώτα ούτε τα δεύτερα έχουν πρόβλημα πωλήσεων. Εκείνοι που έχουν, από ότι κατάλαβα τον τελευταίο μήνα που γυρίζω από εδώ κια από εκεί είναι αυτοί οι «ενδιάμεσοι». Γιατί με την οικονομική κρίση τριγύρω, το σκέφτεσαι διπλά τι αγοράζεις και πόσα δίνεις για αυτό.