εμπρός ολοταχώς

- ή ο σουρρεαλισμός της Δευτέρας-

Είναι περίπου 5 η ώρα το απόγευμα. Είμαι ζαλισμένη από τη δουλειά στο γραφείο. Κάνω κάτι που απαιτεί συγκέντρωση, ακρίβεια και επανάληψη. Κατεβαίνω στο περίπτερο για break και προμήθειες. Κοιτάζω τον περιπτερά ευθυτενής, με το βλέμμα χαμένο κάπου πάνω από το κεφάλι του και την -ultra βραχνιασμένη- μου φωνή να ακούγεται αυστηρή από την κούραση του λέω δυνατά : "εμπρός?" / Εεε, εσείς ήρθατε, τι θέλετε?/ -ο τύπος έχει έκπληκτη φάτσα του Αλεξανδράκη στο Δεσποινίς Διευθυντής. Τι λέω ρε? ψύχραιμη, μαλακώνω- ένα τάδε./ -το στόμα του ακόμα χάσκει- Μάλιστα. Φεύγοντας με βλέπει να σκάω στα γέλια. Κούκου.


Έχουν περάσει περίπου 2 ώρες και πηγαίνω στο σπίτι μου. Το λεωφορείο από το μετρό στο σπίτι έχει κολλήσει σε μια κίνηση που δεν έχω ξαναδεί στην περιοχή αυτή. Έχει αρχίσει να μου τη βιδώνει. Πιο γρήγορα θα φτάσω με τα πόδια. Κατεβαίνω. Λίγα μέτρα πιο κάτω ένα περίπτερο. Κατευθύνομαι με στόχο μια σοκολάτα για το δρόμο (πόσο έχει η τάδε σοκολάτα παρακαλώ?) όταν παίρνω χαμπάρι ότι ο νεαρός περιπτεράς κοιμάται πίσω από τις τσίχλες, τα γλυκά και τους αναπτήρες βυθισμένος στο μπουφάν του. Εεε, γκούχου-γκούχου, ΠΟΣΟ ΕΧΕΙ Η ΣΟΚΟΛΑΤΑ? Ο νεαρός ξυπνάει αλαφιασμένος και ελαφρώς ζαλισμένος: Εμπρός?
Αυτή τη φορά δεν κρατιέμαι. Σκάω στα γέλια μπροστά στον αγουροξυπνημένο. Συγνώμη, συγνώμη, απαντάει βιαστικά./ Δεν πειράζει. Κανονικά έπρεπε να σου απαντήσω "σε κατάλαβα απ'τη φωνή - τέλος" αλλά άστο και εγώ του "εμπρός" είμαι. O πιτσιρίκος με κοιτάζει άφωνος, παίρνω τη σοκολάτα και φεύγω.