οι άντρες ξέρουν από φούστες

Ω ναι.. Είμαι μια κοινή, ταπεινή, καταναλωτική τω DNA τουρίστρια.

(Ανοίγω παρένθεση και εξηγώ λίγο το background:
Tρεις καλές φίλες συναντιούνται στο Εδιμβούργο, για πρώτη φορά μαζί μετά από ένα χρόνο σπουδών στο ευρωπαικό mainland και την μεγαλόνησο Μ. Βρεττανία. Η μια, η οικοδέσποινα, είναι στο Εδιμβούργο, η άλλη στην εξωτική Barcelona και η άλλη στο Λονδίνο: η αφεντιά μου by the way – κλέινω παρένθεση)

Η ντόπια φίλη μας αφήνει για μισή ώρα μόνες για να πάει να συναντήσει συμφοιτήτρια για δουλειά και τέιον. Έξω κάνει κρύο, max 8 βαθμούς Κελσίου, ψιχαλίζει και φυσάει. Έχουμε κατεβάσει για λόγους επιβίωσης 2 malts η καθεμιά μετά από βόλτα στη θάλασσα. Οι αντιστάσεις έχουνε μειωθεί, είναι bank holiday ( σχεδόν όλα τα δημόσια κτίρια και υπηρεσίες κλειστά καθώς και τα περισσότερα μαγαζιά. Τα ανοιχτά μαγαζιά, έχουνε πλέον κλείσει καθότι η ώρα είναι 6 και μισή.)
Περιφερόμαστε στην παλιά πόλη και βαίνουμε αποφασισμένες προς το μουσείο whiskey (!!! Είπαμ εκάνει κρύο και ναι, το τιμάμε το whiskey εμείς) το οποίο και βρίσκουμε ορθάνοιχτα κλειστό. Δεν πεινάμε, δεν διψάμε όμως έχουμε γίνει μπλέ σε απόχρωση tartan του clan Mcκάτι. Το μοναδικό ενδιαφέρον spot στην πορεία δείχνει ένα μαγαζί με τουριστικά είδη και λίγους τελευταίους πελάτες –κυρίως ασιατικής καταγωγής- στο οποίο και κατευθυνόμαστε μετά από απλή συνεννόηση τύπου nodding προκειμένου να αποφασίσουμε την υπόλοιπη βόλτα μας. Kαλοβλέπουμε κάθετι μάλλινο, ανεξαρτήτου απόχρωσης, σχεδιασμόυ ή χρήσης. Επίσης, κάθετι αδιάβροχο. Και ....πίσω από μια γωνία ....κρύβεται το αντικείμενου του πάθους μας: κολλάμε με ένα κιλτάκι μαύρο, μονόχρομο και πολύ minimal chic. Είναι μεν αντρικό, τα μεγέθη συνήθως ίσα με 3 φορές τη μέση μας αλλά ανακαλύπτουμε τα μικρότερα και τα βουτάμε και σε μια τρελή έμπνευση της στιγμής, χωνόμαστε μαζί στο μινιόν, σκοτσέζικο δοκιμαστήριο για να τα δοκιμάσουμε για πλάκα (Είχαμε μείνει άφωνες μεν την προηγουμένη με νεαρό που φόραγε μονόχρομο κιλτ με τρελό κοντομάνικο και είχαμε συμφωννήσει ομοφώνως να επανεξετάσουμε κάποια στιγμή τις απόψεις μας περί πεπαλαιωμένης σκοτσέζικης μόδας και ταύτισης του κιλτ με τη γνωστή ισοπεδωτική ορολογία φούστα). Το λοιπόν, το φοράμε, μας πέφτει τέλεια, για την ακρίβεια είναι απίστευτο επάνω μας και μας κόβεται το γέλιο στη μέση: αυτό το είδος φούστας είναι καλό!!! Για την ακρίβεια πολύ καλύτερο από τις περισσότερες φούστες που έχουμε φορέσει και οι δυο εδώ και πολύ καιρό. Κοιταζόμαστε η μια με την άλλη (έχουμε μείνει άναυδες) και με ολίγες κρυφές τύψεις να περνούν και να φεύγουν σε dt από το μυαλό, για την ρηχή καταναλωτική τουριστική μας νοοτροπία, αποφασίζουμε να πάρουμε 2 ίδια μαύρα, μονόχρομα, αντρικά κιλτ, που ζυγίζουν τουλάχιστον 3 κιλά το καθένα (χώρια οι αγκάφες και οι πιέτες), ένα βροχερό bank holiday, στο Εδιμβούργο από έναν σκοτσέζο/πακιστανό.

Τελικά οι άντρες ξέρουν (και) από φούστες. Υπέροχα!

and … off we go in the rain again

Υ.Γ.: επιφυλάσσομαι σε επόμενα post για περισσότερα highlights από τo Εdingburgh

_________________________________flat line____

kai opos borei na katalavate, internet telos stis esties tou UCL kai lian apotomos. Eftyxos den imouna parousa sti dysaresti afti stigmi gia olous emas tous trofimous tou Frances Gardner.

Na doume pote tha xanagrapso tora, kathos perno files kai filoi ta vouna kai ta lagadia na xekourasto, na xalaroso kai na epaneltho sto KS mou (kanonikes synthikes an thimaste) tis opoies prospatho na vro edo kai koda 26 xronia! eftyxos epi mataio!

γρι / yo comprendo nada / ich versteche nichts

Έχει κανείς καμμιά ιδέα τι είναι αυτό;

Ο βασιλιάς πέθανε ζήτω ο βασιλιάς;

Πακετάρω... και πακετάρω .. και ξεκαθαρίζω... Είναι απίστευτο τι ανακαλύπτεις σκαλίζοντας τα συρτάρια σου ένα χρόνο μετά. Είναι όμως ακόμη πιο εκπληκτικό όταν ανακαλύπτεις πόσα αλλάξανε σε αυτόν τον ένα χρόνο. Μπορεί να είναι δυσάρεστο το να αλλάζεις περιβάλλον μερικές φορές, άλλοτε μεν είναι ευχάριστο, όμως τίποτε δεν συγκρίνεται με το αποφασίζεις να πετάξεις κάτι. Στην αρχή μπορεί να διστάζεις, αλλά μετά σ’αρέσει και αρχίζεις και πετάς ΚΑΘΕΤΙ άχρηστο. Και νιώθεις ελαφρύς/ιά και έτοιμος/η για όλα. Αλλαγή σελίδας και νέα εποχή.

Chicago: a BAUHAUS legacy?

Το Σικάγο απέκτησε 4 χρόνια πριν τα προγραμματισμένα του εγκάινια το Millenium Park, ακριβώς κάτω από το Sears Tower Skidmore, Owings and Merill, στην πόλη του πολυθρύλητου (και μετανάστη στο US μετά την άνοδο του Hitler στην εξουσία) Mies Van Der Rohe και πόλη που μετοίκησε μαζί με αυτόν και η γνωστή σχολή(τεχνών και αρχιτεκτονικής) Bauhaus. Στο πάρκο αυτό, ο γνωστός ακόμη και στο ευρύ κοινό Frank Gehry (από το μουσείο Guggenheim του Bilbao ) έχτισε ένα κτίριο για outdoor μουσική (όσο αντιφατικό και αν ακούγεται αυτό), κατά τον γνωστό του τρόπο-υπογραφή.

Δεν είναι όμως αυτός ο λόγος που γράφτηκε αυτό το post. O λόγος είναι το υπέροχο γλυπτό με το όνομα “Cloud Gate” καθώς και ένα πραγματικά ξεχωριστό συντριβάνι... τίποτα περισσότερο. Όποιος έχει μάτια βλέπει.

Δόννα Χωσέ

-Προειδοποίηση, το post αυτό είναι δεύτερη πίστα: για ελαφρώς μυημένους-

....ενάντια στην αποστείρωση, την απολύμανση και τη μονομανία...

Ουφ! Βαρέθηκα. Πόσο κολημμένος μπορεί αν είσαι για να φτιάχνεις μονάχα ένα πράγμα στη ζωή σου; Όταν δε υποτίθεται ότι είσαι αρχιτέκτονας δηλαδή εξ’επαγγέλματος παράγεις ιδέες (πόσο μίζερο ακούγεται αυτό; κακή διατύπωση, γίνομαι άδικη), είναι πίκρα. Ο τύπος αυτός είναι αρχιτέκτονας, φτιάχνει μονάχα κτίρια που όπως δείχνουν να είναι μικρής κλίμακας, έχουν ελαφριά χρήση και μπαίνουν ένθετα σε ένα τοπίο. Γκουπ! Σαν κομμάτι παστίτσιο στο πιάτο. Σημειολογικό σχόλιο: παρατηρείστε ότι τεχνηέντως γύρω τους δεν υπάρχει τίποτα. Διάβαζε: είμαι μόνος μου ή θα ήθελα πολύ να είμαι μόνος μου και να μην υπάρχει κάτι διαφορετικό γύρω μου να μου «χαλάει» το photoshop-ικό image μου. Απολύμανση.
Οι κατασκευές λοιπόν, είναι τύπου do it yourself, λυόμενα, ας πω και οικολογικά (τι πολυφορεμένη λέξη). Όταν το πρωτοείδα λέω: σαν πείραμα καλό, κάτσε να δω ποιος είναι ο τύπος. Ιδιαίτερα που άρεσε το παρατηρητήριό του. Μετά είδα ότι ο τύπος φαίνεται να έχει βρει μια ιδέα και να θέλει να την περάσει παντού σε όλα του τα κτίρια. Φασόν. Μα τόση κάβλα με το μικρό, ανοιγοκλινούμενο ασαφούς χρήσης κατασκεύασμα;;;;;; Για τα δε virtual environments απλά είναι off. Θυμίζει τη άγνοια και τον ρομαντισμό ανθρώπων που δεν έχουνε καμμιά σχέση με το αντικείμενο. Άσε που έιναι kitsch και χοντροκομμένα. Έχω κάνει και εγώ τέτοια κατασκευάσματα, από virtual environments μέχρι κτίρια μηχανές, κατασκευές που να συναρμολογούνται, να ανοίγουν και να κλίνουν, να πέρνουν ενέργεια από φυσικά φαινόμενα, όμως ρε φιλαράκι .... έλεος!!!!! Δεν είναι το σύμπαν. Καi είναι δε πολύ άσχημο να ανακαλύπτεις κάτι και να το φοράς καπέλο παντού. Αγαπητέ, φειδώ... και λιγουλάκι μυαλό!!!! Πολύ πιο ωραία θα φαινότανε τα κολπάκια αυτά (και θα ήτανε χρήσιμα) αν δεν ήτανε φορεμένα ναζιστικά σε ολόκληρη την κατασκευή σου, παρά σε ένα μικρό μέρος της... ή αν είχες μια χρήση στο κτίριο που φτιάχνεις.

Θα συνεχίσω τα σχόλια μου όμως με κάτι στοιχειώδες. Στην έρημο της Αριζόνας που θα ζεις δεν έχει βιβλιοπωλέιο προφανώς, ούτε τουριστικό γραφείο να κλείσεις κανένα ταξιδάκι στην Ευρώπη να δεις ότι η βασική ιδέα που πουλάς υπάρχει στη Μεσόγειο εδώ και αιώνες; Τα πατζούρια που ανοιγοκλίνουνε κατά αυτό τον τρόπο συναντώνται στη Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλλία και Γαλλία αβέρτα. Μονάχα πρόσφατα που δεν υπάρχουν μαστόροι (και παιδεία να ψάξει και να βρει κάποιος τον μοναδικό ίσως εν ζωή) χρησιμοποιούνται πατζούρια ξύλινα που απλά να ανοιγοκλίνουνε με τον συνηθισμένο τρόπο. Το ξύλινο πατζούρι αγαπητέ, στις παραδοσιακές αυτές κοινωνίας, ήτανε ολόκληρη ιστορία. Μπορούσε να ανοίγει λίγο, λιγότερο ή περισσότερο, ένα κομμάτι του η ολόκληρο, το κάτω κομμάτι ή το επάνω, να νοίγει προς τα μέσα, προς τα έξω ή προς τα επάνω, ανάλογα με το αν ήθελες να βλέπεις και να μη σε βλέπουνε (π.χ. κουτσομπολιό), να βλέπεις και να σε βλέπουνε (είμαι δήθεν χαλαρός, δείχνω και τα κατορθώματα μου), αν ήθελες μονάχα αέρα (καλοκαιρινά μεσημέρια) και ο κατάλογος δεν έχει τέλος.

Τέλος πάντων τα πέρνω με τους κομπογιαννίτες που επειδή ξέρουν οικοδομική και ανακαλύπτουνε ξανά το πατζούρι νομίζουν ότι κάτι κάνουνε. Άσε που κολάνε τον εαυτό τους σε ότι visualisation φτιάχνουνε (τα ανθρωπάκια που βλέπετε να απολαμβάνουνε αυτές τις κατασκευές στα σχέδια).... α, και πουλάνε τα σχε'δια τους και μέσω internet. How pathetic is this?

Πολύ χώνω σήμερα, με βλέπω αύριο να διαβάζω το post και να το διορθώνω....

oooops!

mas pirane habari

Η πάπια Πεκίνου είναι γένος Μac Duck ;

Το Frances Gardner Hall έχει γεμίσει από συνομωτικού τύπου χαρτιά στις εισόδους των διαμερισμάτων. Τι λένε; Ένας πολυμήχανος κινέζος πουλάει το βιός του. Τι βιός; Πέντε / έξι πράγματα που obviously δεν χωράνε στις βαλίτσες του για τι μακρινή Κίνα: ένας ανεμιστήρας, μια λάμπα γραφείου .... ένα gel για τα μαλλιά (σχεδόν ολόκληρο) και ένα σαμπουάν.

-no comment-

bird's eye view

Egatastaseis Olybiakon Agonon Athinas 2004(kai oxi mono): eikonografimenos odigos step by step

WTC: void in NY

Λόγω στενότητος...

...από κάπου θα κόψεις για να έχεις να δώσεις αλλού. Δεν θα μείνουμε και άφραγκοι!

it’s a brave new (new?) world

Σοκ! Το σπίτι του Βασιλάκη είναι σχεδιασμένο με Mac? Οι ειδικοί λένε με το χέρι και λίγο Mac για διευκόλυνση. Α, παπαπα....

pass the message on

Ο supervisor μου στη διπλωματική έχει δίκιο και το ήξερα: τα νέα μέσα αλλάζουν την κατανομή της εξουσίας. Ένα ακόμη παράδειγμα: αυθόρμητης μαζικής κινητοποίησης με αφορμή το πρόσφατο τραγικό συμβάν στην Οssetia. Από εδώ.

κάτω από το φώς

Kυριακή πρωί (όχι και χαράματα) και πάω να πάρω τις εφημερίδες μου στον απέναντι πακιστανό. Παράλληλα , σαν καλό κορίτσι που είμαι, χαζέυω και ότι παίζει σε περιοδικά πολιτικής, αρχιτεκτονικής, υπολογιστών, μόδας, αρχαιολογίας, ότι περίεργο διαθέτει το μαγαζί, κοιτάζω για το WIRED, National Geographic και γενικά είμαι αποφασισμένη να ξοδέψω κανένα τέταρτο μήπως βρω κάτι να με ιντριγκάρει. Και πέφτω πάνω στο CASABELLA, ιταλικό αρχιτεκτονικό περιοδικό με εξώφυλλο την αυτοκρατορική Villa Katsura στο Kyoto. Τα σκάω για τα καλά, φέρνω το τρόπαιο σπίτι και χάνομαι

Με όλα αυτά περί φωτός, λευκότητας κλπκλπ που αναφέρονται σε προηγούμενο post σε κείμενο του Ελύτη, ακόμη στο νου μου, θυμήθηκα όσα μας έχω μάθει από τη δουλειά μου για την κουλτούρα του φωτός στην Ιαπωνία. Δεν μπορώ να μιλήσω με την ίδια σιγουριά για Κίνες, Ταυλάνδες και λοιπά εξωτικά τμήματα του χάρτη, αλλά θα πω για την Ιαπωνία κάτι που είναι πραγματικά ξεχωριστή. Σε άκρα αντίθεση με τη δύση λοιπόν, που θεωρείται ότι η ομορφιά κρύβεται στη λευκότητα ή στη γυαλάδα, στην παραδοσιακή Ιαπωνία συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο.

Εξηγώ: στην Δύση, η ομορφιά δείχνει να είναι συνισταμένη του πόσο κάτι αντανακλά το φώς. Το λευκό είναι συνυφασμένο με τη χαρά, το μαύρο με το πένθος: αντιθέσεις. Από αρχαιότητας, οι ωραίες γυναίκες ήταν αυτές που είχανε λευκό δέρμα (ε, και λόγω του ότι δεν είχανε ανάγκη να δουλεύουνε κάτω από τον ήλιο). Τα δημόσια κτίρια, αν δεν είναι λευκά θα είναι φτιαγμένα από υλικό που να αντανακλά το φως: να γυαλίζει. Όσο πάμε δε πιο βόρεια που το φως του ήλιου είναι λιγοστό, τόσο πιο πολύ γυαλίζουν τα πάντα. Παραδείγματα βαρβάτα οι χρυσοποίκιλτες μπαρόκ ή ροκοκό εκκλησίες της κοιλάδας του Ρήνου , τα παλάτια της Αγίας Πετρούπολης , οι Βερσαλλίες (η αίθουσα με τους καθρέφτες βγάζει μάτι)κλπ. Εξαιρέσεις υπάρχουνε, αλλά μιλάμε πάντα για τον κανόνα. Αγαπημένα υλικά; Μάρμαρο λευκό, μέταλλο, φύλλα χρυσού, μπρούτζος, χαλκός κλπκλπ. Σκληρά (πλην χαλκού) και κρύα στην αφή υλικά. Αγαπημένα χρώματα; Λευκό, χρυσό, άντε και λίγο χοντροκόκκινο(το σκούρο κόκκινο που βγαίνει από πετρώματα και βλέπει κανείς σε παλιά κτίρια) που κάνει και πιο ένοτνο. Εν ολίγοις, ότι «φαίνεται, γυαλίζει, βγάζει μάτι».

Στον αντίποδα, στην Ιαπωνία η ομορφία είναι συνισταμένη του πόσο κάτι απορροφά το φως ή έστω το διαχέει «μαλακά». Κρύβεται σε μια «ομίχλη», ας πούμε. Για τους αγγλομαθείς στο gloomy περιβάλλον: απαλές, ευγενικές αντιθέσεις. Εκτός από το ξύλο, την ψάθα(π.χ. βλέπε στο πάτωμα τα παραλληλόγραμμα tatami, που ήτανε και μονάδα μήκους για τη δόμηση επίσης ) και το χαρτί (βλ. παρακάτω), η λάκα, με την smooth γυαλάδα της, είναι το πιο αγαπημένο υλικό: μπαίνει παντού. Υλικά μαλακά και ζεστά στην αφή. Τα χρώματα είναι και αυτά γήιινα και gloomy: καφέ, μπέζ και το υψηλότερο όλων, το jade, μια ξεθωριασμένη -σχεδόν αρρωστιάρικη και νοσοκομειακή για εμάς - απόχρωση του πράσινου. Η ομορφιά για αυτούς κρύβεται στο μυστήριο. Παρατηρήστε ότι τα χρώματα αυτά όσο ξενέρωτα θα φαινόντουσαν κάτω από τον σκληρό ήλιο των Κυκλάδων, τόσο γοητευτικά δείχνουν, σε τέτοιες συνθήκες φωτισμού. Δίνω περαιτέρω παραδείγματα για να γίνω κατανοητή: ο φωτισμός μέσα σε δημόσια κτίρια, ή κτίρια που συμβολίζουνε εξουσία δεν είναι ποτέ έντονος. Είναι απαλός, σαν να έχει συννεφιά . Δεν μπαίνει τζάμι πουθενά. Αντί για αυτό στα παράθυρα χρησιμοποιείται ριζόχαρτο (!). Χοντρό, ειδικό, αλλά ριζόχαρτο. Τα πάντα είναι θαμπά. Οι αντιθέσεις μειώνονται. Μισοσκόταδο.

Φυσικά όλα αυτά σήμερα, -η παγκοσμιοποίηση φταίει πάλι (?)- δεν είναι τόσο έντονα. Η Ιαπωνία είναι με το ένα πόδι στο απώτερο μέλλον και με το άλλο προσκολλημένη σε παραδόσεις χιλιετιών. Δυο λαοί σε ένα έδαφος. Ο δε «δυτικός» πολιτισμός έχει ανακαλύψει προ πολλού αυτή την διαφορετική ανιμετώπιση των Ιαπώνων και κάνει χρήση της κατά το δοκούν. Και φυσικά, –ω! Τι έκπληξη!- από την εποχή του ηλεκτρισμού και έκτοτε, το φως πια δεν είναι μόνο το φυσικό.

μισιρλού

Φίλος μεξικάνος σε έξαλλη κατάσταση επιμένει να μου μιλήσει 4 τα χαράματα ώρα μεγαλονήσου Αγγλίας στο Messenger, ενώ εγώ δείχνω ότι είμαι μακριά από τον υπολογιστή, καθώς έχω τρελή δουλειά. Τέλος πάντων, συγκινούμαι, είμαι και πτώμα και λεώ να κάνω ένα διάλλειμμα. Και τι λέει ο φίλος από την άλλη άκρη της γης; «Ποια έλεγε τη Μισιρλού;» Με τα πολλά καταλαβαίνω ότι ξετρελάθηκε με την τελετή λήξης, άκουσε την Μισιρλού, την είχε ακούσει και από το pulp fiction και από τους Έλληνες φίλους του και τώρα νόμισε πως το έλεγε κανονικά η Άννα Βίσση! Του λέω το όνομα, χάνεται, συνεχίζω τη δουλειά και σε κάμποση ώρα επανέρχεται όλο παράπονο, ότι δεν το βρίσκει στο kazaa βάζοντας το όνομα της τραγουδίστριας!!! Του εξηγώ ότι λέγανε όλοι κομμάτια συνήθως πιο κλασσικά και όχι απαραίτητα δικά τους και με τα πολλά, ψάχνω στο internet για τη Μισιρλού. Ιδού τι ψάρεψα:

α. Επεξήγηση, ιστορία (η κοπέλα από την Αίγυπτο, το μικρασιάτικο τραγούδι, η καταστροφή, πρόσφυγες στην Αμερική, πρώτες ηχογραφήσεις, το surf θέλει τα κατάλληλο soundtrack, το pulp f.), στίχοι (και σε μετάφραση) και μια ηχογράφηση της US Air Force Band (!!!!)

β. ομοιπαθής / έκπληκτος με το γεγονός ότι είναι ελληνική και την άκουσε στην τελετή λήξης

γ. νότες και στίχους διαφορετικούς από τους προηγούμενους (δείχνουν πιο αυθεντικοι, κρίνοντας από το γεγονός ότι λέει χαρακτηριστικά Ah! tha si klepso mes ap tin Arapia αντί για το νεώτερο θα ΣΕ κλέψω ...παμ παραμ παμ παμ...) Αν πρόκειται για απλή βλαχιά του μεταφραστή δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω.

δ. λίστα αμέτρητων ηχογραφήσεων

ε. πως να τη χορέψω τώρα που ανάψανε τα αίματα; Είναι απλό.

στ. Αν δεν το βρήκατε, κάντε κλικ στο σωστό τσαρούχι (όχι ότι θα καταλάβει κανείς πολλά άλλα από το τίποτα…)

ζ. αρμένικη εκδοχή

η. Υπάρχει και σε font (ω, ναι!! Είναι γεγονός)

.....πα πα παμ πα πααμ πα παπααααμ παραραραραραρρααραραρααρρρααμ πα πα πα πα παμ πα πααααμ...

Προσφυγικά

Η μεγαλύτερη σε κλίμακα συντονισμένη αρχιτεκτονική παρέμβαση που πραγματοποιήθηκε στην σύγχρονη Ελλάδα συνετελέσθη με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι γεγονός. Με ότι αποτελέσματα είχε, θετικά και αρνητικά. Και τα δυο ήταν πολλά. Το μόνο αντίστοιχο παράδειγμα στη νεότερη ιστορία είναι η αλλαγή της πόλης με την έλευση των προσφύγων από τη Μικρά Ασία. Σε κάποιο blog το διάβαζα πρόσφατα. Οι επιπτώσεις ήταν οικονομικές, πολιτικές κλπ, αλλά εγώ θα εστιάσω στην αρχιτεκτονική. Γιατί; Γιατί ακούω από τον Σκάι 100.4 να έχει αρχίσει ένας διάλογος για προσφυγικά τα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Παρένθεση (

Πρώτη παρατήρηση:
Γιουυυχουυυ!!! Επιτέλους! Εύχομαι να αρχίσει να γίνεται δημόσιος διάλογος για την αρχιτεκτονική συχνότερα. Μόνο να κερδίσουμε έχουμε όλοι.

Δεύτερη παρατήρηση: γενικαί πληροφορίαι (ο παλιός skip this part) και αμπελοφιλοσοφίαι
Το μήλον της έριδος: τα προσφυγικά στην Αλεξάνδρας. Δεν είναι τα μόνα, αλλά έχουνε την ατυχία να καταλαμβάνουνε ένα πολεοδομικό φιλέτο. Ένα μεγάλο οικόπεδο, πάνω σε μια κεντρική αρτηρία, στο κέντρο της Αθήνας. Έχουν αντίστοιχο κέρδος; Τσου. Είναι κατοικίες, για χαμηλά –οικονομικά- στρώματα. Η πρόταση είναι να γκρεμιστούνε, να γίνει ένα γκαράζ για το απέναντι γήπεδο του Παναθηναϊκού. Άντε να μείνουνε για ιστορικούς λόγους τα δύο πίσω.

Σκέψεις: Γκαράζ ναι χρήσιμο. Για το γήπεδο του Παναθηναϊκού ηλίθιο. Δεν κόβω φλέβες για το ποδόσφαιρο, αλλά αν είμαι μια ομάδα είμαι Παναθηναϊκός. Και το γήπεδο δεν είναι γήπεδο. Είναι παράγκα του Καραγκιόζη. Και δεν αξίζει σε καμμιά ομάδα να παίζει εκεί, όσο και να ανακατασκευαστεί. Δεν έχει χώρο πως να το κάνουμε; Να γεννήσουμε χώρο με το έτσι θέλω; Να γκρεμίσουμε τότε τις γύρω πολυκατοικίες να το ξαναχτίσουμε. Και αν μπούμε σε τόση φασαρία, γιατί να μην το κρατήσουμε ως έχει για προπονήσεις ερασιτεχνικών ομάδων ή συλλόγων και να μην φτιάξουμε ένα καινούργιο στο Γουδί; Πρέπει να στιμωχτούμε και να γκρεμίσουμε τα πάντα για να έχουμε την Αλεξάνδρας; Τι παράλογη(!) λογική! Να μου πείς και άλλο ένα γήπεδο μετά από τους Ολυμπιακούς; Σωστά. Να πάρουμε τότε ένα υπάρχον σε καταλληλότερη περιοχή να το διαμορφώσουμε.

Α, ποιος είναι ενήμερος για το άλλο σενάριο για τον χώρο αυτό; Θα σας διαφωτίσω. Η αρχιεπισκοπή ονειρεύεται (από καιρό μάλιστα) να γκρεμίσει το γήπεδο της Αλεξάνδρας, τα απέναντι προσφυγικά, να πάρει και το πάρκο πίσω από το γήπεδο, να γίνει γέφυρα να περνάει από κάτω η Αλεξάνδρας με γέφυρα (κόμβος δηλαδή) για να ενωθεί όλο αυτό και να χτιστεί η νέα μητρόπολη σε έναν μεγάλο υπαίθριο χώρο. Ωραίοι οι οραματισμοί. Να έχουνε και από πίσω κατι παραπάνω από μεγαλομανία, ακόμη καλύτερα.

) τέλος η παρένθεση

Κλείνω τον κύκλο ενημέρωσης και προχωράω στο τι ακούω στον Σκάι. Ο καθηγητής Αρχιτεκτονικής Σύνθεσης στο Μετσόβιο, Γιώργος Γεράκης (και πρόεδρος από πέρυσι της σχολής) μιλάει πρώτος σε δυο δημοσιογράφους. Τον ξέρω προσωπικά. Ο τύπος μπορεί να είναι ελαφρώς κολλημένος, να συμβουλεύει τον κάθε μαθητή να προσθέσει μια γέφυρα στην κατοικία, στο πάρκο ή στο οτιδήποτε σχεδιάζει, αλλά μίλησε σωστά. Είπε δηλαδή τα προφανή. Τουτέστιν: η αρχιτεκτονική κληρονομιά απεικονίζει την ιστορία ενός τόπου. Γκρεμίζοντάς τα, βάζουμε ένα Χ σε ένα τμήμα της ιστορίας μας. Έτσι γκρεμίσαμε τα νεοκλασσικά και σήμερα κάνουμε κρα να δούμε κανένα, με αποτέλεσμα να έχει ανέβει κατακόρυφα η αξία τους, ακόμη και αν είναι μάπες (διότι μάπες υπάρχουν πάντοτε). Η πόλη έτσι είναι ασυνέχης, δεν έχει μνήμες, φαίνεται άψυχη. Το αντίστοιχο Alzheimer δηλαδή. Βαρετή και μονότονη. Όλη ίδια. Δεν είναι όμως μονάχα θέμα αισθητικό, μην με παρεξηγήσετε. Η ιστορία της Ελλάδας είναι πολύπλοκη και πλούσια, ένα patchwork από πολιτισμούς, πολέμους, νίκες και ήττες, λάθη και σημαντικούς ανθρώπους. Είναι όλα κομμάτι μας. Aυτοί είμαστε, ας μη στρουθοκαμηλίζουμε. Ιδίως αν έχουμε να δείξουμε όμορφα πράγματα.

Και τα προσφυγικά με μια ανακατασκευή θα γινόντουσαν υπέροχα.Ναι, για τα ίδια λέμε. Έχω μπει μέσα, έχω μείνει σε ένα από αυτά για κάτι λίγο καιρό: φίλοι είχανε νοικίασει ένα για να κάνουνε εκεί τη διπλωματική τους, καθότι πάμφθηνα και εγώ βοηθούσα. Προφανώς δεν είναι τεράστια, αλλά πρόκειται για διαμερίσματα σχεδιασμένα με αρετές σπάνιες για τις τους περιορισμούς της εποχής που φτιαχτήκανε. Σπάνιες συχνά και σήμερα. Έπρεπε να είναι οικονομικές κατασκευές, να χτιστούνε στο πι και φι, να είναι λειτουργικές, να δίνουνε πρωτεραιότητα στον φυσικό αερισμό και τον ηλιασμό, να χωρέσουνε εκατοντάδες οικογένειες. ΑΜΕΣΩΣ. Οι άνθρωποι μένανε σε σκηνές και σχολεία. Σπουδαίοι αρχιτέκτονες της εποχής τα σχεδίασαν και η ποιότητα της κατασκευής είναι υψηλή. Όχι δεν λέω ανέκδοτο. Στο εσωτερικό που φαίνεται κάτι τεέτοιο θα το δείτε αμέσως. Τα ξύλινα πατώματα με τις φαρδιές σανίδες ας πούμε. Απέξω η συντήρηση μεν μηδενική.

Ωραία έστω ότι μένουνε (όλα ή όχι άλλο ζήτημα), αλλά πρέπει να συμμορφωθούνε λιγάκι, ομολογουμένως. Ποιος θα πληρώσει τη νύφη; Οι ιδιοκτήτες προφανώς. Θέλουνε; Μπορούνε; Και αν υποθέσουμε ότι υπάρχει σοβαρό πλάνο για την ανακατασκευή τους το οικονομικό λύνεται. Ας παραμείνουνε κατοικίες, ή έστω γραφεία για μικρές εταιρείες (ο Γεράκης θα με κρέμαγε ανάποδα για το τελευταίο), αλλά πρέπει να είναι βιώσιμα και κερδοφόρα. Αλλιώς από μόνα τους δεν θα κερδίσουνε το μέλλον τους. Πως να το κάνουμε; Ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Για να κερδίσεις πρέπει να παίξεις.

Στο ραδιόφωνο ο Γεράκης ακούγεται κουρασμένος, απηυδυσμένος και αναμασάει σωστές ιδέες με χιλιοειπωμένα λόγια. Γκρινιάζει. Ακολουθεί κεφάτος, φιλικός εκπρόσωπος του Δήμου Αθηναίων. Μιλάει με τους 2 δημοσιογράφους επί παντώς επιστητού: η εικόνα της πόλης κατά την Ολυμπιάδα, η διατήρησή της κλπκλπ... Θέματα που ενδιαφέρουν, επίκαιρα. (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) Σκέφτομαι γιατί ο Γεράκης έλεγε τις κουβέντες με τόσο βάρος. Σαν να πίστευε ότι όλα είναι μάταια. (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) Σκέφτομαι πόσο κακός είναι σε επικοινωνιακά ζητήματα. Ότι και να λένε οι αρχιτέκτονες, άμα το λένε έτσι, άμα γίνονται βαρετοί, θεωρούν εαυτούς περιούσιους και μυημένους και δεν μπαίνουνε στον κόπο να κερδίσουν το κοινό αίσθημα, μια ζωή στην πίκρα και την απογοήτευση θα είναι. (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) Από σνομπισμό και θυματοποίηση θεωρούν εαυτούς χαμένους εξ’ορισμού... (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) (Περιμένω τον αντίλογο για τα προσφυγικά.) Χα! Τέλειωσε η εκπομπή και ούτε μια κουβέντα! Διαφημίσεις.

Γεράκη καλύτερα να μην πολυμιλάς δημοσίως. Έπαιξες και έχασες. Το κακό είναι ότι μαζί με εσένα, χάνουμε όλοι.

περιμένοντας τους βαρβάρους...που ευτυχώς δεν ασχολούνται μαζί μας

Ούτε οι βάρβαροι φαίνονται να έρχονται, ούτε με την αλλαγή της χιλιετίας οι υπολογιστές παρέδωσαν πνεύμα (φρέσκα κουλούρια να μου πεις), ούτε το internet κόπηκε στις εστίες του UCL. Κάτσε να μην το γκαντεμιάσω κιόλας, αλλά πολύ χαίρομαι που για μια φορά η ανοργανωσιά των φίλων νησιωτών Άγγλων μου βγαίνει σε καλό. Μακάρι να το κάνουνε συνειδητά γιατί είναι ψυχοβγάλτης να ανοίγω κάθε μέρα το laptop και να περιμένω να δω αν ζει ο ασθενής.

η συνέλευση των ζώων έλαβε τέλος

Απορία το είχα. Σε κάτι trivial persuit το πρωτοάκουσα...Όλο μου καθότανε η ερώτηση ποια ζώα είναι τα σύμβολα των δημοκρατικών και των συντηρητικών στο αλλαργινό USA. Κάτι η απρόσμενη παρουσία σήμερα του internet στην εστία, κάτι οι επερχόμενες εκλογές στο αλλαργινό far west, κάτι το συνέδρο των συντηρητικών στη Νέα Υόρκη, έψαξα και έμαθα. Οι λόγοι δεν είναι πολύ σαφείς, αλλά τα links μπορεί να λύσουνε τις περαιτέρω απορίες. Έχουμε και λέμε:

REBUBLICAN PARTY / ELEPHANT
Αν και θεωρείται παλιότερη η χρήση του, τυπικά ο συμπαθής ελέφας λανσάρεται από τον σκιτσογράφο Thomas Nast στις 7 του Νοέμβρη 1874, στο Harper's Weekly. Σύμβολο δύναμης.
Στις αρχές του αιώνα μεν, στο εξωτικό Midwest προτιμούσαν τον (πιο μεγαλειώδη είναι η αλήθεια) αετό. Λυπάμαι, κέρδισε ο ελέφαντας!

DEMOCRATIC PARTY / DONKEY
O δε παιχνιδιάρης γάιδαρος, λανσάρεται ξανά από τον Thomas Nast, το 1870 όμως, στο Harper's Weekly. 10 χρόνια μετά ο γάιδαρος αναγορεύτικε και τυπικά το σύμβολο των δημοκρατικών. Σύμβολο επιμονής.
Το, καθώς όλα δείχνουν, ξεροκέφαλο Midwest (ίσως και ολίγον τις απομονωμένο) στις αρχές του αιώνα προτιμούσε τον κόκορα. Αγγλιστί: rooster.

Από τότε οι αμερικάνοι πολιτικοί ήτανε χαλαροί με τους σκιτσογράφους ή αυτούς που τους σατιρίζανε. Αν και τα συγκεκριμμένα σκίτσα δεν θίγουνε ιδιαιτέρως τα κόμματα, σκέφτομαι: Υπήρχε από τότε επικοινωνιακή πολιτική και όλοι είμαστε φίλοι και δεν μας ενοχλεί τίποτα? Μωρέ μπράβο!

Απορία: Ο Michael Moore στο συνέδριο των Συντηρητικών, που τον είδα πριν στο BBC, είχε φέρει μαζί και κάμερα;