VIVE NAPOLEON! (και δεν μιλώ για το cognac)

Δευτέρα πρωί. Φανάρι Ακαδημίας. Καθ'οδόν από το μετρό προς τη δουλειά.


-παρεμβάλλεται έκτακτο γεγονός-



Ψάξιμο στην τσάντα. Όσο μεγάλη ή άνετη και να την πάρεις, μονίμως είναι τίγκα. Και μονίμως δεν βρίσκω με τη μια αυτό που ψάχνω. Ανασφάλεια? Μπα.. μάλλον πολλές ώρες έξω από το σπίτι σε συνδυασμό με διαφορετικές εργασίες.

Τηλέφωνο.
Μαμά? / Ναι. / Είσαι κοντά σε περίπτερο? / Εεε... όχι. / Ωραία, κάνε μεταβολή και πήγαινε. / Γιατί? / Στο passport της Μάγιας Τσόκλη νομίζω είναι εξώφυλλο ο κύριος Ναπολέων. / Τι? Και ΠΟΥ τον θυμάσαι εσύ? Έχεις να τον δεις από όταν ήσουν εννιά χρονών! / Καλά, άσε με εμένα... φωτογραφική μνήμη - ξέρω και εγώ? Άντε πήγαινε τώρα.

Αγαπώ την πόλη. Αγαπώ και την εξοχή, ιδίως το βουνό. Μα δεν νομίζω πως θα έμενα ποτέ εκεί μόνιμα. Θαυμάζω όμως αυτούς που το κάνουν, αντί να κάθονται να γκρινιάζουν για τη ζωή τους στην Αθήνα, να μιζερεύουν και να μου μεταδίδουν αυτό το γκαντεμοκάρμα.

Γιατί τα λέω όλα αυτά? Ο Ναπολέοντας και η Λαμπρινή, ζούσαν στην Αθήνα. Καταγόντουσαν από την Ήπειρο και οι δυο. Τζουμέρκα. Ο Ναπολέων ήταν προγραμματιστής αν θυμάμαι καλά. Είχε όμως και πελάτες μεγάλες εταιρίες εκτός Αθηνών. Η Λαμπρινή δούλευε σε πολυεθνική που έφερνε απορρυπαντικά και καλλυντικά. Άσχετο: μοιάζουν αυτά? Η Λαμπρινή φίλη και συμμαθήτρια με τη μάνα μου. Με πήγαινε η μαμά μου μαζί με την αδερφή μου να παίξουμε με το γιο της Λαμπρινής, ενώ εκείνες μιλάγανε. Νομίζω έμεναν Ζωγράφου. Εγώ πάθαινα κατάθλιψη κάθε φορά που θα πηγαίναμε, μετά μούτρωνα, στύλωνα τα πόδια και τελικά πήγαινα με κλάμματα και γκρίνια. Η διαδρομή Αμπελόκηποι - Ζωγράφου μου φαινόταν δίωρη. Τη βαριόμουν όσο τίποτε. Έπρεπε να βρω κάτι να κάνω. Στο δρόμο κοιμόμουν, έπαιζα με την αδερφή μου, ζωγράφιζα στο τζάμι, χάζευα. Φτάνοντας... ανάμικτα συναισθήματα. Η Λαμπρινή ήταν συχνά κουρασμένη, μα γλυκιά και γελαστή. Μιλούσε για το παιδί της με το υποκοριστικό "το σκατούλι έκανε εκείνο.. το άλλο". Εγώ η καθωσπρέπει μαθήτρια του δημοτικού σοκαριζόμουν γιατί αυτή τη λέξη σπίτι μας δεν τη λέγαμε. Εγώ τα άκουγα όταν την έλεγα και αυτή να τη λέει.. Μπροστά μου! Ο γιός καλός μα πολύ μικρός για να παίξω μαζί του. Ο κύριος Ναπολέοντας ευγενικός μα κλεισμένος με τον υπολογιστή του. Κατέληγα να κάνω ότι παίζω με την αδερφή μου και τον μικρό στήνοντας αυτί παράλληλα στο "τι έλεγαν οι μαμάδες".

Δεν μπορούμε άλλο, θα φύγουμε, είπε η Λαμπρινή και η φράση μου είχε ακουστεί περίεργη. Το "θα φύγω" ως ρήμα δεν το είχα ακούσει ποτέ από άτομο πιο μεγάλης ηλικίας με τόση σοβαρότητα. Εγώ έλεγα με αντίστοιχη σοβαρότητα το "θα φύγω" εννοώντας "βαρέθηκα να παίζω μαζί σας... πάω να φάω κεφτεδάκια με πατάτες". Ομολογώ τρόμαξα ότι κάτι σοβαρό συνέβη. Αντιθέτως όμως. Η Αθήνα ταλαιπωρούσε την φιλική μας οικογένεια, η οποία άλλα ονειρευόταν.

Στην αρχή έμειναν στα Γιάννενα. Η Λ. βρήκε δουλειά, ο Ν. είχε ακόμη πελάτες σε όλη την Ελλάδα και πηγαινοερχόταν. Τους άρεσε. Ο Ναπολέοντας πήγαινε το ΣΚ στο χωριό του που το αγαπούσε πολύ. Η Λαμπρινή ήταν πανευτυχής από θέμα δουλειάς, χρόνου, μητρικών υποχρεώσεων. Η μαμά μου στεναχωριόταν που έφυγε η φίλη της στην αρχή, μα και χαιρόταν που είναι καλά. (Τελικά -διότι είναι ευγενής φύση- υπερίσχυσε το δεύτερο.)

Ο δε ηλικιωμένος πατέρας του Ναπολέοντα είχε το μαγαζί του χωριού και όταν πέθανε ο γιός πήγαινε που και που και το άνοιγε. Γούσταρε και το χωριό. Τι χωριό δηλαδή? Ο θεός να το κάνει. Μιάμιση ώρα από τα Γιάννενα. Με δρόμο -τότε τουλάχιστον- γάμησέ τα. Κάποτε μεγάλο χωριό, κοιτίδα σημαντικών ανθρώπων (η οικογένεια Bulgari κάτι σχεδιάζει εδώ όπως λέει το περιοδικό). Πριν από λίγα χρόνια όπως και η περισσότερη Ήπειρος, απλώς ερειπωμένο και απομακρυσμένο. Τέρμα θεού ακόμη και για τα Τζουμέρκα τα ίδια. Η εξέλιξη? Ανέλαβαν με τη Λαμπρινή το καφενείο, τα δωμάτια από πάνω τα έκαναν ξενώνα και ανοίγαν μόνο τα σαββατοκύριακα / εορτές / αργίες. Η Λαμπρινή μαγείρευε επίσης. Σήμερα ο Ναπολέοντας και η Λαμπρινή ασχολούνται με τον αγροτουρισμό, έχουν μόνιμα πια το καφενείο στους Καλαρρύτες και τον ξενώνα από επάνω, με το ευγενικό τους πνεύμα και την αγάπη τους για το μέρος βοήθησαν να ξαναέρθει ο κόσμος στους Καλαρρύτες, πήγαν και οι δημοσιογράφοι, έντυπων και ηλεκτρονικών μέσων, εκπομπές ταξιδιωτικές και μη, άρθα σε περιοδικά, η μπουγάδα της Λαμπρινής γυάλιζε ένα φεγγάρι στο εξώφυλλο του ΒΗΜΑgazino, τώρα ο ίδιος ο Ναπολέων αυτοπροσώπως και εξώφυλλο στο passport!

Το καλό είναι ότι οι ίδιοι δεν δίνουν δεκάρα για όλα αυτά. Γουστάρουν το χωριό, τις πίτες, τα τσίπουρα, το βουνό. Μου αρέσουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Είναι όμορφοι. Και ας με ρώτησε ο εφημεριδοπώλης αν αυτός είναι ο Κοεμτζής.

η Miuccia και το Texas

Tους ανακάλυψα και ξετρελάθηκα. Οι Michael Elmgreen και Ingar Dragset είναι Σκανδιναβοί. Δανός και Νορβηγός αντίστοιχα. Είναι καλλιτέχνες και ζουν στο Βερολίνο. Ασχολούνται κυρίως με εγκαταστάσεις (installations) και όπως μου φαίνεται έχουν κόλλημα τόσο με την αρχιτεκτονική, όσο και με τη μόδα.

Το τελευταίο τους project είναι το εξής: σε μια ερημιά στο Τέξας ονόματι Marfa (στην οποία πολλοί land artists πάνε και φτιάχνουν τα κυκλάκια τους και τις ευθείες τους με τους γύρω λίθους / και τόσο μου αρέσουν) αυτοί κάνουν κάτι λιγότερο παγανιστικό. Eκτός πολιτισμού λοιπόν, xτίζουν ένα νέο -μινιμαλιστιλό βεβαίως βεβαίως- κατάστημα της Prada, με βιτρίνες full εξοπλισμένες με παπούτσια, ρούχα κλπ του Φθινόπωρου 2005. Η πόρτα του κυριλέ καταστήματος όμως δεν θα ανοίγει, ούτε και πρόκειται να ανοίξει ποτέ. Στο site του project διαβάζω "it is a sealed time capsule and will never function as a place of commerce". Και λίγο παρακάτω "As we purposefully will not preserve Prada Marfa, it will eventually become a ruin so that even in a future decayed state it will remain relevant to the time in which it was made, Fall 2005, precisely because it has aged."

Oι έννοιες εφήμερο, ματαιοδοξία + χρόνος στο μυαλό μου. Φαντάζομαι αυτό το urban frenzy σκηνικό να στέκεται (γιατί στέκεται, δεν ξετυλίγεται όπως ετοιμαζόμουν να γράψω) σε αυτό το στατικό ever-there σεληνιακό τοπίο. Η αντίθεση γεννάει τη σύνθεση. Και εδώ. Τόσες σκέψεις και άλλες τόσες.

Οι τύποι μου φαίνονται εξαιρετικοί και λέω να παραθέσω μερικά links για το καλό.

- γενικά
- αντιπροσωπευτικές φωτό από installations
- το ντουέτο @ THE ΤATE
- εκθέσεις
- not-fit-to-print interview από την εγκατάσταση "end station"
- 10 verses interview
- powerless structures
- powerless structures auf Deutsch

urban dictionary

σκούπρα, σα-πέρα κλπ βουκολικά ιδιωματικά εδώ δεν ακούγονται

εδώ αντηχεί η μητρόπολη

με την inspiring ατάκα: define your world

ΓΟΚ poesie: μια λογοτεχνική κριτική

Φίλες και φίλοι καλησπέρα σας

Η δουλειά έχει καταπονήσει εμέ την υπογράφουσα, όχι όμως όσο οι πρόσφατες μαζικές απαγορεύσεις στον εργασιακό μου χώρο για πρόσβαση στο διαδίκτυο. Με έντονο το αίσθημα της κοινωνικής απομόνωσης, της φίμωσης και -γιατί όχι τέλος πάντων- της ελαχιστοποίησης του ελευθέρου χρόνου μου, η λύση ήταν μια: η ενασχόληση με τις καλές τέχνες και δη με τη λογοτεχνία.

Εναγκάλισα λοιπόν μετ'ευλαβείας το πολύτομο πόνημα ονόματι Γ.Ο.Κ. (Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός), έργο του ακαταπόνητου ανώνυμου συγγραφέα και ιδού μερικά από τα συμπεράσματά στα οποία έχω καταλήξει μέχρι τώρα:

α. Πρόκειται για έπος. Πόσοι τόμοι ούτε εγώ θυμάμαι. Bed time story μόνο για όσους έχουν κάνει εξάσκηση με τη Βίβλο.

β. Μη γραμμική αφήγηση. Πολύ πριν κάτι ταινιάκια και κάτι θεατρικά δήθεν τάχαμου επαναστατικά ανέτρεπαν την παραδοσιακή ροή της αφήγησης. Διαβάζεται από την αρχή προς το τέλος και το ανάποδο. Διαβάζεται αποσπασματικά, με τυχαία σειρά, με λογική σειρά, με παράλογη σειρά. Το μαγικό είναι ότι οιαδήποτε μέθοδο και αν επιλέξεις θα χρειαστεί να αφιερώσεις πολλές ώρες. Το ακόμη πιο μαγικό είναι ότι στο τέλος με λίγη κοινή λογική θα καταλαβαίνεις τα βασικά. Και με λίγη παραπάνω επιμονή -και σπουδές γλωσσολογίας- θα μάθεις αυτό που έψαχνες. Ω - Ναι.

γ. Διαχρονικές γλωσσικές αναφορές. Καθαρεύουσα, πολυτονικό και σύγχρονη νεοελληνική μπλέκονται σε ένα οργιαστικό γαιτανάκι. Το σίγουρο είναι ότι δεν βαριέται κανείς. Αν καταλάβει δηλαδή αυτό που διαβάζει. Άμα τει αποπερατώσει της αναζητήσης -της γνώσης βεβαίως- δικαιολογείται αίσθημα υπεροχής, ψήλωμα κατά 10 πόντους, άνοιγμα σαμπάνιας. Άντε και η ταύτιση με το γνωστό σκεπάρνι μέλους της νομαδικής φυλής των Ρομ.

δ. Φιλοσοφικές αναζητήσεις: υπαρξιακός προβληματισμός μέρος Α Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα? Βου + Α = ΒΑ. Τι λέμε κτίριο? Τι σκάλα? Τι οικόπεδο, αγροτεμάχιο, θερμομόνωση, πεζοδρόμιο, ανανεώσιμη πηγή ενέργειας? Ποιος είσαι? Που πας? Πόσα ξέρεις? Να ζει κανείς ή να μη ζει? Πλήρεις απαντήσεις τώρα κοντά σας. Scroll στο χαρτί δεν έχει, άρα καταλήγεις στο τέλος να είσαι εκπαιδευμένος στο να διαβάζεις 100 σειρές σε μισό λεπτό. Αν έχεις φίλους δικηγόρους ζήτας απλά να σου μάθουν τη μέθοδο για να κερδίσεις χρόνο. Στα συν.

ε. Φιλοσοφικές αναζητήσεις: υπαρξιακός προβληματισμός μέρος Β Το περί ου ο λόγος πόνημα όλα δείχνουν ότι είναι στοιχειωμένο. Φήμες το θέλουν να αποτελεί την αιτία πίσω από το γνωστό παραμύθι "Η Ωραία Κοιμωμένη". Όποιος αγγίξει το "πόνημα" μετά τις 11 το βράδυ, του μέλλει να το αφήσει από τα χέρια του μέσα σε 5 λεπτά. Να το αφήσει: βλ. να του πέσει από τα χέρια καθώς θα καταρρέει στο γραφείο/κρεβάτι κ.ο.κ. Αλλιώς και "ο πιο γλυκός ύπνος".

στ. Urban Myth. Στην περίπτωση που ο/ αναγνώστης/στρια καταφέρει να ξεπεράσει τα μαγιολίκια που προαναφέρθηκαν φτάνουμε στην ουσία του έργου. Η οποία και θα αποκαλυφθεί αμέσως.
Και φτάνουμε στο ζουμί του post.



Κατά βάθος ο Γ.Ο.Κ. είναι και θα είναι ένα ποιητικό έργο αναρχικού υπερρεαλισμού. Δική μου ορολογία, πατενταρισμένη κ.ο.κ.

Αναρχικού λόγω δομής
aka: O μισός τόμος Α6 καλύπτεται από το κεφάλαιο "γκαράζ". Λίγο πριν το τέλος του συναντάμε το υποκεφάλαιο κλειδί: Ίδρυση κέντρου γυμνιστών.

και υπερβατικής γλώσσας
aka "ΥΔΡΑΥΛΙΚΟΙ ΑΝΕΛΚΥΣΤΗΡΕΣ - ΕΘΝΙΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ"

Και υπερρεαλιστικoύ λόγω:

εδώ θα αρκεστούμε στο να αναφέρουμε χαρακτήρες του δράματος όπως "οι ατέρμονοι ανελκυστήρες (πάτερ- νόστερ)" και τίτλους κεφαλαίων όπως "αι διατάξεις μανδαλώματος", "άρθρο 32: γραμματοκιβώτια" (απόσπασμα: σε KAΘΕ κτίριο επιβάλλεται η εγκατάσταση γραμματοκιβωτίων) και "υπαίθριες διαφημίσεις με ξενόγλωσσα στοιχεία".

Και για να τελειώνουμε φίλοι και φίλες, εκτός από την προφανή πρακτική χρησιμότητά του, το σύμπαν που δεξιοτεχνικά πλάθει η -ανώνυμη- λαική μούσα με το φιλόπονο έπος "the ΓΟΚ", μπορεί να αποδειχτεί εκμαυλιστικό (προς τις αγκάλες του Μορφέα) ή φλεγματικά αναζωογωνητικό (καινούργιο συκώτι). Το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα περάσει αδιάφορο.

Καλή ανάγνωση!

τιμή μου

Χρόνια πολλά stories of the city / stories of the streets !

Δεν το ήξερα ότι χάρη σε αυτό το blog άρχισες και εσύ το δικό σου.

-έτσι πρέπει να νιώθει μια μαία! :Ρ-

Έχουν συμβεί πολλά με ανθρώπους από τότε που άρχισα αυτό το blog. Δεν έχει νόημα να τα εξιστορήσω. Μα με κάνετε όλοι πολύ χαρούμενη με αυτή την αναπάντεχη αλληλεπίδραση. Και αυτό -αν δεν φαίνεται, που δεν νομίζω- θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.

Και μια ευχή: Είθε να συνεχιστούν όλα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για όλους και να είναι όλοι ευτυχείς οποιαδήποτε πορεία και αν επιλέξουν να ακολουθήσουν στο μάλλλον. Και να μην είναι όμως ευτυχείς πάντα σαν τα παραμύθια και αυτό, κομμάτι της ευτυχίας είναι. Της ευτυχίας να εξελίσσεσαι.

28 days later (θα μπορούσε να είναι σκηνή από το)

Έξι το απόγευμα. Έξοδος από γραφείο. Δεν έχει κρύο. Το κασκόλ είναι χοντρό και με τρώει. Μυαλό ζαλισμένο. Υγρασία. Ο δρόμος άδειος. Οι μπότες μαλακές, πατάνε την άσφαλτο χωρίς να ακούγονται. Βουτάνε σε νερά που κατεβαίνουν τους δρόμους. Βροχή όλη μέρα. Μου αρέσει. Κινούμαι στη μέση του δρόμου. Μόνη. Πίσω και μπροστά, αριστερα δεξιά, όσο βλέπω κανένας. Θυμίζει διαφήμιση "keep walking". Στη μέση του δρόμου δεν έχει νερό. Αυτό μαζεύεται στις άκρες. Εκεί που είναι εύκολο να πάει. Ο δρόμος δεν έχει αυτοκίνητα. Είναι 17 Νοέμβρη και το κέντρο έχει κλείσει για την πορεία. Κοκκινόλευκες πλαστικές ταινίες φράζουν τους δρόμους. Σηκώνω το πόδι και περνάω από πάνω τους. Σε κάθε γωνία 6/7 αστυνομικοί. Με κοιτάζουν ενώ ψάχνω την τσάντα μου. Ανάβω ένα τσιγάρο που του μέλλει μέχρι να τελειώσει να βρέχεται. Φροντίζω να περπατάω στη μέση του δρόμου. Σπάνια ευκαιρία. Δεν κοιτάω φανάρια. Κοιτάω αντανακλάσεις φαναριών στην άσφαλτο. Λίγους μαγαζάτορες που δεν έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους να μιλάνε στην είσοδο του διπλανού. Γιατί οι γυναίκες όταν κρυώνουν γίνονται ωχρές, σταυρώνουν τα χέρια και καμπουριάζουν? Ιπποκράτους μέχρι Πανεπιστημίου ένα αυτοκίνητο. Κάποιος παρκαρισμένος που θα ρίσκαρε να φύγει από τώρα. Μετά την Ακαδημίας στους τοίχους της έρημης μητρόπολης αντηχεί ένα σαξόφωνο. Ο ήχος του διαπερνάει τη βροχή. Από μια στοά απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Περνώντας στρίβω το κεφάλι. Κάθεται στο πεζούλι του μίζερου Hondos Center της στοάς, κοιτάει αφηρημένα το δάπεδο και παίζει. Η στοά είναι το ηχείο του. Προχωράω προς το μετρό. Μετά τις σκάλες κάτι απλωμένα σφουγγαρόπανα για να σκουπίσουν οι επιβάτες τα πόδια τους μη γλιστρήσουν. Σαν σκηνή από σαλονάκι του 60.

ένα νέο site, ο ΟΤΕ και το μπλε

Λες να είναι οι νέες χρεώσεις του ΟΤΕ?
Δεν ξέρω γιατί το νέο site που μου έστειλαν με link μου θύμισε την κλασσική αυτή φωτό του κου Klein. Κάτι ο προηγούμενος επίκαιρος προβληματισμός, κάτι το περιεχόμενο του site, κάτι το email που κάνει λόγο για:

"-a blog filled with lefty's nuisances
-an online radio
-a steampunk short movie
-lefty 's new menu with images of tzara, duchamp, stalin and bright orange colours
-dimitris' new menu with huge flying saucers and didyouknow trivia
-an article about celebration- a mickey mouse urban community in florida
-the futurist manifest of lust
-two sexy loops
-two new portraits ( of a HArry Bensley who made a bet to walk around the world carrying a baby wagon and wearing a helmet and of klaus nomi )
-some new links
-a homeexchange proposal
-also images of the mysterious geographical explorations of jasper morello, laurie anderson ,neil hannon, terry richardson and his filthy friends,crash by j.g. ballard,scott walker , bailakakis, serge gainsbourg, terry gilliam, hunter thompson, the dresden dolls,henry miller ,lou reed and of course the ElEctric SIX! "



Με όλα αυτά λοιπόν μου ήρθε στο νου η εικόνα του 60s παρισινού event "anthropometrie" με τις κυρίες να κυλιούνται στο event της gallery πάνω σε κουβάδες του πατενταρισμένου "μπλε του Klein" και μετά να αφήνουν τα αποτυπώματα των γυμνών τους σωμάτων στον καμβά απέναντι. " Και η μπάντα έπαιζε στο βάθος" που λέει και ένας φίλος.


Τι συνειρμός και αυτός.

ΥΓ: Αηδίες. Ξέρω πολύ καλά γιατί ο συνειρμός. Αργούσε να φορτώσει το site και νόμιζα εγώ ότι αυτό ήταν μέρος του concept της υπόθεσης. Μινιμαλισμός και έτσι. Εξερεύνησέ το μόνος σου. Ένιωσα σαν αυτούς τους καλλιτεχνολάγνους που κοροιδεύω οι οποίοι οιαδήποτε πίπα και να τους παρουσιάσεις -αφού λέει από κάτω στο καρτελάκι "τέχνη"- γουστάρουν. Μα και όποιος έκανε τον κόπο να διαβάσει μέχρι εδώ, φαντάζομαι ότι προτιμούσε την πρώτη "φλου" εκδοχή που δίνω για το post.

- 2 know us better? -

;)

once a fan...

...always a fan

Κάποτε (στην cocktail εποχή μου) ήμουν η Νο 1 groupie τους και έπινα coctails κατά συρροήν.

Σήμερα (σε contemporary εκδοχή), μου έχει περάσει η μεγάλη τρέλα με τη συγκεκριμμένη μουσική και προτιμώ τα σκέτα ποτά (με έφεση τα malts).

Ως επίτημη fan όμως η μπάντα των παλιών μου γνώριμων, δεν θα μπορούσε να με άφησει ανενημέρωτη. Με αφορμή τις νέες εξελίξεις, μου έστειλε το link από το πρώτο επίσημο website του συγκροτήματος. Λένε ότι δεν λειτουργούν ακόμη τα πάντα στην εντέλεια, μα δεν μπορώ να το εξακριβώσω με τις ταχύτητες του γραφείου (π.χ. το intriguing tab ονόματι "podcasts"). Το μόνο για το οποίο σίγουρα θα διαμαρτηρηθώ θα είναι αν δεν εμφανιστώ στo section "φωτό από ιστορικά live". ;)

Φίλοι μου παραδεχτείτε το. Είχα και δικό μου "αφιερωμένο κομμάτι": Είχα κάτσει ποτέ στο Brasil???



Στην υγειά σας λοιπόν, και καλή τύχη στον Doctor (όχι τον Νο, τον άλλο). ;)

curiosity cabinet updated

ή "προσοχή: Πότε ξέρεις ότι Κλουζίζεις επικίνδυνα"



- μεσημέρι στην Ιπποκράτους: ένα σετ κλειδιών ακουμπισμένο πάνω στο χείλος πράσινου σκουπιδοτενεκέ στο κέντρο της Αθήνας. Βλέμμα γύρω. Η κάμερα γυρίζει σε slow motion, blurred image. Focus σε άσχετους περαστικούς. Κρυμμένος θησαυρός, αφηρημάδα κάποιου και προνοητικότητα κάποιου άλλου, συντροφικό μήνυμα οργάνωσης τύπου 17 Νοέμβρη, συνωματικό μήνυμα για παραλαβή κλειδιών γκαρσονιέρας με στόχο συνάντηση παντρεμένων το βράδυ? Μουσική ατμοσφαιρική και αγχωτική παίζει στο μυαλό μου.

- μεσημέρι στη δουλειά: υπάρχει ψυγείο πούρων(?) και οι διαστάσεις του μπορούν να μεταβληθούν κατά παραγγελία(ανάλογα που μπαίνει ο μηχανισμός ?), ψάξε βρες: που, ποιός, πόσο. Άκου τώρα!

- βράδυ στο σπίτι/adrenaline high: αναζήτηση από email με 122 παραλήπτες της ταυτότητας αυτών. Βρέθηκαν γύρω στους 30.

- απόγευμα στο γραφείο/ architecture high: αναζήτηση σε βιβλιοθήκη με πολύτιμα φυλλάδια ωραίων και σπάνιων υλικών παγκοσμίως. Στο μάτι 4 συγκεκριμμένα πράγματα. Από τα μικρά μαργαριτάρια των γραφείων, δύσκολα τα βρίσκει κανείς μόνος του. Στόχος: η αντιγραφή πιθανών links των εταιριών κατασκευής και εμπορείας. Απώτερος στόχος: η μελλοντική απόκτηση των πολυπόθητων prospectus. Εχθρός: ο χρόνος. Λείπει ο γάτος χορεύουν τα ποντίκια. Που εδώ που τα λέμε ο γάτος από κάποιον άλλο γάτο θα τα έμαθε. Με ιερό σκοπό πάντα. Με λίγη κοινή λογική και κάμποση παρατηρητικότητα αποτέλεσμα: άμεση εύρεση 5 εξαιρετικών περιπτώσεων από κιλά φακέλων. Χαρτί και μολύβι. Προσεκτική επανατοποθέτηση με ακρίβεια εκατοστού. Στο πρόσωπο η ικανοποίηση του σπασίκλα που ξαναδίνει για να βελτιώσει το 9 και τα καταφέρνει. Ή αυτού που παίρνει μάτι σε prive μασονικό meeting. Χωρίς την κάμερα του Cubrick να τον ακολουθεί. Για αυτό όμως υπάρχει το blog.

:Ρ

ΥΓ: Μόλις ξαναδιάβασα το post. Σχεδόν πυρετικό. Θα απορήσω αν βγάλει κανείς άκρη.

Λάζαρος: ένας βέρος Εγγλέζος

Ο Λάζαρος είναι το laptop μου.

Λάζαρος λόγω κατ'εξακολούθησην αναστάσιμης συμπεριφοράς στο παρελθόν.

Ο Λάζαρος έχει χαρακτήρα. Ένα χρόνο μετά την επιστροφή από το master στο ωραιότατο London, και με ένα σωρό αλλαγές ώρας, για ένα διάστημα δέχτηκε να προσαρμοστεί στα δεδομένα και να κυκλοφορεί με ώρα Ελλάδας. Μετά την τελευταία αλλαγή ώρας όμως, πριν καμμιά 15αριά ημέρες, κόλλησε το στραβόξυλο. Τι adjust date and time, τι apply, ΟΚ και restart έχω κάνει δεν λέγεται. Πάει σταθερά δυο ώρες πίσω!

Σε λίγο θα θέλει τσάι κάθε μέρα στις 5 και θα απαιτεί να τον αποκαλώ Sir!

Any solutions για την μεγαλειότητά του?

η σχιζοφρένεια ταιριάζει στη Βαστίλλη

Ένα γεγονός με ευχάριστη λάμψη μέσα στη γενικά δυσάρεστη φύση του.

Για τα γεγονότα στο Παρίσι μιλάω. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά σε αυτή την πόλη δείχνουν να ξαναξύπνησαν. Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτή τη φορά μα το γεγονός από μόνο του με έχει ταρακουνήσει. Ναι, συγκινησιακή έκφραση, το ομολογώ.

Δεν είναι οι μόνοι πάμφτωχοι του πλανήτη, δεν είναι οι μόνοι μετανάστες που φυτοζωούν σε μια μητρόπολη. Ούτε αυτά τα γεγονότα έχουν πολλά κοινά με τη γαλλικά επανάσταση ή το Μάη του '68 σε πνευματικό υπόβαθρο, προφίλ εξεγερμένων κλπ. Μα κατά τη γνώμη μου το γεγονός πως η γαλλική κοινωνία έχει σχιζοφρενικές τάσεις:

- από τη μια να παραμένει συντηρητική και να μην ανοίγει τις πόρτες της ισότιμα σε όλους και
- από την άλλη να "γεννάει" επαναστάσεις του δρόμου (γιατί αυτά δεν συνέβησαν κάπου αλλού ας πούμε)

το βρίσκω κοινωνικά υγιές. Δείχνει αφομοιωμένη μαζική κουλτούρα. Όχι κουλτούρα από αυτή που διδάσκεσαι από τα βιβλία. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ελάχιστη έως καθόλου μόρφωση έχουν από ότι έχω καταλάβει. Αλλά αντ'αυτού έχουν εμποτιστεί σε κουλτούρα συσσωρευμένη, εξ'αντανακλάσεως ας πούμε, κοινωνικοπολιτικής φύσεως, από αυτή που λείπει σε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, και όχι μόνο την έχουν αφομοιώσει, μα δείχνουν να κάνουν και το επόμενο βήμα. Ναι με πολλές βιαιοπραγίες, άδικες καταστροφές και πολύ φασαρία. Μα αυτά τα πράγματα δεν είναι ανώδυνα, είναι?

Κοιτώντας πίσω, υποθέτω ότι το δημοψήφισμα για το ευρωπαικό σύνταγμα μάλλον το είχε προαναγγείλει.

μαύρες τρύπες, σύμπαντα βρέφη και άλλα δοκίμια

Είναι τίτλος του πρώτου βιβλίου του S.Hawking που διάβασα κατά την εφηβεία μου περί χρόνου. (Ω, ναι -> ήμουν πορωμένη με αυτά). Μπορεί να μην κατάλαβα και πολλά αλλά το κεφάλαιο χρόνος αποτελεί ένα μυστήριο ακόμη, για εμένα (μα όχι και τόσο για την επιστήμη).

Από το προαναφερθέν ταξίδι και μετά ζω σε μια χρονοδίνη. Είναι γεγονός. Η δουλειά είναι πολύ καλή, κάνω πράγματα που μου αρέσουν, που λίγοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν σε γραφείο, οι δικές μου δουλειές μου απορροφάνε τον υπόλοιπο χρόνο, θέλουν και άλλο χρόνο που δεν έχω, είμαι κουρασμένη αρκετά συχνά, δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ, θέλω να βλέπω φίλους και γνωστούς για να χαλαρώνει ψυχή, πνεύμα (και όχι το σώμα) και έχω επιδοθεί once more φίλοι και αγαπητοί στη ζογκλερική. Γκρίνια? Ελπίζω πως όχι. Ευελπιστώ ότι ζορίζομαι μέχρι να βρω τις ισορρόπιες μου στα νέα δεδομένα. Μέχρι τότε η κόπωση έχει σαν αποτέλεσμα να με τριγυρνάει μια γρίπη, εγώ να μην της κάθομαι και να απολαμβάνω την πολυτέλεια να κάνω πολλά πράγματα που μου αρέσουν. Όπως και να εξελιχθούν όλα αυτά εγώ είμαι κερδισμένη. Στα προσωπικά μου αρχιτεκτονικά εγχειρήματα έχω μάθει πολλά, θα μάθω ακόμα περισσότερα και ακόμη και να γαμηθεί το σύμπαν στο τέλος, ας είναι. Εγώ θα έχω κάνει το παν για να πάνε όλα καλά. Άρα OK. Έτσι την έχω δει τη φάση. Όχι ότι έχει και μεγάλες πιθανότητες μια τέτοια εξέλιξη όμως με την επιμονή που με διακατέχει. Μεγάλα λόγια? Ας περιμένω να δείξει καλύτερα και μετά λέω τα αποφθέγματά μου.

Εν κατακλείδει: Ένα ευχάριστο πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω πως περνάνε οι μέρες.