μικρές εκπλήξεις / ωραίος σαν Κλάρομπελ

-για τη Δ.-

Πέρασα το ΣΚ εκτός Αθηνών. Ωραίο πράγμα το βουνό, ακόμη ωραιότερος ο αγαπημένος τόπος. Ακόμη και με την αποπνικτική ζέστη του Σαββάτου. Και με τη -σύνηθη για την Ήπειρο-, βροχή του κυριακάτικου μεσημεριού. Αυτή ανακάλυψα αργότερα ότι έπαιζε παντού στην Ελλάδα, οπότε ΟΚ. Το ταξίδι μου ήταν αναζωογωνητικό και γεμάτο εκπλήξεις.

Στις περισσότερες εκπλήξεις τις δέχθηκα. Μια ευχάριστη προοπτική αναφορικά με ένα μικρό αλλά σημαντικό για μένα επαγγελματικό project, ένας καινούργιος ξενώνας που άνοιξε στη μέση του πουθένα στο γειτονικό Ανώι με τους 0 μόνιμους κατοίκους το χειμώνα (special Δ link ), μια συνάντηση με ξαδέρφη που φαίνεται να μην είναι ευχαριστημένη από τις οικογενειακές και επαγγελματικές επιλογές της. Δεν μίλαγε για αυτά που φαίνονταν στο πρόσωπό της ότι την απασχολούν. Μισόλογα. Τα ήξερα μα στεναχωρήθηκα λιγάκι. Μερικοί άνθρωποι είναι σαν να μη θέλουν να μεγαλώσουν ποτέ. Να μην αναλάβουν ποτέ την ευθύνη της δικής τους ζωής. Με έκανε να ξανασκεφτώ τις δικές μου επιλογές.

Έκανα όμως και εγώ μια έκπληξη. Στον αγαπημένο μου παππού Λ. Δεν ήξερε πως θα πάω, με είδε στο δρόμο και κουφάθηκε. Άρχισε να γελάει, τον πήρα αγκαζέ και πήγαμε εγώ με τις γυαλιστερές σαγιονάρες και αυτός με τις σκονισμένες αρβύλες μια βόλτα στα δέντρα.

Αν πέρυσι το καλοκαίρι έγραφα για γουρουνάκια και άλογα, φέτος γνώρισα μία από τις νέες ενασχολήσεις του παππού: ένα μοσχαράκι! Ή καλύτερα ταύρος.



Το μοσχαράκι είναι γλυκύτατο. Το πήρε πριν κανένα μήνα. Είναι πολύ χαριτωμένο και κάθεται να το χαιδέψεις. Έχει ωραία ψηλά πόδια, γυαλιστερό τρίχωμα και μεγάλο κεφάλι (ο όρος "μοσχαροκεφαλή" έχει λόγο που βγήκε). Στο μεγάλο του κεφάλι έχουν αρχίσει να σκάνε μύτη δυο κερατάκια. Τα χάιδεψα τώρα που μπορούσα γιατί αργότερα φαντάζομαι πως δεν θα με αφήνει. Έβγαλε μια τεράστια ροζ γλώσσα και προσπαθούσε να με γλύψει όταν δεν τον έβλεπα. Χαχαχαχα!Πρέπει να είναι για αναγνώριση ή κάτι τέτοιο. Σε ερώτησή μου "πως το φωνάζεις?" κατέληξα πως είναι αβάπτιστος, καθόσον κάτι χαιδευτικά του τύπου "ο βλαμμένος" ή "ο μπουνταλάς" με τα οποία το αποκαλεί ο παππούς του τα ξέκοψα ως αντιπαιδαγωγικά και αχαρακτήριστα καφριλίκια. Καταλήξαμε στο "Κλάρομπελ" αν και αμφιβάλω αν θα το θυμάται σήμερα. Ο Κλάρομπελ είναι έξυπνος και ευαίσθητος. Καμμιά σχέση με τα περσινά γουρουνάκια. Όταν τον πρωτοέφερε στο χωράφι, έπεσε σε μελαγχολία γιατί ήταν μόνος του. Στη συνέχεια είπε να κάνει παρέα με τις 10 κότες που συγκατοικούν μαζί του. Τις κότες τις ρώτησε? Αυτές όπως τον είδαν έτσι μεγαλόσωμο και υπερκινητικό δεν έδειξαν να συμμερίζονται την ανάγκη του για παιχνίδι, χέστηκαν από το φόβο τους και έκοψαν τα αυγά. Το μέτρο πίεσης στον παππού μου έπιασε γιατί από τότε και μετά ο ταύρος οδηγήθηκε σε σεπαρέ και οι κότες τον βλέπουν από μακριά. Είναι όμως τόση η ανάγκη του μικρού ταύρου για παρέα που μόλις δει τον παππού, τρέχει προς το μέρος του, τον γλύφει και παίζει δίπλα του σαν ξέφρενο πιτσιρίκι όσο αυτός κλαδεύει κανένα δέντρο.

Συγκινήθηκα όπως τους έβλεπα έτσι από μακριά. Ο ένας μόνος του από τότε που έχασε τη γιαγιά μου και ο άλλος μόνος του από τότε που ήρθε εδώ, να ανταμώνουν τις μοναξιές τους. Με φόντο τη φασαριόζικη παρέα με τις κοντές(βλ. κότες) κάνει παρέα ο ένας στον άλλο. Ευχάριστη η εικόνα, βουκολικό το setting, η επισκέπτρια (εγώ) νιώθει ψυχική γαλήνη να την κυριεύει. Κάτι το δειλινό κάτι η συγκίνηση, μου θύμισε τίτλους τέλους σε ρομαντική ταινία με φόντο την ξεχασμένη άγρια δύση.

Όλα αυτά φυσικά μέχρι να μεγαλώσει ο Κλάρομπελ. Γιατί μετά...
Να γιατί εγώ δεν θα μπορούσα να μεγαλώνω (και να σφάζω) ζώα. Μεν εγώ δεν "εσύ δεν έχεις περάσει πείνα" όπως λέει ο παππούς Λ., "οπότε καλύτερα να μη μιλάς γιατί -αν και φυσικά το απεύχομαι- ποτέ δεν ξέρεις".