SATC 709 : αμίλητη χυδαιότητα

Σε μια πόλη που βρέχει καθημερινά (το κλίμα των Ιωαννίνων είναι σαν του Λονδίνου) είναι γελοίο να περιμένεις στο καθισμένη αεροπλάνο της επιστροφής να "ανοίξει" για λίγο ο καιρός για να απογειωθείς. Με τα περιοδικά στα πόδια περιμένω και θυμώνω. Όχι όμως μόνο με αυτό. Έχω αρχίσει και τα παίρνω ώρα τώρα με έναν 60άρη δίπλα μου που είναι εντελώς θρασύς.

Με κοιτάζει κάθε μισό λεπτό. Λάθος. Δεν με κοιτάζει. Με καρφώνει. Κολλάει. Πότε στα χέρια μου που κρατάνε το περιοδικό, πότε στα πόδια που έχω φροντίσει να καλύψω με άλλο περιοδικό, πότε στρίβει 90 μοίρες τον λαιμό-περισκόπιο και με καρφώνει στα μάτια. Για 2-3 seconds κάθε φορά. Στην αρχή αδιαφορώ. Μετά στρίβω απότομα και τον συλλαμβάνω να με καρφώνει. Τον κοιτάζω με έντονα θυμωμένο βλέμμα. Αντίθετα με τις προσδοκίες μου συνεχίζει το ίδιο βιολί. Νιώθω σαν να με σκανάρει. Σκέφτομαι να αλλάξω θέση μα το αεροπλάνο είναι έτοιμο για απογείωση και δεν μπορώ. Στο επόμενο βλέμμα του κλείνω με φόρα το περιοδικό. Μέσα στην ησυχία κάτι γριές παραπίσω τρομάζουν. Ο τύπος όμως δίπλα δεν φαίνεται να παίρνει χαμπάρι. Σκέφτομαι μήπως τον παρεξήγησα και είναι απλά νευρικός γιατί φοβάται τα αεροπλάνα ή κάτι τέτοιο. Αμ δε! Με το που φτάνει η αεροσυνοδός με τους καφέδες και δίνω την παραγγελία μου, απλώνω το χέρι μου να πάρω το φλιτζάνι, ο τύπος της παίρνει τον καφέ από τα χέρια και τον ακουμπάει άτσαλα στο τραπεζάκι μου χύνοντας τον καφέ κάτω. Γυρίζει και χωρίς να πει κουβέντα με καρφώνει once more. Ευχαριστώ κύριε, μα δεν χρειάζεται, απαντάω σε κάτι που δεν ειπώθηκε ποτέ. Στην επιστροφή της αεροσυνοδού τα ίδια. ΚΥΡΙΕ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΜΑ ΜΠΟΡΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ ΜΟΥ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ!, απαντώ φωναχτά σε αυτά τα δυο αμίλητα χέρια που χώθηκαν στο συρρικνωμένο οπτικό μου πεδίο, μου βούτηξαν με θράσος την κούπα όπως την κρατούσα στον αέρα και την έτεινα στην κοπέλα. Το άκρον άωτον του βωβού κινηματογράφου, τα παίρνω εντελώς πλέον, του βουτάω την κούπα πίσω, τον καρφώνω με βλέμμα δασκάλας(προκειμένου να μην χεστούμε τώρα και μου χαλάσει το κέφι περισσότερο) και δίνω με φόρα το κυπελάκι στην παγωμένη αεροσυνοδό.

Κάτι η κίνησή μου, κάτι το αγγλόφωνο περιοδικό που άνοιξα μετά και μάλλον δεν σκάμπαζε γρι, φαίνεται του έκοψε τη φόρα και έτσι ησύχασα. Αλλά ήδη κοντεύαμε στην Αθήνα.

Βγαίνοντας από το αεροπλάνο σκέφτομαι τα τεκταινόμενα. Εξακολουθεί να μου τη βιδώνει –και να με εκπλήσσει- η χυδαία χοντράδα των ανθρώπων που δεν γίνεται λέξεις. Που παραμένει συμπυκνωμένη σε βλέμματα και κινήσεις. Καταπιεσμένη από χρόνια «εκπαίδευσης» σε κοινωνικούς ρόλους άλλων εποχών. Πηχτή και bully-style.

Το ίδιο όμως με εκπλήσσει και η ευκολία με την οποία πολλοί άνθρωποι «παραβιάζουν» τον οιοδήποτε προσωπικό σου χώρο «δήθεν τάχαμου» για να σε βοηθήσουν. Χώρια το «γεροντικό και άξεστο φλερτ» κομμάτι της υπόθεσης. Άστο αυτό. Γιατί δεν μιλάω μόνο για άντρες ή γυναίκες μιας άλλης γενιάς. Το βλέπω να το κάνουν (πολύ πιο επιτηδευμένα όμως είναι η αλήθεια) και πολλοί συνομήλικοί μου.

Με εξαγριώνει το intrusion.