για χτες (1999)

Μόλις τελείωσαν τα ντοκυμαντέρ του BBC που έδειχνε το ΣΚΑΙ. Εξαιρετικά. Για το γεγονός της 9-11 υπάρχουν πολλά να πει κανείς. Εκτός από τον ανθρώπινο πόνο ή το θεαματικό της ιστορικής αυτής στιγμής, μια πλευρά που προσωπικά με συγκινεί, είναι το New York part. Τουτέστιν:

Την πόλη αυτή την αγαπώ. Την έχω επισκεφθεί μια φορά ως τώρα και θέλω να ξαναπάω. Όσοι πάνε συχνά μου έχουν πει ότι μετά την 9-11 δεν έχει καμμιά σχέση. Μεγάλη ανασφάλεια στους δρόμους, αυξανόμενη καχυποψία στην πιο μη-τοπική πόλη του κόσμου, πολύς φόβος απέναντι στα ίδια σύμβολά της: τους ουρανοξύστες. Όταν την επισκέφθηκα δεν συμπαθούσα την αμερικάνικη κουλτούρα του νότου, της Καλιφόρνια ή των Μεσοδυτικών ας πούμε. Μα από ότι είχα ακούσει για τη ΝΥ την είχα λατρέψει, είχα διαβάσει και το Delirious New York... η ιδανική μητρόπολη. Τελεία Και Παύλα. Έτσι όταν πήγαμε με τη σχολή κόλλησα για τα καλά. Ένας φίλος διαβλέπωντας την λατρεία μου τόσο για τις μητροπόλεις, όσο και τα παπούτσια μου είπε και για το Sex and The City. Bonus Round.

Έψαξα λοιπόν και βρήκα μερικές φωτογραφίες από το ταξίδι του τρίτου έτους. Είναι φωτογραφίες του 1999.

Πόση εντύπωση μου έκανε! Τόσο πυκνή πόλη μα να νιώθεις ότι αναπνεύεις παντού. Σε αυτό νομίζω παίζει ρόλο ο "μπακλαβάς" του χάρτη της. Μα και το cityscape από το Brooklyn, η άπλα του Central Park (κυλιόμασταν μισή ώρα στο γρασίδι κάνωντας από γουρουνιές έως μοντέλα σε φωτογράφηση), η παρακμή του λιμανιού, η χλιδή του Rockefeller, τα χρώματα στη Times, το mix and match παντού, οι φιλικοί άνθρωποι, η έννοια "τεράστιο" (αυτοκίνητο, δρόμος άνθρωπος, μερίδα φαγητού), οι φίνες και παιχνιδιάρικες μεταλλικές σκάλες στις προσόψεις για την πυρασφάλεια, το υπόγειο jazz bar με τον ινδό πιανίστα dr κάτι με το σαρίκι και τον Woody Allen στο bar του ξενοδοχείου τάδε, το Museum of Modern Art...

















Με τις φίλες μου ανεβαίναμε σε όλους του ουρανοξύστες. Μόνο στο World Trade Center ανέβηκα μόνη μου γιατί οι άλλες βαριόντουσαν. Η μέρα ήταν μουντή στην αρχή μα μετά έβγαλε ήλιο. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η εξαιρετικά δυναμική προοπτική από το υψηλότερο επίπεδο του ενός πύργου που ήταν επισκέψιμος. Πήγα και στάθηκα στην άκρη του παραθύρου. Ενώ ποτέ δεν έχω ξαναζαλιστεί λόγω ύψους, εκεί έπαθα ένα ίλιγγο με τα όλα του. Κρατήθηκα από ένα κάγκελο για να μην πέσω στο πάτωμα.











Βάζω αυτές τις δυο τελευταίες φωτογραφίες γιατί με ενοχλούν ιδιαίτερα όσοι βλέπουν το θέμα κυνικά. Πως θα σου φαινόταν να πέσεις από εκεί ηλίθιε? Πως θα σου φαινόταν να στέκεσαι στην άκρη, εκεί που βλέπεις τη θέα της τελευταίας φωτογραφίας, η λίγο πιο δεξιά, με όλο το New Jersey στα πόδια σου και το άγαλμα της Ελευθερίας μικρό και χαμένο στο βάθος αριστερά σου, να σταθείς στο περβάζι και να φουντάρεις? Ξερόλες της συμφοράς...


Πολύ θέλω να ξαναπάω στη Νέα Υόρκη. Και φέτος έχω ένα καλό λόγο. Σπουδάζει εκεί και μια φίλη. Μακάρι.