50778 - το ταξίδι

- συνέχεια από εδώ και εδώ -

Το ταξίδι Αθήνα- Γιάννενα για όποιον δεν το έχει ξανακάνει είναι μακρύ. Για εμένα που το κάνω από μωρό είναι μια χαρά. Είναι ταξίδι με όλη τη σημασία της λέξης. Κάποτε το κάναμε σε 7 ώρες (έχει γίνει και σε 9 και σε 10 και σε 12 με την κίνηση της επιστροφής) αλλά σήμερα γίνεται σε 5μισι ωρίτσες.

Φεύγεις από τη μητρόπολη, περνάς από τα προάστια, Ισθμό, Πελοπόννησο, κάνεις στάση για καφέ, Ρίο-Αντίριο (κάποτε με τις παντόφλες, τώρα με την wow γέφυρα) και φτάνεις στην άλλη Ελλάδα: Τη Δυτική Ελλάδα. Καμμία σχέση με όλα τα υπόλοιπα. Το τέλος του πολιτισμού.

Παρατημένη, ολίγον τις far west, με ποτάμια, μπετονένιες γέφυρες (στον Αχελώο πχ), καρακιτσαρίες χωριά στους κάμπους με κωλάδικα πριν μπεις στους οικισμούς, δυο τρια παρατημένα πέτρινα σπιτάκια εκατέρωθεν, δέντρα, ανηφόρες, κατηφόρες, τα στενά της Κλεισούρας του Κοσμά του Αιτωλού, τον ονειρικό Αμβρακικό και τη μελαγχολική παρακμιακή υγρασία της Αμφιλοχίας, τις φιδωτές στροφές μετά, την ευεργετική πλεόν παράκαμψη της Άρτας (κάποτε με τα ηλίθια φανάρια της κάθε 30 μέτρα έκανες και 45 λεπτά για να τη διασχίσεις, έβλεπες όμως το γεφύρι φεύγοντας) και τέλος, κάπου εκεί που έχεις αρχίσει να ρετάρεις, βλέπεις μπροστά σου μια σήραγγα. Η σήραγγα αυτή είναι το όριο που χωρίζει το νομό Άρτης από το νομό Ιωαννίνων.

Αν το πέρασμα στη δυτική Ελλάδα ήταν το ένα σοκ, αυτό είναι το δεύτερο. Μα αυτή τη φορά το σοκ είναι ευχάριστο. Κατά ένα μυστήριο τρόπο το τοπίο πριν και μετά τη σήραγγα δεν έχει καμμία σχέση. Πριν είναι απλά επαρχιακά ορεινό, κάτι δεντράκια και κάτι σπιτάκια με πανωσηκώματα από δεξιά. Μετά χώνεσαι σε ένα παραμύθι: ένας δρόμος με πλατάνια από γύρω, ήχος νερού (ο Λούρος) και το ποταμάκι να στριφογυρίζει δεξιά και αριστερά σου. Ακολουθεί ο μικρός κάμπος της Μπεράς (Μπερ- Αα once) με τα τοσκανικής αισθητικής κυπαρισσάκια του σε κάτι χωράφια και μετά κάτι στροφές ακόμη ο κάμπος των Ιωαννίνων. Κάποτε η λίμνη έφτανε μέχρι εδώ μα στα τέλη του 19ου αιώνα αποξηράνθηκε από έναν έλληνα μηχανικό με διαταγή της τούρκικης διοίκησης των Ιωαννίνων.

Η εκδρομή της ομάδας (και των φίλων) ήταν μεστή. Με το που φτάσαμε οι αρχιτέκτονες πήγαμε να δούμε το οικόπεδο, οι λοιποί sightseeing στην πόλη, το Κάστρο και το νησάκι. Συναντηθήκαμε στο νησάκι για φαγητό.



Οι επόμενες μέρες κύλησαν με εμένα σαν οικοδέσποινα στα πρόθυρα της εξουθένωσης μέχρι να μάθουν οι καλεσμένοι τα κατατόπια και να εξυπηρετούνται μόνοι τους στο σπίτι και αγχωμένη οδηγό του πολυμελούς και δυσ-συντόνιστου group να κάνω πρόγραμμα για να δούμε 2-3 πράγματα που θεωρώ must για τον πρωτάρη στην Ήπειρο.

ακολουθεί το διήμερο in snapshots

day 1: δυτικό ζαγόρι

οι αγνή χαρά της φύσης

- πανίδα και χλωρίδα, αρώματα και χρώματα-





Αρίστη, Βοιδομάτης και βόλτα δίπλα στο ποτάμι



πόζα με το βλέμμα στο μέλλον



πόζα αφού το είδαμε το μέλλον και ευχαριστηθήκαμε



ολίγη από παραμύθια κεντρικής Ευρώπης



και Τόλκιν



Πάπιγκο



ιμπρεσσιονισμού (φυσιο-)λατρεία ξανά




η -σαν μακέττα- περιοχή Κολυμπήθρες ανάμεσα σε Μικρό και Μεγάλο Πάπιγκο, που τα καλοκαίρια κάνουν μπάνιο στην περίπτωσή μας-> bad timing



καταλήξαμε στο Μικρό Πάπιγκο για φαγητό
(και γενικώς "καταλήξαμε" μετά από όλο αυτό)