50778 - στη χώρα της πέτρας

- συνέχεια από εδώ, εδώ και εδώ -

day 2: Κεντρικό Ζαγόρι

φυσιολατρείας συνέχεια

μικρόκοσμος



epic σπηλιές/ ρουφήχτρες



τα γεφύρια

το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορη χωρίς μπάντα



το γεφύρι του Νούτσου ή Κόκκορη με μπάντα



το τρίτοξο ή Καλογερικό επίσης χωρίς μπάντα




το τρίτοξο ή Καλογερικό με τη μπάντα που του έλειπε
(και όπου βρει γεφύρι κάνει επανασύσταση και ποζάρει αλύπητα)



γεφύρι Κοντοδήμου ή Λαζαρίδη -αν ενθυμούμαι καλώς-
(και τα 3 γεφύρια κοντά στους Κήπους, είχαν τρελαθεί να χτίζουν οι άνθρωποι)



οδηγική βόλτα στα χωριά ως το Καπέσοβο και συνέχεια...
(με στάσεις για θαυμασμό τουφών και ντόπιου παιχνιδιάρικου και εύθρυπτου πετρώματος)






...προς το τέλος της πορείας: το χωριό Βραδέτο



Το Βραδέτο είναι από τα ορεινότερα χωριά στα Ζαγόρια. Eκτός από τα κλασσικά αξιοθέατα που έχουν όλα τα χωριά της περιοχής, το Βραδέτο διαθέτει κάτι μοναδικό: τη σκάλα του.

το highlight: η Σκάλα του Βραδέτου



Τι είναι η σκάλα? Είναι ένα πέτρινο μονοπάτι που το ενώνει με το γειτονικό χωριό του, το Καπέσοβο. Υπάρχουν και άλλες σκάλες στα Ζαγόρια, όπως υπάρχουν και άλλα απομακρυσμένα χωριά. Εδώ όμως, μιλάμε για ένα τεράστιο οφιοειδές μονοπάτι πάνω σε ένα κάθετο βράχο (ξαναγυρίζω στις παραπομπές στα τοπία και τις πέτρινες πολιτείες τύπου Τόλκιν). Ξεκινάει από την κορυφή μιας βουνοπλαγιάς (που δεν την βλέπεις καν και είναι το Βραδέτο) και μετά από στριφογυριστή κάθοδο μιας-μιάμισι ώρας,



φτάνεις στον πάτο της χαράδρας, για να ανέβεις έναν αυχένα




και ένα λοφάκι more και να φτάσεις στο Καπέσοβο. Από ότι διαβάζω η "σκάλα" ήταν σε χρήση ως το 1973. Μετά φτιάχτηκε ο σημερινός δρόμος από το Καπέσοβο που είναι γύρω στα 12klm! Μέχρι τότε οι λίγοι κάτοικοι έκαναν αυτή τη διαδρομή καθημερινά. Εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής, μαστορικής, ένταξης στο τοπίο και ανθρώπινης επιμονής, δεν το είχα ξαναδεί. Το χαζέψαμε πρώτα από μακριά, μετά πήγαμε στο Βραδέτο, ξεκινήσαμε το μοναπάτι, μα δεν καταφέραμε να φτάσουμε στο "φωτογενές κομμάτι". Βράδιασε, πήγαμε στο καφενείο να ανακτήσουμε δυνάμεις και φύγαμε.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, πολύ φαγητό, τσίπουρο και συζητήσεις, οι ημέρες στένεψαν.

Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν γεμάτη γέλια, κούραση, ύπνο, κουτσομπολιά, συζητήσεις περί του διαγωνισμού του νέου Δημαρχείου Ιωαννίνων, ανησυχίες, αστεία, πρόγραμμα, αναπολήσεις.

Όπως τα βλέπω τώρα, η σκάλα αποδείχθηκε προφητικά συμβολική. Στους επόμενους 4 μήνες, η ομάδα έμελλε να χρειαστεί να την ανέβει πολλάκις. Χωρίς να την κατέβει ούτε μια. Μα ας μην το δραματοποιώ. Οι δυσκολίες, οι όποιες δυσκολίες, ακόμη και αυτές που καλείσαι να ξεπεράσεις τα όριά σου, εξομαλύνονται με έναν τρόπο: την καλή παρέα. Το ήξερα μεν, μα το είχα ξεχάσει κάπου μέσα στην καθημερινότητα δε.

Και αυτό ήταν ένα ακόμη πολυτιμο απόκτημα των μηνών που θα επακολουθούσαν.

(περισσότερα περί διαδρομών και αξιοθέατων εδώ και εδώ)