γιατί θέλω να κάνω group

Που να πάρει ο διάολος και να σηκώσει... Θα το γράψω.

Αληθινό περιστατικό:

Στο γραφείο που δουλεύω από το Γενάρη είμαι υπεύθυνη της μελέτης εφαρμογής του νέου κτιρίου του Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης. Δίπλα στο "παλιό". Το σομόν το άθλιο, ναι. Επειδή -για λόγους που είναι πολύ ξενέρωτοι για να αναφέρω εδώ- το κτίριο παράλληλα μελετάται και παράλληλα χτίζεται, η πίεση είναι πολύ μεγάλη, εγώ κατά καιρούς κλείνομαι στη μουσική του iPod μου για να μπορώ να δουλεύω, προκειμένου να διατηρήσω σώας τας φρένας.

Σήμερα, όπως έχει ξανασυμβεί, μου μιλάγαν μα δεν άκουγα. Χτυπιόμουν -όσο γίνεται σιωπηλά- με αυτούς (Κ.Υ.) που αγαπώ τόσο, ώστε να μην μπορώ να ξεκολλήσω.

όταν με διακόπτουν, γυρίζω το κεφάλι τραγουδώντας ότι ακούω εκείνη τη στιγμή

και ακούω υπέροχους στίχους (που πια τους έχουν μάθει όλοι όσοι με βλέπουν επί καθημερινής βάσεως)
"Tώρα που δεν έχω κανέναν"
Ίσως δεν ήσουν κάτι πιο πάνω
από ένα γέλιο στα αστεία μου,
από μια σκέψη πριν κοιμηθώ,
από ένα δάκρυ στην κηδεία μου,
όμως η θάλασσα που πέφτω
είναι μια δίνη χωρίς εσένα
και το βουνό που ανεβαίνω
λέγεται Γολγοθάς για μένα
τώρα που δεν έχω κανέναν

ή "καμμιά Χριστίνα" (που μπορεί να το ακούσει κάποιος online?)
Σε αδίκησα
Εγώ που ό,τι κι αν άκουγα
για σένα μόνο μιλούσε
«Λένε πως κάθε άνθρωπος
κλέβει κάποιου την καρδιά» (1)
«Ήμουν στο κρεβάτι σου κάποτε
Δεν ήθελα να σ’ το πω» (2)
«Να πεθάνω δίπλα σου
χαρά και προνόμιο δικό μου» (3)

Όσο κι αν προσπαθείς,
δε γυρίζεις το χρόνο....
Τώρα που έγιναν βέλη
τα μάτια σου πάνω μου,
πώς να νιώσω χαρά
με τέτοιο βάρος ευθύνης;
Σε πρόδωσα
Εγώ που ό,τι κι αν έγραφα
για σένα πάντα μιλούσε
κι όλη η Ελλάδα της σκέψης μου
για σένα μόνο πονούσε
Κέρκυρα, Πάτρα, Αθήνα,
Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Παξοί
Περισσότερο από σένα καμιά Χριστίνα
δε με κράτησε στη γη
Περισσότερο από σένα καμιά Χριστίνα
δε με κράτησε παιδί

ή "Άλλη μια νύχτα σύγχυσης και γέλιου" (εδώ)
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα
Πρέπει να σπάσουμε τον πάγο με τις πρόζες του Κωστάλα
Γιατί η ζωή που ζούμε δε βολεύεται σε θρόνο
Στην αμαρτία υποκλίνεται, ερωτεύεται τον πόνο
Κι αν θέλεις να μιλήσουμε για πράγματα γελοία
Πρέπει να ενώσουμε κρεβάτια, μαξιλάρια και θρανία
Γιατί η νύχτα αυτή με αναμνήσεις άλλης τάξεως μ’ έχει ζώσει
Και τρέμω μήπως το γατάκι που ταΐζω κάποια μέρα με προδώσει

από εδώ

υπέροχη δουλειά

Παντελή και υπόλοιπο Κορευδρο-team περιμένω με ανυπομονησία το νέο δίσκο! Και ένα live. Ένα ακόμη γαμάτο live!