breathe Ψηφιακή Ελλάδα

Τέσσερα χρόνια και βάλε μετά από το πρώτο post σε ετούτο το blog, η υπογράφουσα είχε μια εμπειρία που σαφώς δεν την περίμενε όταν διάλεγε το όνομα του blog της, κάπου εκεί στην μαγευτική Ινγκλατέρρα. Mετά από σωρεία δημοσιεύσεων κειμένων σε εφημερίδες και περιοδικά και πληθώρα φωτογραφήσεων στον Ταχυδρόμο και την Diva, ο εγωισμός της δεν μπορούσε να φανταστεί ότι άλλο ένα κάστρο ήταν εκεί, υποψήφιο προς κατάληψη: η τηλεόραση.

Ω, ναι φίλες και φίλοι. Γκραν σουξέ. Που να φανταστώ ότι εγώ που λίγα χρόνια πριν ντρεπόμουν να μιλήσω σε κοινό μεγαλύτερο του ενός ατόμου, θα είχα πρόσκληση για να μιλήσω σε ένα μέσο μαζικής επικοινωνίας? Όταν έπρεπε να δώσω την διάλεξη του 9ου εξαμήνου στην Αρχιτεκτονική, έκανα 20 λεπτά για να ξεκινήσω. Είχα κοντέψει να λυποθυμήσω από το μπλοκάρισμα με τη δυσκολία της ομιλίας μου. Χρειάστηκε να μου πούνε ότι δεν ήταν ανάγκη να την κάνω, διότι την είχαν διαβάσει οι κριτές λίγες μέρες πριν που τους την είχα δώσει, για να χαλαρώσω και να την πω όλη απέξω, χωρίς να διαβάζω το κείμενο. Αστειευόμουν μάλιστα και με το κοινό. Είχαν μείνει άφωνοι οι άνθρωποι. Σου λέει, «τώρα γιατί μπορεί και μιλάει»?

Τεσπά. Στο ψητό. Πριν λίγο καιρό πήγα σε μια συνάντηση open-coffee. Κάτι η περιέργεια, κάτι η αγάπη προς την καινοτομία, κάτι ότι πέρυσι είχαμε πάρει μια διάκριση στον διαγωνισμό καινοτομίας της ΟΤΕΝΕΤ με την ομάδα που συμμετείχα, κάτι ότι ο φίλος μου ενδιαφέρεται και λόγω φανταρικού δεν μπορεί να πάει, πήγα. Εκεί συνάντησα τον Νίκο Βασιλάκο, δημοσιογράφο και πρόεδρο της Ένωσης Ελλήνων Χρηστών Internet, που κάνει την εκπομπή «Ψηφιακή Ελλάδα» στην ΕΤ1. Σε μια φάση αρχίσαμε να μιλάμε και μου είπε να πάω στην εκπομπή να πω για το blog ετούτο. Τι να πω? Του λέω. Δεν κάνω και καμμιά καινοτομία. Όχι, μου λέει. Blog τόσο καιρό, σε τομέα τέτοιο (όχι ΜΜΕ, όχι κομπιουτερίστικα και όχι προσωπικά δηλαδή) είναι σημαντικό και θέλω να το προβάλουμε. Καλά του λέω. Νο problem, δεν το έχω ξανακάνει άλλωστε. Θα είναι και ωραία εμπειρία. Μετά τη δεύτερη επικοινωνία μας, το ραντεβού είχε φιξαριστεί για μια Τετάρτη στα studios της ΕΤ1, γωνία Κατεχάκη και Μεσογείων.

Σημείωση: Η γράφουσα τον τελευταίο καιρό αρέσκεται να βλέπει τη ζωή σαν παιχνίδι. Με ρόλους. Πάει στην πολεοδομία και φαντάζεται ότι είναι μυστική πράκτορας στις βάσεις του εχθρού και πρέπει να βρει την πληροφορία που θέλει όπως και να έχει. Η πληροφορία μπορεί να είναι το να μάθει ποιοι μένουν στα γειτονικά σπίτια από αυτό που μελετάει για να πάει στην Πόλεο και να μάθει πότε χτίστηκαν και αν είναι με το ΓΟΚ(Γενικό Οικοδομικό Κανονισμό) του 85, αλλά αυτό δεν αφαιρεί από τη διασκέδαση του πράγματος. Τη φτιάχνει αντίθετα να ξέρει ότι άλλοι δυο έχουν προσπαθήσει και δεν τα έχουν καταφέρει. Ιt's a war.

Στην συγκεκριμμένη περίπτωση, η πράκτορας breathe αποφάσισε να μάθει περί τηλεόρασης. Τι φοράμε στην τηλεόραση? Πως βαφόμαστε και πως στεκόμαστε? Και όταν μιλάμε κοινώντας τα χέρια μας πολύ, τι κάνουμε? Και φυσικά το σημαντικότερο: υπάρχει "καλός" τρόπος γαι να μιλάμε? Βρήκα μέσω google 3-4 websites, τα άνοιξα, τα διάβασα και τελικά κατάλαβα πως ότι βλέπω δεν είναι τόσο αυστηρό όσο τα έλεγε εκεί. Αποφάσισα επίσης ότι θα σεβαστώ 2-3 κανόνες αλλά βασικά είμαι ο εαυτός μου διότι αλλιώς και ωραία δεν θα πέρναγα και ωραία δεν θα μίλαγα και στην τελική δεν με ενδιέφερε να γίνω κάτι άλλο. Τα μόνα που συγκράτησα ήταν «όχι ριγέ, μικρές βούλες και γενικά κάτι με μοτίβα», όχι στρας/σατέν και γενικά κάτι που να αντανακλά το φως, μην κινείτε πολύ χέρια/πόδια και σώμα και μάθετε μπροστά σε τι σκηνικό θα κάθεστε για να φοράτε άλλο χρώμα. Κανόνισα τέλος και με τη δουλειά, μια παρουσίαση που μου την είχαν πει 5 μέρες πριν από εμένα και το αφεντικό μου να γίνει μόνο από αυτόν και τέλος. Έπρεπε να τραβήξω σε video την έκφραση που αντίκρυσα στο διάλογο: «χμμμ... δεν μπορώ να μείνω παραπάνω την Τετάρτη. Μπορεί να μετατεθεί? Τι έχεις? Έχω κανονίσει εδώ και ένα μήνα γύρισμα.»

Μετά από μια ώρα πασαρέλας και ανακατέματος της ντουλάπας λοιπόν, τo styling στο οποίο κατέληξα συνοψιζόταν σε «chic/ punk / business look». Δηλαδή, μαύρο κουστούμι με στενό παντελόνι και μαύρες peep-toe, διάφορες χρωματιστές κονκάρδες στο πέτο με λέξεις και ατάκες περί blogs, μπλε σκέτο μπλουζάκι, πέρλες, φουσκωτά μαλλιά όσο το δυνατόν πιο punk και ένα τεράστιο λουλούδι στο πλάι του κεφαλιού. Άσπρο. Είχα φυσικά και plan b σετάκι σε μια τσάντα για την περίπτωση που ο σκηνοθέτης δεν πολυγουστάρει την α' επιλογή, πήρα και τα δικά μου καλλυντικά και ... voilà!


Ομολογώ ότι η εμπειρία είχε πολύ ενδιαφέρον. Πιο πολύ διασκέδασα με το κτίριο της ΕΤ1 που μου θύμιζε αυτά τα χουντικά που έδειχνε στη "Λούφα και Παραλλαγή", με μια ανακαίνιση επιπέδου δημοσίου κτιρίου. Το studio το ίδιο όμως ήταν πολύ ενδιαφέρων χώρος: Δυο συνεχείς πόρτες για ηχομόνωση που μόλις τις πέρναγες βρισκόσουν σε μια τεράστια αίθουσα (x,y,z), με κάτι σκηνικά που στην τηλεόραση δείχνουν πιο μεγάλα και πιο σκοτεινά από ότι είναι και μια οροφή στα 9 μέτρα ψηλά από την οποία κρέμονται τόνοι σιδερένιων κατασκευών και διαφόρων bauhausιανών μηχανισμών που στηρίζουν δεκάδες βαριά φώτα.

Οι άνθρωποι τώρα. Χωρίς να τον γνωρίζω πολύ, ο παρουσιαστής και πρόεδρος της "Ένωσης Ελλήνων Χρηστών Internet" Νίκος Βασιλάκος δείχνει εξαιρετικός τύπος. Αστείρευτη ενέργεια, πολύ κέφι, κοινωνικός, ανοιχτός, ευγενικός, άξιος άνθρωπος. Η Έλενα, δικηγόρος της ΕΕΧΙ και συνεργάτης της εκπομπής, επίσης. Η μακιγιέζ συμπαθής και ήρεμη. Ο κομμωτής όμως πολύ συμβατικός για τα γούστα μου. Φρίκαρε τόσο με το λουλούδι στο κεφάλι, όσο και με το φουσκωμένο μαλλί. Προσπαθούσα να τον πείσω ότι «όχι, δεν θα είμαι σαν τη Μανταλένα», τον άφησα στην αρχή να με κάνει όπως ήθελε και μετά μισή ώρα ανησυχίας μου ότι έχω μαλλί sleek ισιωμένο αλλά ΒΠ αποφάσισα ότι «αυτό δεν θα γίνει έτσι». Θα έβγαινα πολύ «καθώς πρέπει» και αυτή δεν είμαι εγώ. Ξαναμπήκα λοιπόν μέσα, έδειξα στον ταλαίπωρο άνθρωπο με τα χέρια τι εννοώ και τελικά αναφώνησε «χμ.. ωραίο είναι, δίκιο είχες. Θα το κάνουμε». Καλά, μεταξύ μας, αν μπορούσε ας έκανε και αλλιώς. Βγαίνοντας από το δωμάτιο δεν παρέλειψα να του υπενθυμίσω τη νευραλγική σχέση πολλών γυναικών με το μαλλί τους.


Πως τα πήγα τελικά? Μίλησα 10 λεπτά αλλά από αυτά θα κρατηθούν 2. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να έχω πολύ περισσότερο άγχος. Τουναντίον,ακριβώς επειδή δεν μίλαγα για κάτι που να με ενδιαφέρει πραγματικά να τα πω καλά (για τη δουλειά μου π.χ.) αλλά για ένα hobby, ήμουν αρκετά cool. Μάλλον επειδή μίλαγα για κάτι εντελώς εμπειρικό που ό,τι έχεις να πεις το λες και τέλος. Εγώ μεν δεν ένιωθα ακριβώς έτσι αλλά όλοι όσοι με βλέπαν αυτό είπαν. Λαθάκια? Πολλά: Kαι τα χέρια κούναγα και παραμίλαγα νομίζω και λέξεις επαναλάμβανα και τις κάμερες κοίταζα που δεν έπρεπε. Με τράβηξαν και ένα videάκι όσο μίλαγα το οποίο σκέφτομαι μετά την προβολή της εκπομπής να το ανεβάσω ακέραιο στο you tube. Για την ώρα, επειδή η εκπομπή είναι μαγνητοσκοπημένη, το μόνο που γνωρίζω είναι ότι θα παιχτεί μια από τις ερχόμενες Δευτέρες βράδυ στις 8, στην ΕΤ1. Το δε λουλούδι στο κεφάλι, όπως το βλέπω στο video, μοιάζει με τα λευκά τεράστια πιάτα των τηλεσκοπίων πίσω. Χα! Ο απρόβλεπτος παράγων. Για να δούμε.