κατοικία στα Γιάννενα: μέρος 4

Παύση. Χρειαζόμασταν ένα καλό σοβατζή να συμμαζέψει τον ασυμμάζευτο. Τα χαμηλής ποιότητος μπετά, τις στραβομάρες, όλα. Οι ιδιοκτήτες έχοντας πάθει και μάθει, αποφάσισαν πλεόν να πάρουν έναν εξαιρετικό μάστορα. Ο ίδιος, είδε το σπίτι, του άρεσε που ήταν κάτι που δεν έβλεπε συχνά και δήλωσε ότι θα κάνει ότι θα έκανε και αν ήταν δικό του. Δηλαδή ότι είναι δυνατόν για να το συνεφέρει. Συγκινητικό. Ευτυχώς.



Δεν ήταν όμως το μόνο. Τις επόμενες μέρες, τόσο οι γείτονες όσο και οι ιδιοκτήτες πέτυχαν διάφορους που είχαν πάει για να δουν το σπίτι από περιέργεια ή αγάπη προς τα σύγχρονα δείγματα αρχιτεκτονικής στην πολη τους. Σε μια περίπτωση μάλιστα μια συνάδελφος είχε πάει μαζί με πελάτες της για να το δείξει, όπως είπε "στα πλαίσια του να δουν και ένα ωραίο σύχρονο σπίτι". Όλα αυτά με γέμισαν μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Ελπίζω τώρα που αρχίζει να κλείνει να συνεχίσουν να πηγαίνουν και περισσότεροι. Η αναγνώριση του κόπου σου είναι πολύ σημαντική. Δίνει μια γαλήνη που σε κάνει να ξεχνάς τις όποιες δυσκολίες προέκυψαν στην πορεία και σου θυμίζει ότι άπαξ και τελειώσει η κατασκευή, αυτό θα στέκει εκεί για τουλάχιστον καμμιά 50αριά χρόνια. Πράγμα που είναι εν δυνάμει καλό και κακό μαζί. Από εσένα και τους ιδιοκτήτες εξαρτάται πλέον.









Κάθομαι απέναντι και το κοιτάζω. Είναι πολύ ωραίο το συναίθημα αυτό. Από τις πρώτες μουτζούρες σου με το μολύβι, στο χάσιμο καθώς το περπατάς στο μυαλό σου, στα σχέδια, τις μακέττες, τα 3d. Και τώρα το βλέπεις, στέκεται εκεί μπροστά σου. Αίσθημα ικανοποίησης και ευθύνης μαζί. Όταν έκανα τα οριστικά σχέδια θυμάμαι ότι μου ερχόντουσαν κάθε τρεις και λίγο δυο πράγματα στο νου. Η συμβουλή του Τάσου Μπίρη, καθηγητή μου για ένα χρόνο, ότι όταν σχεδιάζουμε ένα σπίτι πρέπει να σκεφτόμαστε τον άλλο να πηγαίνει εκεί μέρα, νύχτα, να ζει τις χαρές και τις λύπες του, να είναι άρρωστος, να οργανώνει μια γιορτή, να το περπατάει νέος ή να σέρνει τα βήματά του γέρος. Και όταν το παράκανα σκεφτόμουν και το άλλο που είχε πει σε μια εκδρομή σε διάφορα σπίτια στην Αθήνα. Τρέχαμε πάνω κάτω και φωτογραφίζαμε και είχε κάτσει απέναντι και μας χάζευε με ένα χαμόγελο χαμένο. Λίγο πριν φύγουμε, μουρμούρισε σε καναδυό που είχαν μαζευτεί γύρω του κάτι σαν αυτό "εμείς σχεδιάζουμε και σχεδιάζουμε, σκεφτόμαστε κινήσεις, χώρους, αναλογίες, προσανατολισμούς, όγκους, υλικά, οικοδομικές λεπτομέρειες στο παντζούρι, το ένα το άλλο... και όλα αυτά χάνονται ξαφνικά όταν βλέπεις ένα πρωινό, μέσα στη δροσιά, αυτό το παντζούρι που με τόση μελέτη σχεδίασες και κατασκεύασες να ανοίγει βιαστικά και μια γυναίκα με νυχτικό να φωνάζει σε έναν άντρα στο δρόμο "Μήτσο μη φεύγεις, σ'αγαπώ". Είναι λες και το οικοδόμημά σου καταρρέει. Όλα φαίνονται τόσο μικρά".

Kαι η κατασκευή συνεχίζεται.